Το πρόθεμα «αντί» είναι το πιο συνηθισμένο και αγαπημένο για να εκφράζουμε την αντιγνωμία μας, την αντίθεσή μας, την αντιπαλότητα και πάει λέγοντας. Το πρόθεμα αντί κάνει τις σύνθετες λέξεις με την έννοια του αντίθετου, του εναντίον.
Γράφει ο κοινωνιολόγος Γιώργος Σταυράκης
– Είμαι, σου λέει ο άλλος, αντιμνημονιακός. Δεν θέλω το μνημόνιο, φωνάζουν μερικοί, χωρίς να έχουν καθαρή εικόνα στο μυαλό τι ακριβώς σημαίνει η λέξη «Μνημόνιο». Εμείς βέβαια εδώ, δεν θα κάνουμε μάθημα ελληνικών. Εκείνο που καταλαβαίνει και το βιώνει στο πετσί του ο πολίτης είναι οι δραματικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, η βαριά, και συχνά, άδικη φορολογία του μοναδικού σπιτιού που στεγάζει την οικογένεια, η ανεργία κ.ά. Από αυτή την άποψη, όλοι καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι πάει να πει μνημόνιο για όλους εμάς τους νεόπτωχους χωρίς αιτία.
Αν θέλουμε όμως να είμαστε αντικειμενικοί και δίκαιοι, πρέπει να αναρωτηθούμε τι ήταν αυτό, τέλος πάντων, που μας έφερε το «καταραμένο» μνημόνιο. Ήταν άραγε οι ανάλγητοι Γερμανοί «που θέλουν το κακό της Ελλάδας;». Ήταν οι πιστωτές της Ελλάδας ένθεν και εκείθεν του Ατλαντικού; Ήταν η αφροσύνη των πολιτικών μας; Χωρίς να θέλουμε να κάνουμε τον εισαγγελέα ή το δικαστή, ο επιμερισμός της ευθύνης με την απλή λογική πρέπει πρωτίστως να πάει στο σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα.
Το μνημόνιο ήταν αδήριτη ανάγκη να επιβληθεί, βεβαίως, με την απαραίτητη διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας στην Ευρώπη και το ΔΝΤ. Στην αντίθετη περίπτωση, οι Έλληνες θα βιώναμε μια πέμπτη (5η) χρεοκοπία με δραματικές εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα με κίνδυνο κοινωνικής ανάφλεξης. Το χρέος της Ελλάδας ήταν, και παραμένει, μη αντιμετωπίσιμο, γι’ αυτό άλλωστε, πάρθηκαν τα σκληρά οικονομικά μέτρα, για να κερδίσει η Ελλάδα χρόνο με την προσδοκία ανάκαμψης.
Η χώρα, και σχεδόν το σύνολο των πολιτών, ξοδεύαμε τουλάχιστον τρεις φορές πάνω από τις δυνατότητές μας για πολλές δεκαετίες.
– Οικοδομήθηκε έτσι, μια απολύτως στρεβλή αντίληψη για την αξία του χρήματος, φτιάχνοντας έργα βιτρίνας και σιτίζοντας ένα στρατό αντιπαραγωγικών ανθρώπων με την πελατειακή μέθοδο.
Μετά την επιβολή των μέτρων του μνημονίου ξεκίνησαν θεωρίες περί συνωμοσίας, παλιοί μύθοι και στερεότυπα, ότι δηλαδή για την κρίση υπεύθυνοι είναι οι «ανθέλληνες» ξένοι που θέλουν να αφανίσουν το υπερήφανο έθνος των Ελλήνων. Έτσι, για να μη χαθεί η παράδοση του «ΑΝΤΙ» γαλουχήθηκε η πολιτική και κοινωνική μερίδα των αντι-μνημονιακών. Αν θέλουμε ωστόσο, να είμαστε μέσα στη σημερινή διεθνή πραγματικότητα, δεν υπάρχουν φιλέλληνες ούτε ανθέλληνες. Τα πάντα στις σχέσεις των λαών βασίζονται στην καλή πίστη και την έντιμη συνεργασία. Όταν η καλή πίστη, και κυρίως το ήθος υποχωρούν -όπως πολλές φορές έγινε στην ιστορία-, τότε τα πάντα είναι δυνατόν να συμβούν. Υπάρχουν Έλληνες και ξένοι συγγραφείς από τον χώρο των κοινωνικών επιστημών που διαπιστώνουν ότι ο ελληνισμός περνά μια διαρκή κρίση ταυτότητας, με κύριο χαρακτηριστικό την ανασφάλεια και το αίσθημα θυματοποίησης από παντού. Είναι και αυτό ένα βαρύ κατάλοιπο ενός λαού που πέρασε διά πυρός και σιδήρου για να φτάσει εκεί που βρίσκεται σήμερα. Είναι, από μια άλλη άποψη, ένας άθλος ενός λαού με ίσως μοναδική ψυχοδυναμική να διεκδικεί το δίκιο του, και τις περισσότερες φορές δίνει το παρών στα μεγάλα ραντεβού της Ιστορίας και τα καταφέρνει.
– Ας θυμηθούμε για λίγο τον John Stewart Mill και την εκπληκτική διαπίστωσή του για το μέλλον των ανθρώπων, είπε: «Καμιά μεγάλη βελτίωση στην τύχη των ανθρώπων δεν είναι δυνατή προτού επέλθει μεγάλη αλλαγή στη θεμελιακή συγκρότηση των τρόπων σκέψης τους». Αυτό είναι που χρειάζεται σήμερα η ανθρωπότητα και ακόμη περισσότερο εμείς οι Έλληνες. Αλλαγή συνειδητότητας. Το μνημόνιο δεν είναι η αιτία των δεινών μας.
Είναι τα αίτια που μας έφτασαν σε αυτό.
