Από τότε, επί 25 συναπτά έτη συνεχίζει να διδάσκει και να διευθύνει τη ΜΙΚΤΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ. Χρόνια ευλογημένης προσφοράς στον Τόπο μας, και εκείνο που έχω να πω εδώ, είναι ότι δυστυχώς, δεν κατάλαβαν όσοι έπρεπε να καταλάβουν, τι θησαυρό είχαν «στα χέρια τους» ώστε να αξιοποιηθεί τόσο όσο ΜΠΟΡΟΥΣΕ! Αλλά είπαμε και άλλοτε. Πάντα στην Ελλάδα είναι ένα ζητούμενο η «Πολιτική Βούληση» που θα στοχεύει στον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. Δυστυχώς!…
❍ ❍ ❍
ΑΝΑΠΟΛΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, βλέπω ότι η καλλιτεχνική μου διαδρομή είναι χωρισμένη σε δεκαετίες:
’50 με ’60. Η αρχή μιας καινούριας ζωής στα Τρίκαλα. Η γνωριμία μου με τον Λεωνίδα. Μπαίνουν οι βάσεις με πορεία ανοδική και συγχρόνως έρχεται η αναγνώριση της δύσκολης και κοπιαστικής αυτής προσπάθειας.
’60 με ’70. Μια δεκαετία που σημαδεύει
έντονα την καλλιτεχνική μου διαδρομή. Η γνωριμία μου με το έργο του Μ. Θεοδωράκη. Οι χορωδιακές μου διασκευές σε κύκλους τραγουδιών του. Η εγγραφή των διασκευών αυτών με τη Χορωδία Τρικάλων και η εκτίναξη στα ύψη της φήμης της Χορωδίας.
’70 με ’80. Καινούρια αρχή στη ζωή μου με την εγκατάστασή μας στην Αθήνα. Την εσωτερική μου ανάγκη για δικές μου μελοποιήσεις έργων μεγάλων ποιητών. Τις ηχογραφήσεις των έργων μου. Η αναγνώριση του νέου σχήματος της χορωδίας μου με προσκλήσεις σε μεγάλες συμμετοχές πολιτικού και καλλιτεχνικού επιπέδου και με συνεχείς περιοδείες της Χορωδίας μου.
’80 με ’90. Η δεκαετία της έκρηξης των μεγάλων συναυλιών, σε στάδια και σε αρχαία θέατρα. Η πολιτική και καλλιτεχνική βαρύτητα που αντιλαμβάνεται κανείς πως έχει η χορωδία στο κοινό της και οι εκδηλώσεις αγάπης στις συναυλίες.
1990 και μετά. Το σκηνικό στη χώρα έχει αλλάξει. Το είδος των συναυλιών δεν με εκπροσωπεί. Το σκεπτικό των διάφορων εκδηλώσεων, μ’ αφήνει αδιάφορη.(….) Συχνά με τους φίλους και γνωστούς αστειεύομαι, λέγοντας ότι θάθελα να κάνω μια συναυλία γι’ αυτούς που έχουν μεγαλώσει μαζί μου. Αλλά δεν βρίσκω γήπεδο για να τους χωρέσει. Μεγάλη ικανοποίηση για έναν καλλιτέχνη και άνθρωπο που αγωνίζεται για ιδανικά και όνειρα». (Απόσπασμα από το βιβλίο της).
ΣΤΙΣ 10 ΙΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ 1999 ανηφόριζα την Ηρώδου του Αττικού. Όπως πάντα, απ’ όταν ήμουνα νέα κοπέλα, αισθανόμουνα δέος και ένα ρίγος να με διαπερνά ατενίζοντας την ομορφιά του Παρθενώνα. Με συγκλονίζει η σκέψη ότι ο πανέμορφος ναός της Θεάς Αθηνάς κλείνει μέσα του το φως, το κάλλος και τη δύναμη του Ελληνικού πνεύματος που ξεκινώντας από τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως απλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο.
(Απόσπασμα από την ΕΙΣΑΓΩΓΗ του βιβλίου).
❍ ❍ ❍
ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ που η μουσική άποψη της Τερψιχόρης Παπαστεφάνου έχει μπολιαστεί από αυτό το Φως, αυτό το Κάλλος που προβάλλεται από τον Παρθενώνα και από τη Δύναμη του Ελληνικού Πνεύματος. Έτσι εξηγείται το γιατί οι μουσικές αποχρώσεις της Παπαστεφάνου –οι γεμάτες από Ελλάδα– οδηγούν την ψυχή του ανθρώπου στην πνευματική ανάταση. Αυτήν ακριβώς για την οποία πασχίζει ο Ελληνικός Πολιτισμός.
Με τούτα τα ελάχιστα που τόλμησα εδώ στα ΕπιΤόπου, η αγάπη, η ευγνωμοσύνη και οι ευχαριστίες -για όλα όσα έχει προσφέρει στην Πατρίδα μας τη μεγάλη και τη μικρή, η Τερψιχόρη Παπαστεφάνου- ας είναι σαν ένα ματσάκι γιασεμιά περασμένα σε φούντα από πευκοβελώνες, άπαντα… ΜΑΡΟΥΣΙΩΤΙΚΑ!
