Πενία τέχνας κατεργάζεται, και είναι αλήθεια. Ο άνθρωπος όταν βρίσκεται στα δύσκολα επινοεί τρόπους να επιβιώσει καλύτερα από ό, τι θα έκανε ζώντας μέσα στην ευμάρεια που φέρνει και την ανεμελιά. Σήμερα νέες τέχνες, επιστήμες και τεχνάσματα εφευρίσκονται με στόχο το χρήμα και άρα τη συνέχιση της παρουσίας στη ζωή.
Γράφει ο Κοινωνιολόγος Γιώργος Σταυράκης
Ανάμεσα στα νέα επαγγέλματα έχουμε τους επικοινωνιολόγους, τους συγκοινωνιολόγους, τους ακτινολόγους, τις αποκλειστικές από τις χώρες της Βαλκανικής, και τώρα τελευταία τους πτυχιούχους ντιλιβεράδες που κινούνται με το δίκυκλο για να μοιράσουν τις πίτσες και τα άλλα εδέσματα κατ’ οίκον. Το «επάγγελμα» του ντιλιβερά είναι καθ’ όλα μια έντιμη ενασχόληση, όπως και πολλά άλλα. Σου φέρνει στην πόρτα του σπιτιού σου τη ζεστή αχνιστή πίτσα μαζί με ό, τι άλλο έδωσες στην παραγγελία. Συνήθως τα παιδιά αυτά είναι φοιτητές, και πολλά είναι ήδη πτυχιούχοι απόφοιτοι των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της χώρας μας. Γεμάτα όνειρα και προσδοκίες να ασκήσουν ένα επάγγελμα αντάξιο των σπουδών τους μέσα στην άβυσσο της ανεργίας και της διαπλοκής βλέπουν το όραμά τους σιγά σιγά να σβήνει και η εκπλήρωση ποτέ να μην έρχεται. Οι «σοφοί» του πολιτικού συστήματος δεν αναλογίστηκαν ποτέ πώς είναι δυνατόν μια μικρή χώρα, ακόμη και κάτω από ευνοϊκές συνθήκες, μπορεί να απορροφήσει επαγγελματικά ένα υπεράριθμο στρατό πτυχιούχων. Πώς ήταν δυνατόν η Ελλάδα να γίνει μια χώρα επιστημόνων και να αγνοηθούν όλοι οι άλλοι τρεις τομείς όπως είναι η αγροτική παραγωγή, οι τέχνες και άλλοι χώροι που απαρτίζουν μια συγκροτημένη κοινωνία. Φυσικά η απάντηση είναι προφανής και έχει αίτιο την πολιτική φαυλότητα που κατατρύχει την κοινωνία μας. Τι πάει να πει δωρεάν ανωτέρα παιδεία; Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, τίποτα δεν παρέχεται δωρεάν, κάθε ανθρώπινη συναλλαγή έχει συχνά κρυφό και αθέατο συμφέρον, οικονομικό και άλλο. Στην περίπτωση της κατ’ ευφημισμόν δωρεάν παιδείας πρόκειται για ένα διαρκές δημαγωγικό σύνθημα που έφερε την παιδεία εκεί που είναι σήμερα.
Αλλά ας έρθουμε, φίλοι αναγνώστες, στην περίπτωση του πτυχιούχου ντιλιβερά. Ο νέος αυτός καθ ‘όλα αξιοπρεπής και υπερήφανος αναγκάζεται να ασκήσει, έστω προσωρινά, ένα αρκετά επικίνδυνο νυχτερινό επάγγελμα. Οι αποδοχές; Ένα μικρό ποσοστό από τις παραγγελίες που διακινεί και το φιλοδώρημα από κάποιους πονετικούς που του ανοίγουν την πόρτα. Υπάρχει μια σύντομη φαιδρή ιστορία με ένα πτυχιούχο της Νομικής. Όταν οι συγκεκριμένοι πελάτες έμαθαν τα τυπικά προσόντα του, αποφάσισαν να του δίνουν κάθε φορά 5 ευρώ φιλοδώρημα. Ύστερα από λίγο καιρό ο δικηγόρος βρήκε άλλη εργασία και το μαγαζί τον αντικατέστησε με άλλον, αυτή τη φορά πτυχιούχο αρχιτέκτονα. Όταν μια νύχτα πήγε την πρώτη παραγγελία στους πονετικούς κυρίους, τον ρώτησε ο νοικοκύρης αν είναι και αυτός πτυχιούχος, του απάντησε πως ναι, είμαι πτυχιούχος του Πολυτεχνείου. Όταν η σύζυγος άκουσε ότι νέος πτυχιούχος και μάλιστα από το ανώτατο εκπαιδευτικό Ίδρυμα της χώρας θα τους φέρνει εφεξής την παραγγελία, είπε χαμηλόφωνα στον άντρα της, να του δώσουμε κάτι παραπάνω γιατί, το παιδί, είναι του Πολυτεχνείου.
Βέβαια εκτός από τους ντιλιβεράδες, έχουμε νέους και οικογενειάρχες με πανεπιστημιακά προσόντα που τους χτύπησε η ανεργία και η απραξία που εργάζονται ως ταξιτζήδες, σερβιτόροι, νυχτοφύλακες κ.ά.
Σήμερα (και παλαιότερα) την Ελλάδα που ονειρεύονται οι νέοι δεν την βρίσκουν. Η μετανάστευση βρίσκεται προ των πυλών. Η μετανάστευση των νέων Ελλήνων πάντα σχετίζεται με την ανεργία και τους κοινωνικούς αποκλεισμούς. Φαίνεται πως η Ελλάδα ξέρει πολύ καλά πώς να «τρώει τα παιδιά της».
