Ο τρόπος της διοικητικής διαίρεσης της Ελλάδας ήταν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος του πρώτου κυβερνήτη Ιωάννου Καποδίστρια. Η συνέλευση της Τροιζήνας (1827) είχε ψηφίσει τη συνένωση πολλών επαρχιών, όπως και κατά την εποχή των βυζαντινών θεματαρχιών. Αυτό το δρόμο ακολούθησε και ο κυβερνήτης με συναίνεση του Πανελληνίου (=κυβερνητικό συμβούλιο 1828). Τότε δόθηκαν οι αρχαίες ονομασίες στις ελλαδικές επαρχίες, όπως π.χ. Αργολίς, Αχαΐα, Αττική, Αχαρναί, Μυρινούς κ.ά. Έτσι και στο Αμαρύσιον. Ψηφίστηκαν στις περιοχές εκπρόσωποι εκλέκτορες, δημογέροντες κ.ά. στα χωριά και τις πόλεις.
Τότε ο Δήμος Αμαρυσίων και με το βασιλικό διάταγμα του Όθωνα (ΦΕΚ. ΙΠ/1-10-1835), που υπογράφει ο κόμης Άρμανσπεργκ συμπεριέλαβε και τις περιοχές, που παραπάνω αναφέραμε ως ανήκουσες στο Μαρούσι. Έτσι οι κάτοικοι από το Ηράκλειο, Λυκόβρυση, Μπραχάμι, Καλογρέζα, Πεντέλη, Κηφισιά κλπ., αν ήθελαν να διεκπεραιώσουν υποθέσεις τους, έρχονταν στο Μαρούσι, στο Δήμο Αμαρυσίων. Ήταν ο μητροπολιτικός Δήμος και οι κάτοικοι τότε αθμόναζαν.
Τώρα με την εφαρμογή του νέου σχεδίου «Καποδίστριας» Ι και ΙΙ, που ανατρέχει και στην ονομασία «Καλλικράτης» (β΄μισό του 5ου αιώνα π.Χ. από τον αρχιτέκτονα και σπουδαίο εργολήπτη της Ακροπόλεως και των Μακρών Τειχών της Αθήνας), το Μαρούσι συνενώνεται με την Πεύκη (παλαιά Μαγκουφάνα), ενώ δικαιωματικά σ’ αυτό ανήκουν και τα Μελίσσια και η Πεντέλη, που διατίθενται στο Δήμο Κηφισιάς.
Η Πεύκη συγχωνεύεται λοιπόν σύμφωνα με τα νέα διοικητικά σχέδια στο Μαρούσι, που μεταβάλλεται σε μητροπολιτικό Δήμο της περιοχής.
Έτσι με την είσοδο της Πεύκης (Ιανουάριος 2010) έχουμε ένα νέο «αθμονάζειν», που το μόνο κοινό μας χαρακτηριστικό είναι το θυγατρικό πλεονέκτημα. Τα άλλα πλεονεκτήματα είναι το πευκόφυτο των περιοχών και ο καθαρός αέρας, υπόθεση τεράστιας σημασίας, που οφείλουμε να προσέξουμε όλοι οι οικούντες τους δύο αυτούς τώρα πολυπληθείς Δήμους. Κρίμα μόνο που δεν είναι μαζί μας τα Μελίσσια και η Πεντέλη και οι άλλες καποδιστριακές ή καλλικράτειες περιοχές μας, που παλαιόθεν μας ανήκουν.
Οπωσδήποτε αναμένεται πλήθος νέων αφίξεων κατοίκων και σφοδρός πόθος εγείρεται για διαμονή στους δύο αυτούς Δήμους. Οι αυτόχθονες υπερηφανευόμαστε, γιατί το αθμονάζειν στον τόπο μας είναι πάντα επίκαιρο στο πέρασμα των χρόνων και την ιστορική αλήθεια.
