Διαβάζοντας κατά καιρούς τοπικές εφημερίδες των Βορείων προαστίων της Αθήνας, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να πέσεις πάνω σε αρθρογραφία «απείρου κάλλους» σε ό,τι αφορά τα τεκταινόμενα στους νεοπαγείς καλλικρατικούς Δήμους. Συχνά, στις συνεδρίες των δημοτικών συμβουλίων βλέπεις ένα συνεχές γαϊτανάκι ανταλλαγής κοσμητικών επιθέτων και ενίοτε απειλών που εκτοξεύονται από μερικούς αξιότιμους κ.κ. Δημ. Συμβούλους. Μια κατάσταση που προκαλεί κλαυσίγελο για τους κακεντρεχείς τους εντός εισαγωγικών «αδικημένους» κατά την εκλογική διαδικασία και ταυτόχρονα απομακρύνει όποιον ικανό, ή όχι, φιλοδοξεί να συμμετέχει στα κοινά, δηλαδή, τον πολιτισμό.
Γράφει ο Γιώργος Σταυράκης
Δυστυχώς, φοβάμαι ότι τον πολιτισμό και την αληθινή ικανότητα δεν θα τα βρούμε μέσα σε κάλπες. Αυτό, ως ένα μεγάλο βαθμό, το έδειξε η νεοελληνική πολιτική ιστορία όπου από την κάλπη βγήκαν μετρημένα στα δάχτυλα διαμάντια, αλλά, και ένας πολύ μεγάλος αριθμός μετριότητες αμοραλιστές και διεφθαρμένοι, και τούτο κατέστη πλέον αυταπόδεικτο από τη γενικευμένη κρίση που βιώνει η πατρίδα μας.
– Ο τόπος μας για λόγους που έχουν την εξήγησή τους από τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες, έχει εκθρέψει μια μεγάλη συνομοταξία ανθρώπων που δεν διανοούνται να απογαλακτίσουν τον εαυτό τους από τον αριβισμό και το πάθος για αξιώματα. Οι περισσότεροι από αυτή την πανίδα τα καταφέρνουν. Είναι κατά μία άλλη άποψη οι λεγόμενοι καρεκλοκένταυροι μια ομάδα ανθρώπων που φαινομενικά δεν διαφέρουν από όλους εμάς. Γίνονται όμως διαφορετικοί όταν καταλαμβάνουν μια καρέκλα. Το σύνδρομο του καρεκλοκένταυρου είναι μια κατάσταση στην προσωπικότητα του ανθρώπου που ξεκινά από την παιδική και εφηβική ηλικία και φτάνει στο κορύφωμά του όταν το άτομο θεμιτά «αξιοκρατικά» όπως λέμε, ή κατά προτίμηση ,μέσω του αριβισμού, κατακτήσει την καρέκλα. Η παιδεία μας, και γενικότερα το πολιτικό – κοινωνικό κατεστημένο απέτυχε να εκθρέψει προσωπικότητες που να λειτουργούν σε συλλογικό επίπεδο με γνώμονα το ΕΜΕΙΣ και όχι το ΕΓΩ.
Το παιδαγωγικό μας σύστημα εστιάζει στον ατομικό έπαινο μέσω της βαθμολογίας για τον καλό μαθητή με υπερβολική έμφαση στην κολακεία προς τον καλό, τον έξυπνο, καλλιεργώντας έτσι, χαρακτήρες με μυθοποιημένες ικανότητες και επάρσεις, ενώ παραβλέπονται πολλοί άλλοι μαθητές που έχουν, συνήθως, καλές επιδόσεις. Και τούτο διότι λείπει η συλλογική (ομαδική) δουλειά στα σχολειά μας. Με αυτόν τον αναχρονιστικό τρόπο που στερείται αντικειμενικής αξιολόγησης μαζί με τις δημοκρατικές διαδικασίες (κάλπη) αναδεικνύονται οι πολιτικοί μας, τόσο στη Βουλή των Ελλήνων, όσο και στην τοπική αυτοδιοίκηση (ΟΤΑ). Στις περισσότερες χώρες της Δ. Ευρώπης, ΗΠΑ και Αυστραλία, για να βάλεις υποψηφιότητα για κάποιο Δήμο πρέπει πρώτα να εφοδιαστείς με δυο, ή τρεις συστατικές επιστολές από επώνυμους πολίτες του Δήμου π.χ. ένα δικαστικό, ένα νομικό, έναν εκπαιδευτικό. Με αυτόν τον τρόπο σε ένα αρκετά μεγάλο βαθμό διασφαλίζεται το ήθος και η ικανότητα του υποψηφίου.
Στον τόπο μας καταργήσαμε τη συνέντευξη (εκ του πονηρού) μια εμπεδωμένη μέθοδος επιλογής προσωπικού που γίνεται από ομάδα ειδικών στον τομέα αυτό. Στην περίπτωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης οι αιρετοί εμμέσως, πλην σαφώς, αυτοαναγορεύουν τον εαυτό τους ως πολιτικό με την ανοχή και την ενθάρρυνση των κομμάτων που κρύβονται πίσω.
Έτσι, εκκολάπτονται χιλιάδες νεοφώτιστοι που θεωρούν την παρουσία τους αναντικατάστατη στο βιότοπο που ονομάζεται δημόσιος βίος.
– Αντί λοιπόν όλοι μαζί, πλειοψηφίες και μειοψηφίες να αναδεικνύουν και να προάγουν τον πολιτικό – κοινωνικό πολιτισμό, αναλώνονται σε συνεχείς έριδες, και επαναλαμβανόμενες δημαιρεσίες για την κατάκτηση ενός αξιώματος εκτοξεύοντας βαριές αιτιάσεις ο ένας προς τον άλλο με τελικό θύμα τους πολίτες οι οποίοι απληροφόρητοι και συχνά παραπλανημένοι, τους εμπιστεύονται.
