Ας θυμηθούμε λίγο τον Όμηρο. Όταν ο ταπεινωμένος Μενέλαος για να περάσει με το στρατό του για την Τροία θυσίασε, σα να ήταν μοσχάρι, την κόρη τού Αγαμέμνονα Ιφιγένεια, για να κερδίσει την εύνοια των θεών για να πνεύσει δηλαδή ούριος άνεμος για τον απόπλου των πλοίων με το στρατό. Και όλα αυτά για την αποκατάσταση του τραυματισμένου γοήτρου για τα μάταια της «κλεμμένης» πανέμορφης Ελένης.
Γράφει ο κοινωνιολόγος Γιώργος Σταυράκης
Ο μεγάλος μας επικός ποιητής πολύ όμορφα τα αφηγείται στην Ιλιάδα γοητεύοντας έτσι γενιές και γενιές Ελλήνων και ξένων. Μόνο που ίσως του διέφυγαν μια δυο ουσιαστικές λεπτομέρειες δικαιολογημένες ωστόσο, για την εποχή του.
Η πρώτη είναι ότι η εκστρατεία των Ελλήνων είχε άλλους ανομολόγητους «στρατηγικούς στόχους». Οι αρχαίοι Έλληνες, φύσει και θέσει, επιδείκνυαν ιδιαίτερο ζήλο να βιώνουν έναν πόλεμο, και αν δεν υπήρχε η αιτία, την κατασκεύαζαν. Η αρπαγή της Ελένης μοιάζει να ήταν μόνο το πρόσχημα, όπως άλλωστε γίνεται σε κάθε πόλεμο. Ξένοι μελετητές της Ιλιάδας ίσως με λίγη αυθαιρεσία, ή αίσθηση χιούμορ, μιλούν ότι οι Έλληνες ήταν ένας φιλοπόλεμος λαός, επιζητούσαν αιτίες για πόλεμο για να βρίσκονται μακριά από τις οικογένειες και να διάγουν έκλυτη σεξουαλική ζωή. Όπως και αν έχουν τα πράγματα, σκοπός μας δεν είναι να αναλύσουμε τον Όμηρο. Θα προσπαθήσουμε εδώ να πούμε λίγα σύντομα πράγματα για τη σημερινή κοινωνικο – πολιτική ζωή ημών των νεοελλήνων και κατά πόσο κάποια κόμματα από την κουλτούρα μας έχουν σχέση με τα ομηρικά έπη. Η θρυλική πανουργία του Οδυσσέα για την επιστροφή στην Ιθάκη έχει επίσης, πολλά να μας διδάξει.
Λοιπόν, φίλοι μου, και σήμερα στον πολιτισμένο κόσμο θα βρούμε πολλές Ιφιγένειες που θυσιάζονται στο βωμό άνομων και ανομολόγητων συμφερόντων πολιτών και πολιτικών. Σήμερα ο πόλεμος δεν γίνεται με τα όπλα, είναι υποχθόνιος, είναι οικονομικός.
Μόνο που στις μέρες μας δεν υπάρχει κανένας Όμηρος να περιγράψει το δράμα τους. Αλλά και αν υπήρχε, ποιος θα τον έδινε σημασία. Το έργο το έχουν αναλάβει οι καναλάρχες.
Αν ακτινογραφήσουμε την ανθρωπότητα των 7,5 δισ. περισσότεροι από το 60% ζούνε με μέσο όρο (Μ.Ο.) ένα (1) ευρώ την ημέρα.
Για τη δική μας την ελληνική περίπτωση των 11 εκατ. πληθυσμού, ύστερα από την κρίση, 2,5 εκατ. ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας.
Υπολογίζεται ότι το 78% του παγκόσμιου πλούτου βρίσκεται στα χέρια του ανδρικού φύλου, και μόνο το 22% το έχουν γυναίκες. Αυτή η στατιστική πραγματικότητα σημαίνει πολλά για τις τύχες της ανθρωπότητας.
Σε τι διαφέρει η θυσία των τριών αθώων εργαζομένων που κάηκαν ζωντανοί στη τράπεζα MARFIN; Αν υπάρχει διαφορά, αυτή εδράζεται στο ότι η Ιφιγένεια στην Αυλίδα θυσιάστηκε για ένα σκοπό, έστω και μεταφυσικό. Ενώ ο εμπρησμός της τράπεζας από κουκουλοφόρους χαρακτηρίζει τους δειλούς, τους άνανδρους, οι οποίοι, αν υπήρχαν στο βασίλειο του Αγαμέμνονα, θα τους είχαν στα τάρταρα.
Δεν είναι Ιφιγένειες οι χιλιάδες νέοι πτυχιούχοι (και όχι μόνο) που αντιμετωπίζουν τον εφιάλτη της ανεργίας εξ αιτίας του γενικευμένου αμοραλισμού; Σε ολόκληρη την Ε.Ε. οι άνεργοι υπολογίζονται στα 55 εκατ.
– Υπάρχουν ενδείξεις ότι τα θεμέλια της μεγάλης ιδέας της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρουσιάζουν ρωγμές. Η νομισματική Ένωση (ευρώ) δημιουργήθηκε με άριστες προθέσεις και προοπτική. Χτίστηκε όμως πρόχειρα πάνω σε γυάλινα πόδια. Τώρα μπορεί να προκύψει μια νέα Ιφιγένεια και να γυρίσει την Ευρώπη πολλές δεκάδες χρόνια πίσω. Ας ελπίζουμε ότι η σημερινή οικονομική και πολιτική κρίση δεν θα συμπαρασύρει και την Ελλάδα.
