Ποιος είμαι, ή, τι κάνω;… Μάης, είναι ο μήνας του ημερολογίου των 2013 κύκλων του μ.Χ. καταμετρούμενου χρόνου, και η «αντάρα» της φύσης, η οποία οργιάζει μέσα από τα χρώματα, τα αρώματα, τα γεννήματα, αλλά και η αντάρα των ανθρώπων, που βλέπουν τη ζωή τους να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τα όνειρα που έκαναν παιδιά, δεν μπορεί παρά να περνάνε από το ΡάΔΙΟ ΑΝΤάΡΑ, να βρίσκουν φωνή για να πούνε το «τραγούδι» τους μ’ έναν άλλο τρόπο.
ΠεριΓράφει η Θέμις Μαυραντή
Τραγούδι πάντα «Ερωτικό», ενίοτε νοσταλγικό, συχνά καταγγελτικό, συχνότερα θυμωμένο και ονειροπαρμένο: όπως το ζητάνε οι περιστάσεις.
Κι εμείς, οι Ανταριασμένοι συνοδοιπόροι του Μάη -με τα ποιος ξέρει πόσα «κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα»- θέλουμε να «κρατήσουν οι χοροί», έτσι ακριβώς όπως το τραγουδάει ο αγαπημένος Διονύσης Σαββόπουλος.
«Χοροί», που κουβαλάνε Αξίες και Ιδανικά από τις Αλήθειες του Ελληνικού Πολιτισμού, πριν αρχίσει να τον παίρνει το καμάρι του φραγκοφορεμένου αστού.
Δεν θα είναι εύκολο εάν παραμείνουμε κλεισμένοι στα «καβούκια» μας.
Δεν θα είναι εφικτό, αν δεν ξεφύγουμε από το «Εγώ» και δεν ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής να δούμε πως γύρω μας υπάρχουν και άλλα… «πράγματα» τα οποία εάν τα προσέξουμε, θα μας αποδώσουν τον «πλούτο» που μας στερεί η ιδιωτικοποίηση της ζωής μας.
Όσο ωραία και να τραγουδάει κανείς μόνος του, δεν έχει καμία μα καμία αξία. Αυτός και το… μπάνιο του κορδώνονται.
❍ ❍ ❍
Υπάρχουν λοιπόν οι άνθρωποι που είναι εφησυχασμένοι με την «ωραία φωνή» τους. Τους έχουμε συναντήσει όλοι άπειρες φορές, τους έχουμε ακούσει να στηλιτεύουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, το χαμηλό επίπεδο των ανθρώπων, το χάλι του κράτους, του δήμου, της τάδε ή της δείνα υπηρεσίας κι ας είναι από ’κείνους που, κοιτάζοντας την προσωπική τους ανέλιξη, το ατομικό τους συμφέρον, ανέχθηκαν παρανομίες, λαμογιές, «επίορκους» συναδέλφους.
Δεν ήθελαν να μπλέξουν, να γίνουν αντιπαθείς, να γίνουν στόχοι, να χαλάσουν την ησυχία τους. Επέλεξαν να… «είναι».
Να είναι σε υψηλά οικονομικά και κοινωνικά στρώματα, να είναι επιτυχημένοι στο επάγγελμα ή στην επιστήμη τους, να είναι αυτό που λέμε: «κάποιοι».
Πόσες φορές, δεν βρεθήκαμε αλήθεια, μπροστά σε ανθρώπους οι οποίοι κάνουν το θόρυβο του άδειου γκαζοτενεκέ καθώς επιδεικνύουν εκείνο το «είμαι» το οποίο έδωσε τροφή σε λογοτεχνία, θέατρο, κινηματογράφο, σατιρική ποίηση.
Από κάτι τέτοια κουλά –η έπαρση των οποίων διοχετεύεται στον κοσμάκη με ποικίλους τρόπους– διδάχθηκα πως δεν θέλω να με ενδιαφέρει το «ποιος είναι» ο άνθρωπος, αλλά το «τι κάνει» στη ζωή του.
Το ποιος είναι ο καθένας μας, είναι ένα τεράστιο θέμα, πάρα πολύ σοβαρό και έχουμε υποχρέωση να το ψάχνουμε, να το ελέγχουμε και να παλεύουμε για να το καθαρίσουμε από τα παράσιτα που κρύβουν την αλήθεια του.
Το ζήτημα λοιπόν αυτό, δεν αφορά κανέναν άλλον έξω από μας.
Αντιθέτως. Εκείνο που μας αφορά όλους, είναι το τι κάνει κανείς στη ζωή του. Εκεί νομίζω πως πρέπει να εστιάσουμε, εκεί πρέπει να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας, γιατί από το λόγο και το έργο του άλλου έρχεται το «μάθημα». Θετικό ή αρνητικό, δεν έχει να κάνει. Είναι μάθημα. Το «αντιγράφεις» ή το πετάς.
❍ ❍ ❍
