Η είδηση, που για κάποιον λόγο ανακινήθηκε και πάλι τελευταία με τον τίτλο «Το κορίτσι που άφησε άφωνο τον κόσμο για πέντε λεπτά», δεν αναφέρεται σε πρόσφατο γεγονός, αλλά σε κάτι που συνέβη το 1992, στην Παγκόσμια Σύνοδο του ΟΗΕ για το Περιβάλλον, στο Ρίο Ντε Τζανέιρο. Εκεί, ένα 12χρονο κορίτσι, η Cullis-Suzuki, ανέβηκε στο βήμα κι έκανε μια ομιλία που αξίζει κανείς να δει και να διαβάσει.
Είναι ίσως το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας για το νέο έτος. Αξίζει μάλιστα κάποιος να επισκεφτεί την ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.youtube.com/watch?v=_MW46cu0UM8 προκειμένου να δει το σχετικό βίντεο και ιδιαίτερα τα πρόσωπα όσων παρακολούθησαν την ομιλία.
Εκείνη η μικρή, σήμερα είναι ακτιβίστρια περιβαλλοντολόγος, ομιλήτρια, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Δυστυχώς, παρά τη συγκίνηση που προκάλεσε τότε με την παρέμβασή της, τα όσα ανέφερε εξακολουθούν να ισχύουν και σήμερα.
Επειδή, όμως, ποτέ δεν είναι αργά για να κάνουμε την επανάσταση (όχι τη μεγάλη, που θα μας δοξάσει, αλλά τη μικρή που θα μας επιτρέψει να επιβιώσουμε στον πλανήτη μας μαζί με τα υπόλοιπα είδη που έχουν απομείνει), ας διαβάσουμε -μαζί με τα παιδιά μας- την ομιλία που ακολουθεί. Ποιος ξέρει, ίσως να διδαχθούμε κάτι…
Θάνος Σταθόπουλος
«Γεια σας,
Είμαι η Σούζαν Σουζούκι και μιλώ αντιπροσωπεύοντας την ΑΚΟ, την Περιβαλλοντική Οργάνωση Παιδιών. Είμαστε μια ομάδα δωδεκάχρονων και δεκατριάχρονων που προσπαθούν να κάνουν τη διαφορά.
Μαζέψαμε μόνοι μας τα λεφτά για να έρθουμε εδώ, διανύοντας μια απόσταση πέντε χιλιάδων μιλίων, για να πούμε σε εσάς του ενήλικες ότι πρέπει ν’ αλλάξετε τον τρόπο που ενεργείτε.
Δεν ανεβαίνω σε τούτον τον άμβωνα έχοντας κρυφή ατζέντα, αλλά μάχομαι για το μέλλον μου. Το να χάνεις το μέλλον σου δεν είναι σα να χάνεις τις εκλογές ή κάποιες μονάδες στο χρηματιστήριο.
Μιλώ για τις γενεές που θα έρθουν. Μιλώ για τα παιδιά που πεινούν στον κόσμο, που κλαίνε, μα κανείς δεν τ’ ακούει.
Μιλώ για τ’ αμέτρητα ζώα που αφανίζονται σε ολόκληρο τον πλανήτη, γιατί δεν έχουν πού να καταφύγουν.
Τώρα φοβάμαι να βγω στον ήλιο εξαιτίας του όζοντος. Φοβάμαι ν’ αναπνεύσω τον αέρα, γιατί δεν γνωρίζω τα χημικά που περιέχει. Συνήθιζα να πηγαίνω με τον πατέρα μου για ψάρεμα στο Βανκούβερ, όπου μένω, μέχρι που, πριν λίγα χρόνια, βρήκαμε ένα ψάρι γεμάτο καρκίνους.
Και τώρα ακούμε για ζώα και φυτά που αφανίζονται, καθημερινά και για πάντα. Στη ζωή μου ονειρεύτηκα να δω μεγάλα κοπάδια άγριων ζώων, ζούγκλες και τροπικά δάση, γεμάτα πουλιά και πεταλούδες. Τώρα αναρωτιέμαι: Θα υπάρχει οτιδήποτε τέτοιο για να δουν τα παιδιά μου; Εσείς χρειάστηκε ν’ ανησυχήσετε γι’ αυτά τα πράγματα, όταν βρισκόσασταν στην ηλικία μου;
Όλα αυτά συμβαίνουν ακριβώς μπροστά στα μάτια μας, κι ωστόσο ενεργούμε σα να έχουμε απέραντο χρόνο διαθέσιμο και κάθε εναλλακτική λύση.
Είμαι μονάχα ένα παιδί και δεν διαθέτω τις εναλλακτικές λύσεις. Ωστόσο, θέλω να συνειδητοποιήσετε ότι ούτε εσείς τις διαθέτετε. Δεν ξέρετε πώς να επιδιορθώσετε την τρύπα του όζοντος, δεν ξέρετε πώς να ξαναφέρετε σολωμούς σε νεκρά νερά, δεν ξέρετε πώς να επαναφέρετε στον κόσμο ζωικά είδη που έχουν εκλείψει. Ούτε ξέρετε πώς να ξαναφυτρώσει το δάσος εκεί που τώρα υπάρχει έρημος. Αν δεν ξέρετε πώς να επιδιορθώσετε όλα αυτά, σας παρακαλώ μην τα χαλάτε.
Εδώ μπορεί να είστε απεσταλμένοι των κυβερνήσεών σας, επιχειρηματίες, οργανωτές, δημοσιογράφοι ή πολιτικοί. Αλλά είναι αλήθεια ότι οι μητέρες και οι πατέρες σας, οι αδελφές και οι αδελφοί σας, οι θείες και οι θείοι σας και όλοι εσείς, είστε κάποιου παιδιά.
Είμαι μονάχα ένα παιδί κι όμως ξέρω ότι είμαστε όλοι μέλη μιας οικογένειας με πέντε δισεκατομμύρια μέλη. Στην πραγματικότητα, με τριάντα εκατομμύρια είδη ως μέλη. Τα σύνορα και οι κυβερνήσεις ποτέ δεν θα μπορέσουν να το αλλάξουν αυτό.
Είμαι μονάχα ένα παιδί κι ωστόσο ξέρω ότι πλέουμε όλοι στο ίδιο καράβι και θα έπρεπε να ενεργούμε ως ένας ενιαίος κόσμος, συγκεντρωμένος σ’ έναν σκοπό.
Ο θυμός μου δεν με τυφλώνει. Ούτε μ’ εμποδίζει ο φόβος να πω στον κόσμο πώς αισθάνομαι.
Στη χώρα μου δημιουργούμε τόσα απορρίμματα… Αγοράζουμε και πετάμε, αγοράζουμε και πετάμε… Κι ωστόσο, οι βόρειες χώρες δεν θα μοιραστούν τίποτε με τις φτωχές. Αν και έχουμε περισσότερα από αρκετά, φοβούμαστε να τα μοιραστούμε, φοβόμαστε να χαλαρώσουμε την προσκόλησή μας στον πλούτο μας.
Στον Καναδά ζούμε μια προνομιούχο ζωή, με πληθώρα νερού, τροφών και καταλυμάτων. Έχουμε ρολόγια, ποδήλατα, υπολογιστές και τηλεοράσεις… Θα μπορούσα ν’ απαριθμώ τι έχουμε για μέρες.
Πριν ένα διήμερο, εδώ στη Βραζιλία, σοκαριστήκαμε όταν συναναστραφήκαμε για λίγο με μερικά παιδιά που ζούσαν στον δρόμο. Ένα από αυτά μάς είπε το ακόλουθο: “Μακάρι να ήμουν πλούσιος. Θα έδινα σε όλα τα παιδιά του δρόμου φαγητό, ρούχα, φάρμακα, κατάλυμα και στοργή”.
Αν ένα παιδί που ζει στους δρόμους, που δεν έχει τίποτε, θέλει να μοιραστεί, γιατί είμαστε εμείς, που έχουμε τα πάντα, τόσο πλεονέκτες; Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τη διαπίστωση ότι αυτά είναι παιδιά της ηλικίας μου, ότι το πού γεννιόμαστε κάνει αυτή τη διαφορά, ότι θα μπορούσε να είμαι εγώ ένα από τα παιδιά που ζουν στις τενεκεδουπόλεις του Ρίο. Θα μπορούσε να είμαι ένα παιδί που λιμοκτονεί στη Σομαλία, ένα θύμα πολέμου στη Μέση Ανατολή, ένα ζητιανάκι της Ινδίας.
Είμαι μονάχα ένα παιδί κι ωστόσο ξέρω ότι, αν όλα τα χρήματα που ξοδεύονται στον πόλεμο, ξοδεύονταν στην εύρεση περιβαλλοντικών λύσεων, στον τερματισμό της ένδειας και στη δημιουργία πραγματικών ειρηνευτικών συμφωνιών, α, τότε τι όμορφος που θα ήταν αυτός ο κόσμος!
Στο σχολείο, ακόμη και στο νηπιαγωγείο, μας διδάσκετε πώς να συμπεριφερόμαστε στη ζωή. Μας διδάσκετε να μη μαλώνουμε, να τα βρίσκουμε μεταξύ μας, να σεβόμαστε τους άλλους, να καθαρίζουμε ό,τι έχουμε λερώσει, να μην πονάμε άλλα πλάσματα, να μοιραζόμαστε, να μην είμαστε πλεονέκτες. Τότε γιατί εσείς κάνετε αυτά που μας λέτε να μην κάνουμε;
Μην ξεχνάτε γιατί παίρνετε μέρος σε αυτές τις διασκέψεις, για ποιον το κάνετε… Είμαστε τα δικά σας παιδιά. Εσείς αποφασίζετε σε τι κόσμο θα μεγαλώσουμε. Θα έπρεπε οι γονείς να είναι σε θέση να παρηγορήσουν τα παιδιά τους, λέγοντας: “Όλα θα πάνε καλά. Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Και κάνουμε ό,τι μπορούμε”. Αλλά δεν νομίζω ότι μπορείτε να μας το πείτε αυτό, πια. Βρισκόμαστε καν στη λίστα των προτεραιοτήτων σας;
Ο πατέρας μου πάντα λέει: “Είσαι ό,τι κάνεις, όχι ό,τι λες”. Λοιπόν, αυτά που κάνετε με αναγκάζουν να κλαίω τη νύχτα. Δεν σταματάτε να ισχυρίζεστε ότι μας αγαπάτε, αλλά θα σας θέσω μια πρόκληση:
ΤΑΙΡΙΑΞΤΕ ΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΡΓΑ.
Ευχαριστώ».
