Η στήλη αναγκαστικά έπρεπε να… οδεύσει προς το τυπογραφείο πριν από τη συνεδρίαση της Πέμπτης 26 Ιουλίου στο Δημοτικό Συμβούλιο Αμαρουσίου. Μία συνεδρίαση που, όπως διαφάνηκε από τις διαθέσεις αρκετών δημοτικών συμβούλων -κυρίως της ελάσσονος μειοψηφίας- στη συνεδρίαση της 24ης Ιουλίου, θα εξελιχθεί σε πολύ «θερμή». Ο λόγος είναι το 6ο θέμα της ημερήσιας διάταξης, περί «έγκρισης ή μη ανάθεσης σε ιδιώτη της υπηρεσίας για τη μεταφορά ογκωδών αντικειμένων σε ΧΥΤΑ».
Του Θάνου Σταθόπουλου
Βέβαια, είναι λίγο πολύ αναμενόμενο το τι θα ακουστεί από την «αριστερή» πλευρά των εδράνων σε ό,τι αφορά στην πιθανή εμπλοκή ιδιωτών και σε αυτό το θέμα. Εξάλλου, παρόμοιες αναφορές έγιναν και στη συνεδρίαση της περασμένης Τρίτης, αλλά και σε πάμπολλες άλλες περιπτώσεις. Και όλες οδηγούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στη «δαιμονοποίηση» της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Πρώτα απ’ όλα, η στήλη για να είναι όσο ειλικρινής τής επιτρέπει η υποκειμενικότητά της, θα πρέπει να ξεκαθαρίσει κάτι: Είναι αλήθεια ότι η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα αναπτύχθηκε, σε ένα μεγάλο βαθμό, πάνω στην καταστροφική «πλατφόρμα» των κρατικοδίαιτων συμβάσεων, των αδιαφανών συναλλαγών με την κρατική εξουσία, της αλόγιστης παραβίασης περιβαλλοντικών κανόνων, στην εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού κ.ο.τ.
Ωστόσο, παράλληλα με αυτήν την «κακή» επιχειρηματικότητα, εκδηλώθηκαν προσπάθειες ιδιωτικής πρωτοβουλίας, με στόχο σαφώς την κερδοφορία, αλλά και σεβόμενες τους κανόνες διαφάνειας και νομιμότητας, που πρέπει να ισχύουν σε κάθε υγιώς αναπτυσσόμενο κράτος.
Δυστυχώς, η κατάρρευση του πελατειακού κράτους μας, συμπαρασύρει στον… βυθό τόσο τις «παρασιτικές» επιχειρήσεις, όσο κι εκείνες που παλεύουν με τους κανόνες της ελεύθερης αγοράς, επιδιώκοντας την επιβίωσή τους και τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας των εργαζομένων τους.
Όταν, λοιπόν, οι αιρετοί της Αυτοδιοίκησης αναφέρονται σε ιδιώτες και επιχειρήσεις, καλό είναι να έχουν στον νου τους και τις δύο περιπτώσεις. Γιατί, για να επανέλθουμε στα του Δημοτικού Συμβουλίου Αμαρουσίου, αυτά που ακούγονται μερικές φορές στην αίθουσα συνεδριάσεων της Βασ. Σοφίας ξεπερνούν τα… όρια της φαντασίας. Με το που ακούγονται μερικές φορές οι όροι «ιδιώτες» και «επιχειρήσεις», ορισμένοι σύμβουλοι αντιδρούν ως ταύροι που αντικρύζουν το κόκκινο πανί του ταυρομάχου.
Ίσως, κάποια στιγμή, και ιδιαίτερα ετούτη την κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, θα πρέπει να βγουν κάποιοι και να πουν ευθαρσώς τι είδους ανάπτυξη θέλουν για την πόλη μας. Αν δεν θέλουν τις επιχειρήσεις στο Μαρούσι, να το δηλώσουν, αλλά παράλληλα οφείλουν να πουν στον Μαρουσιώτη πόσα έσοδα θα χάσει ο Δήμος και πώς θα τα αντικαταστήσει. Γιατί εκείνο που κρύβουν είναι, ότι ακόμη κι αν υπήρχε ένας μαγικός τρόπος να φύγουν όλες οι επιχειρήσεις από την πόλη μας, ώστε να μην επιβαρύνεται το περιβάλλον, η κυκλοφορία κ.ο.τ., θα έπρεπε να επιβληθούν πολύ μεγάλες αυξήσεις στα δημοτικά τέλη των απλών δημοτών, προκειμένου να καλυφθούν οι λειτουργικές ανάγκες του Δήμου.
Βέβαια, θα υπάρξουν κι αυτοί που θα πουν ότι «το κράτος οφείλει να χρηματοδοτεί τη λειτουργία των Δήμων» και «ότι οι Δήμοι θα πρέπει να απαιτήσουν εδώ και τώρα την απόδοση των κεντρικών πόρων προς τους ΟΤΑ» κ.λπ. Πολύ σωστά όλα αυτά, αλλά ξεχνούν μία σημαντική λεπτομέρεια· το κράτος που επικαλούνται έχει πτωχεύσει, οπότε «λεφτά δεν υπάρχουν».
Καλώς ή κακώς, μόνο με τη συμβολή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας μπορούμε να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε αυτό, τόσο συντομότερη θα είναι η παραμονή μας στο σημερινό αδιέξοδο τέλμα.
Αν η αντιπολίτευση -και δη η αριστερή αντιπολίτευση- θέλει πραγματικά να συμβάλλει θετικά και αποτελεσματικά στη μείωση των επιπτώσεων της κρίσης, αντί να διεκδικεί το ανέφικτο (δηλαδή την καταδίκη της επιχειρηματικότητας στο πυρ το εξώτερον), να εστιάσει τον ασφυκτικό έλεγχο-κριτική της στο είδος των συμβάσεων και συμφωνιών μεταξύ της εκάστοτε δημοτικής αρχής και των επιχειρήσεων-ιδιωτών. Τότε και μόνο τότε θα αποκτήσει ο ρόλος της την πραγματική θεσμική διάσταση που πρέπει να έχει.
Το «όχι σε όλα» και οι καθολική έλλειψη ευελιξίας σε απόψεις και δράσεις δεν δίνουν λύσεις, αλλά αναπαράγουν τα αδιέξοδα. Όλα τούτα δεν σημαίνουν ότι η στήλη έχει δίκιο στις απόψεις της, αλλά τουλάχιστον έχει τη διάθεση να τις εκθέσει και να δοκιμάσει την αποτελεσματικότητά τους, χωρίς αδιαλλαξία και χωρίς δογματισμούς. Γιατί πιστεύει βαθιά, ότι στις περιόδους κρίσης, μόνο η σύνθεση και η συνεννόηση μπορούν να αποτρέψουν ακόμη μεγαλύτερες καταστροφές.
