– Με λένε Γιάννη. Εγώ δεν ανήκω στο χώρο (τον ιδεολογικο-πολιτικό των άλλων παιδιών). Είμαι Μαρουσιώτης και εγώ κι η μητέρα μου. Έχω γεννηθεί σ’ αυτή τη γειτονιά, μένω εδώ στη Διονύσου, αγαπάω αυτό σπίτι, λυπόμουν που το έβλεπα έτσι, χάρηκα με την «Κατάληψη» των παιδιών και βοηθάω όσο μπορώ…
– Με λένε Θέμις. Είμαι 5η γενιά Μαρουσιώτισσα, γεννήθηκα απέναντι, μένω πιο κάτω, κι από το 1991 κάνω ό,τι μπορώ, μπας και φιλοτιμηθούν οι καθ’ ύλην αρμόδιοι και αξιοποιηθεί ΑΥΤΗ η ΔΩΡΕΑ προς τα ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ. Είμαι χαρούμενη γι αυτό που συμβαίνει τώρα εδώ, αλλά και ΠΕΡΗΦΑΝΗ για τα παιδιά, που δεν ονειρεύονται μόνο έναν ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ κόσμο, αλλά τον προσπαθούν κι όλας…
Στο τέλος της κουβέντας ήμουν ευτυχής. Ακόμα ένα παιδί με ένιωσε φίλη.
❍ ❍ ❍
Κυριακή 16 Μαΐου. Κολλημένο στο ψυγείο ένα σημείωμα, μού θύμιζε όλη την εβδομάδα, πως σήμερα το απόγευμα στην ΕΤ1 θα γινόταν αναφορά στον Πρωτοπρεσβύτερο Πατέρα Γεώργιο Πυρουνάκη. Τον είχα συναντήσει σε ένα συνέδριο της ΧΕΝ που είχε γίνει κάποτε στη Θεσσαλονίκη, με θέμα: «Πόσο ελεύθερος είναι ο ελεύθερος άνθρωπος». Νεολαία κι εμείς τότε, με τη δική Του καθοδήγηση, με το δικό Του τρόπο τον τόσο Αληθινό και Φλογερό, μας οδήγησε σε μονοπάτια πρωτόγνωρα. Μονοπάτια, από τα οποία συνειδητοποιεί κανείς, «πόσο ελεύθερος είναι ο ελεύθερος άνθρωπος», μέσα στα… χιλιάδες «πρέπει» ή «δεν πρέπει», που του ορίζουν τη ζωή…
Κι άρχισε η εκπομπή, κι όσο προχωρούσαν οι αφηγήσεις των ανθρώπων που γνώρισαν τον Παπα-Πυρουνάκη και το ΕΡΓΟ Του, (ανάμεσά τους και η Άννα Συνοδινού), ένα πράγμα έκαιγε το ελάχιστο ατομικό μου σύμπαν: ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ μωρέ!!! ΠΟΥ είναι;;; (Σας τα ’πα; Δεν σας τα ’πα. Για 40 πάνω-κάτω χρόνια, η ΔΕΗ υπό τις «ευλογίες» του εκάστοτε Αρχι-Επισκόπου, ος τα πάντα… επι-σκοπεί ως Πρόεδρος της ΟΥΔΕΠΟΤΕ λειτουργήσασας (αλλά με αρκετή περιουσία πίσω της να την τροφοδοτεί) «ΣΤΕΓΗΣ Απόρων Παίδων…», παρείχε ηλεκτρικό ρεύμα στο ρημάδι με τα ανθρώπινα φαντάσματα, τα οποία κατά καιρούς κούρνιαζαν μέσα στην έπαυλη για διάφορους λόγους. Τώρα που μπήκαμε μέσα εμείς, η γειτονιά, τα παιδιά μας, η Αρχιερατική… αγάπη, έκανε το θαύμα της! Έστειλε το «100» μαζί με τη ΔΕΗ και έκοψε το ρεύμα… Οι Δικαιότατοι (τα πάντα όλα στον υπερθετικό βαθμό) του Ιερατείου, οδήγησαν στο… «Πραιτόριο» την ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ και την «ΚΑΤΑΛΗΨΗ» ίνα καταδικασθεί ως ΕΝΟΧΗ η δεύτερη!!! Κατόπιν, ένιψαν τας χείρας…
Πάμε όμως πάρα κάτω, γιατί το αφιέρωμα στον Πατέρα Πυρουνάκη συνεχίζεται. Και συνεχίζεται με μαρτυρίες ανθρώπων, που Τον τοποθέτησαν σε ψηλό θρονί μέσα στο νου και στην ψυχή τους, και Τον παρέδωσαν στη νεότερη Ιστορία του κλήρου, ως ΠΑΤΕΡΑ του Λαού, γεμάτο από την Χριστιανική ΑΓΑΠΗ. Αυτήν που κράτησε ανοιχτή την αγκαλιά σε πεινασμένους, φυλακισμένους, αποδιωγμένους, σε παιδιά! Πάνω απ’ όλα σε ΠΑΙΔΙΑ!!!
