Ποιος αλήθεια είπε ποτέ στους νεοέλληνες πως εκείνοι οι παλαιοί μας πρόγονοι, είχαν κατοχυρώσει την δικαιοσύνη δια της Δημοκρατίας με την αυστηρή διάκριση των εξουσιών.
Του πολίτη Γιώργου Βασιλόπουλου
Πόσοι στ’ αλήθεια γνωρίζουν πως τα βουλευτικά αξιώματα στην Αθήνα εδίδοντο δια του κλήρου. «Κληρωτού τας αρχάς το δημοκρατικόν, αιρετού το ολιγαρχικόν» έγραφε ο Αριστοτέλης στο βιβλίο του
« Αθηναίων Πολιτεία». Γιατί αποσιωπήθηκε εντέχνως αυτή η διαδικασία; Ή μήπως θα ήταν επικίνδυνο για το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο αν το πλήθος(λαός) ήξερε πως τότε ο βουλευτής έπαιρνε το αξίωμα για ένα έτος και σχεδόν ποτέ ξανά!
«Το εν μέρει άρχειν και άρχεσθαι» καθώς τόνιζε δια στόματος Σωκράτη ο Πλάτων στο βιβλίο του «Μενέξενος». Στη Σπάρτη οι πέντε έφοροι της εκτελεστικής εξουσίας εκλέγονταν κατευθείαν από τον λαό -όπως και οι γερουσιαστές- στην Απέλλα που ήταν συνέλευση όλων, όπου μετείχαν και οι γυναίκες. Οι έφοροι εκλέγονταν με θητεία ενός έτους και μόνο μια φορά στην ζωή τους.
Ο Πλούταρχος, στο μνημώδες έργο του «Βίοι Παράλληλοι», στο βιβλίο του «Λυκούργος» περιγράφει τον τρόπο ανάδειξης των αξιωματούχων. Ακόμη και στην αυτοκρατορική Ρώμη, ο χρόνος θητείας των αξιωματούχων του Βουλευτικού σώματος, δηλαδή της Συγκλήτου ήταν ενός έτους, με δικαίωμα επανεκλογής ύστερα από δέκα χρόνια.
Βέβαια ο δημοκρατικός τρόπος ανάδειξης των αξιωμάτων ήταν γενικός, και κατάκτηση όλων των ελληνικών πόλεων, που ήταν διάσπαρτες όχι μόνον στα όρια της σημερινής Ελλάδος αλλά και σ’αυτά της Ιωνίας, του Πόντου και της Κάτω Ιταλίας, της λεγόμενης Μεγάλης Ελλάδας.
Στην τότε πραγματική δημοκρατία οι Έλληνες στρατηγοί έπαιρναν το ανώτατο εκτελεστικό αξίωμα από την άμεση ψήφο του λαού, και αυστηρά για ένα έτος. Εάν βρίσκονταν σε εκστρατεία και έληγε ο χρόνος της ενιαυσίας θητείας έπρεπε να κάνουν εκλογές με δικαίωμα υποψηφιότητας όλων των οπλιτών-πολιτών.
Ο Πλούταρχος στα «Πολιτικά Παραγγέλματα» μας πληροφορεί πως ο στρατηγός Επαμεινώνδας της Θήβας «καταστρατήγησε», δηλαδή δεν έκανε εκλογές με την λήξη της θητείας του, ερχόμενος νικητής από την Πελοπόννησο. Τότε η πόλη του τον ετίμησε μεν για την νίκη του, αλλά τον τιμώρησε για την παραβίαση των κανόνων της δημοκρατίας υποχρεώνοντάς τον να καθαρίζει τις καβαλίνες από τα δρομάκια του Καδμίου λόφου. Και τα είχε τόσο καθαρά και ασβεστωμένα που οι νέοι των Θηβών ανταγωνίζονταν στο μέλλον ποιός θα πάρει την θέση του οδοκαθαριστή! Και σχολιάζει ο συγγραφέας πως στη δημοκρατία δεν φτιάχνει η θέση τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος την θέση!
Τούτο όμως σπανίζει στην μίζερη εποχή μας. Οι θέσεις καταλαμβάνονται από τους «κολλητούς» των επαγγελματιών της πολιτικής για τον υπερβάλλοντα ζήλο που επέδειξαν στην επικράτηση της παράταξής των ή για την δουλική προσωπική αφοσίωσή των.
Γνώσεις, εργατικότητα και ήθος είναι περιττές ικανότητες. Η αξιοκρατία σπάνια, έως ανύπαρκτη. Και άν συμπτωματικά και τυχαία εκδηλωθεί, εγκαίρως πολεμάται σφόδρα από το πλήθος των εγκαθέτων αδαών. Οι συμβουλάτορες των πρωθυπουργών, υπουργών και υφυπουργών ροκανίζουν επί δεκαετίες τα εκατομμύρια από τον μόχθο του πένητος ελληνικού λαού, χωρίς κανέναν έλεγχο. Ακόμη και τώρα, σε συνθήκες χρεοκοπίας, τα υπουργηλίκια ξεπερνούν τα πενήντα με εκατοντάδες συμβουλάτορες, βεβαίως με υψηλότατες αμοιβές. Και το μέγα, ανυπέρβλητο σκάνδαλο: να συμβουλέψουν τί;
Εφόσον το ελληνικό κράτος έγινε υπήκοον της διεθνούς των τοκογλύφων με μόνιμο ύπατο αρμοστή την «τρόικα». Η Βουλή, αυτός ο μέγας θεσμός που γεννήθηκε στην χώρα μας χιλιάδες χρόνια πριν, ευτελίστηκε όσο ποτέ άλλοτε από τους ίδιους τους βουλευτές. Βλέπουμε να συνεδριάζει με ελάχιστους – κατά κανόνα – παρόντες και να ψηφίζονται νόμοι δια του ισχνού συσχετισμού και συχνά με τηλεγραφικό τρόπο, άκρατες ώρες του κοιμώμενου Μορφέα!
Το χειρότερο, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια την αδυναμία των βουλευτών να εκφράσουν την προσωπική τους άποψη, γιατί πάνω τους κρέμεται η «Δαμόκλειος Σπάθη», δηλαδή η διαγραφή των και η διαπόμπευσή των από το ίδιο τους το κόμμα.
Βέβαια υπήρξαν και ελάχιστες περιπτώσεις θαρραλέων βουλευτών πού πήγαν κόντρα στην «κομματική γραμμή» αψηφώντας τις όποιες συνέπειες, αλλά δυστυχώς αυτές ήσαν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Όλοι ομιλούν για δωροδοκίες κομμάτων και βουλευτών, για ύποπτες συμβάσεις, για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, για εκβιασμούς, για εκατομμύρια βρώμικου χρήματος που ταξιδεύει για ξέπλυμα στις τράπεζες και τους «δρόμους» της Ευρώπης(ποιός δεν θυμάται την τυχαία σύλληψη γνωστού μεγαλοεκδότη στα σύνορα ευρωπαϊκών χωρών με τα κολλαριστά πέντε μιλιούνια!). Και όμως κανείς δεν διώκεται, κανείς δεν συλλαμβάνεται. Ακόμη και ο Χριστοφοράκος της Siemens, αυτουργός της δωροδοκίας πολιτικών, έφυγε ανενόχλητος, με την δικαιοσύνη απούσα.
Μόνο ο νεροπωλητής και κτηματομεσίτης Εφραίμ κλείσθηκε στις φυλακές, ενώ οι συναλλασσόμενοι μ’αυτόν περιχαρακώθηκαν στην προστατευτική, συνταγματική διάταξη του άρθρου 86 περί ασυλίας. Επειδή τα προβλήματα της νεώτερης Ελλάδας – ένεκα της ολιγαρχίας – έχουν διαχρονική συγγένεια, ανασύρω σχόλιο από την εφημερίδα «ΕΛΠΙΣ» του 1840. Έγραφε: «κάποτε κρέμαγαν στο σταυρό τους κακούργους, τώρα κρεμάνε σταυρούς στους κακούργους!».
Το να κάνει λάθος ένας πολίτης, αφορά κυρίως τον ίδιο και σχεδόν πάντα το πληρώνει ακριβά. Το να κάνει λάθος ένας αξιωματούχος του κράτους, δηλαδή πολιτικός, τούτο αφορά τους πολλούς γιατί αυτοί πληρώνουν το λογαριασμό. Γι’αυτό οι παλαιοί, που τα είχαν φιλοσοφήσει, τόνιζαν πως τρία είναι τα βαρύτερα αμαρτήματα: «το προδιδόναι την πόλιν, το ιεροσυλείν και το αποκτείνειν(φόνος)». Πρώτο και βαρύτερο θεωρούσαν την προδοσία και το ξεπούλημα της πόλης.
Αυτή την πόλη, την ΕΛΛΑΔΑ, που σήμερα την πουλάνε ξεδιάντροπα πολίτες που θέλουν να λέγονται «Έλληνες». Την Ελλάδα, που την δένουν χειροπόδαρα, χωρίς αιδώ, με δουλικές συμβάσεις, που τις διαφορές θα τις λύνουν τα Αγγλικά δικαστήρια με τους νόμους της αποικιοκρατίας. Η δουλοπρέπεια της πολιτικής «ανοίκωμεν εις την Δύσιν» έχει γίνει βίωμα ζητώντας ιδεολογική προστασία από τους προστάτες, για να κρύψει την πνευματική φτώχεια των επαγγελματιών της πολιτικής.
Είναι ένα προσωπείο που πίσω του κρύφτηκαν και στεγάζονται πολιτικές και οικονομικές ιδιοτέλειες, ακόμη και ιδεολογήματα –δήθεν για το συμφέρον της χώρας- που καλύπτουν την μυστική διπλωματία και τις πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού βρώμικες συμφωνίες. Θυμηθείτε την κυνική ομολογία του πρώην προέδρου Δ.Ν.Τ Στρός Κάν, πως ένα χρόνο πριν προετοίμαζαν μαζί με τον Γ.Α.Παπανδρέου, μυστικά, την λεηλασία της χώρας μέσω της εισόδου του Δ.Ν.Τ. Και οι άλλοι(πού ήσαν οι άλλοι;) –πλην ελαχίστων- χαμπάρι δεν πήραν! Μαχμουρλίκι και συνήθεια, καθώς έγραφε ο γερο-Βάρναλης. Και σαν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, κάλεσαν κατευθείαν τις τράπεζες-τοκογλύφους να κυβερνήσουν, μας έφεραν τον απολιτικό Παπαδήμο, πρώην πρόεδρο της Τράπεζας της Ελλάδος.
