Θυμηθείτε την συνεργασία του με τον Σημίτη, τα ψευδή στοιχεία και την δημιουργική λογιστική. Η πρώτη δήλωσή του ήταν πως δέν είναι πολιτικός!… Μα δεν διάβασε ΠΟΤΕ του τον Αριστοτέλη ή δεν άκουσε από τους δασκάλους του πως: «ο άνθρωπος είναι φύσει ζώον πολιτικόν»;. Δεν του ψιθύρισε κανείς πως ο Πλάτων θεωρούσε την πολιτική επιστήμη των επιστημών και πως ο Θουκυδίδης, δια στόματος Περικλή έψεγε τον «μή πολιτικόν» και τον έλεγε «αχρείον»;
Τί θα διδάξουν οι δάσκαλοι στα παιδιά μας, πως οι πολιτικοί είναι τσαρλατάνοι, αγύρτες και μωροφιλόδοξοι; «Αλίμονο! η Δάφνις κατεμαράνθη», θα θρηνολογούσε και πάλι ο Σολωμός!…
Επειδή ο λαός νιώθει αμήχανα και περιμένει -δυστυχώς- τον μεσσία που θα τον απαλλάξει από την ανεργία και την φτώχεια, δεν σημαίνει πως δεν βλέπει και δεν οργίζεται. Αλλά νιώθει γύρω του αδιέξοδα, που θρέφουν το θάνατο σε βάρος της ζωής.
Εξάλλου πέρυσι το καλοκαίρι αντέδρασε εκφράζοντας δυναμικά την δυσφορία του, αλλά εισέπραξε το «ξύλο της αρκούδας» από τους μηχανισμούς καταστολής.
Προϊόντος του χρόνου όμως οι «αγανακτισμένοι» όλο και πιο πολύ κατανοούν πως η λύση δεν θα έρθει από τη συνδικαλιστική διεκδίκηση. Εξάλλου τα κυβερνητικά και κομματικά συνδικάτα απέδειξαν κραυγαλέα πως λειτουργούν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης, ενσωματωμένα πλήρως στο νοσούν πολιτικό σύστημα.
Ο τρόπος ανάδειξης των επαγγελματιών συνδικαλιστών είναι σχεδόν πανομοιότυπος αυτού των πολιτικών κομμάτων που πατρονάρουν τις δήθεν ανεξάρτητες παρατάξεις. Άρα η κατά καιρούς αντίδρασή τους στην κυβερνητική-τροϊκανή πολιτική είναι απλώς για να δικαιολογούν τη θέση τους και τους παχυλούς μισθούς των.
Όσοι δεν το γνωρίζουν πρέπει να μάθουν πως οι ηγεσίες των συνδικαλιστών της Γ.Σ.Ε.Ε., των εργατικών κέντρων και των ομοσπονδιών , εκτός των τακτικών αποδοχών, έχουν να λαμβάνουν παχυλά «έξοδα παραστάσεων» από τη συμμετοχή τους στις διοικήσεις διαφόρων ταμείων και οργανισμών.
Ας βγουν τα πλήρη στοιχεία στο άπλετο φως για να δούμε πόσο είναι υπερασπιστές των εργατικών δικαιωμάτων. Δικαίως ο λαός τους αποκάλεσε ειρωνικά «εργατοπατέρες»!
Οι «αγανακτισμένοι» λοιπόν, αξιοποιώντας την πείρα τους δεν έχουν άλλο δρόμο πάρεξ την οδό της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Καταλαβαίνουν πως πρέπει να περπατήσουν στοχαστικά τα βήματα των μακρινών γονιών μας, να νοιώσουν πολίτες και να συμπεριφέρονται ως πολίτες, είτε ως άρχοντες, είτε ως αρχόμενοι. Ο αυταρχισμός της εξουσίας τους αναστατώνει, τους ταπεινώνει αλλά και αφυπνίζει τις περιχαραγμένες ψυχές των. Θεριεύει μέσα τους ο πόθος της λευτεριάς. «Έμψυχον το ελεύθερον, ελεύθερον το δημοκρατικόν» έγραφαν εκείνοι που έκτισαν την δημοκρατία λιθαράκι-λιθαράκι.
Την λευτεριά όμως δεν την δίνει κανείς ως ελεημοσύνη. Είναι από τα αγαθά που κερδίζονται με τη φλόγα της καρδιάς και με το νου, που είναι της καρδιάς το μάτι, καθώς μας παρήγγειλε προ αιώνος ο Κωστής Παλαμάς.
Οι νέοι μας, τα παιδιά μας, που η πολιτική της Παγκοσμιοποίησης τους πέταξε στις χωματερές πριν ακόμη ανθίσουν και καρπίσουν είναι η ελπίδα. Αυτούς τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους και τους άλλους τόσους υποαπασχολούμενους, όλους αυτούς που θέλουν να τους φέρουν εν ονόματι της ανταγωνιστικότητας σε συνθήκες των φτωχών Ασιατών και Αφρικανών.
Σε όλους αυτούς μπαίνει στο νου «κουκί-κουκί» η αναζήτηση της δημοκρατίας, που σημαίνει πως πρέπει να αξιώσουν, με την ψήφο τους, λύσεις από νέα πρόσωπα, πάλλευκα και καθαρά, που θα συναρμολογήσουν δίκαιους νόμους πρωτίστως συνταγματικούς, που θα περιφρουρούν την ισοτιμία και την αξιοκρατία και θα προστατεύουν τους αδυνάτους από τους δυνατούς. Καθώς έλεγε ο φιλόσοφος Θαλής: «μηδέ άγαν πλουσίους, μηδέ πένητες».
Το ζητούμενο μάλλον της εποχής μας είναι η αναζήτηση δίκαιων θεσμών και όχι πεφωτισμένων που έρχονται για να μας «σώσουν» από τα διάφορα κολέγια των ισχυρών κρατών και συμπεριφέρονται σε όλους εμάς με άσκοπη, πομπώδη επίδειξη, με απροσμέτρητη οίηση και κυνικό θράσος.
Ο πυθαγόρειος και νομοθέτης από την Κατάνη της Μεγάλης Ελλάδας κατέγραψε την διαχρονική ζημιά που προκαλούν τα ασυγκράτητα ανθρώπινα πάθη της απληστίας και της μωροφιλοδοξίας. Έγραψε λοιπόν ο Χαρώνδας ο Καταναίος και το διασώζει ο Στοβαίος στο «Ανθολόγιον»: «Αναισχυντία και αναιδεία, ύβρις και αδικία, τούτοις δε έπεται όλεθρος!»…
