Ολέθριες Σχέσεις. Κυριακή 16 Μαΐου μεσημέρι. Πήρα τη φωτογραφική μου μηχανή, μία τριανταφυλλιά, και πήγα στην υπό «ΚΑΤΑΛΗΨΗ» έπαυλη Κουβέλου. Μας είχαν καλέσει τα παιδιά, να φυτέψουμε όλοι μαζί δέντρα, φυτά, λουλούδια.
Τοπογράφει η Θέμις Μαυραντή
Εννοείται πως οι πόρτες έξω και μέσα ήταν ορθάνοικτες, εννοείται πως ο κήπος ήταν γεμάτος Άνοιξη που φεγγοβολούσε στα νεανικά πρόσωπα των… καταληψιών. Νεολαίοι, που πέρα από τα προσωπικά τους, ασχολούνται και με τα «Κοινά» μας ζητήματα. Kι ένα ΤΕΤΟΙΟ, είναι η « Στέγη Απόρων Παίδων Αχιλλέως & Ευδοκίας Κουβέλου», η οποία -με τις «ευλογίες» των εκάστοτε Αρχιεπισκόπων Αθηνών… (και πάσης Ελλάδος)- κατέστη «ΣΤΕΓΗ… φαντασμάτων», ελλείψει απόρων παίδων… Έτσι, «τα Παιδιά που τα θέλουνε όλα» για να ζήσουν τα όνειρά τους κάτω από τον ήλιο της χαράς και της δημιουργίας, έκαναν εκείνο που δεν κάναμε εμείς, γιατί αυτά δεν φοβούνται. Εμείς φοβόμαστε!…
Οι παραταξιακές εξουσίες, μάς μάθαιναν αιώνες τώρα «να κοιτάμε τη δουλειά μας»! Να μην ανακατευόμαστε «μ’ αυτά» – εκτός κι αν τους κρατάμε το «ίσο» ζητωκραυγάζοντας… Η θρησκευτική εξουσία, κανοναρχούσε τους ανθρώπους πως… «αυτά» είναι «αλλουνού παπά ευαγγέλιο» – παρεκτός και αν της κρατάμε το «λιβανιστήρι» με βαθιά μετάνοια… Όσους «φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν», τους στιγματίζουν με όποια «ρετσινιά» ταιριάζει στην περίσταση, τους φορτώνουν το «σταυρό του μαρτυρίου» τους, και μετά… νίπτουν τας χείρας! Δουλειές νοικοκυρεμένες…
Με τέτοιες λοιπόν τακτικές, ο φόβος πέρασε στο υποσυνείδητό μας, εξελίχθηκε σε μηχανισμό αυτοπροστασίας, και μέσα από έναν πειθαναγκαστικό, καθωσπρεπεισμό, κατάντησε ο ΕΛΛΗΝΑΣ ελλαδίτης ραγιάς, και η ΕΛΛΑΔΑ, η χώρα της χλεύης και του περίγελου των χτεσινών ακόμη «Homo», του πλανήτη Γη…
Είδα λοιπόν το κάλεσμα -σε κολώνες, σε στάσεις, μοιρασμένο στη γειτονιά- και πήγα να συμπαραταχθώ στο μέτωπο, κατά της 40χρονης κοντά, ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ!…
– Παιδιά καλημέρα!
– Καλημέρα σας. Ελάτε περάστε.
Πιάσαμε την κουβέντα. Ρώτησα πώς πάνε. Μου έδειξαν με καμάρι την πρόοδο των έργων. Ζήτησα τον Δημήτρη και μ’ έστειλαν στο πίσω μέρος της αυλής όπου ετοιμάζουν το μποστάνι με τα κηπευτικά. Τα είπαμε με το φίλο μου, κι ύστερα ανέβηκα επάνω στην έπαυλη να φωτογραφίσω κι από μέσα τη δουλειά τους που τόσο τη χαίρονταν. Έβαλαν καινούριο παράθυρο Ανατολικά. Κατόπιν μελέτης αρχιτεκτόνων μηχανικών, υποστυλώματα (φωτό), πάστρεψαν, νοικοκύρεψαν, στόλισαν. Εκεί, μου λέει ένα αγόρι το οποίο δεν είχα ξαναδεί: Θα καθίσετε μαζί μας να φάμε το μεσημέρι; Θα ψήσουμε σουβλάκια. Μ’ άλλα λόγια, τα παιδιά μάς θέλουν κοντά τους!!! Έτσι αρχίσαμε την κουβέντα…
