Από την έναρξη της κρίσης χρέους της χώρας μας έχει παραλειφθεί να επισημανθεί το πολιτισμικό υπόστρωμα, και μάλιστα θρησκευτικό, που καθορίζει τις συμπεριφορές των πρωταγωνιστών της κρίσης του ευρώ απέναντι της χώρας μας. Οι ειδικοί και οι προτεινόμενες πολιτικές δεν αξιολογούνε επαρκώς ένα παράγοντα: τον Θεό. Εντέλει δηλαδή την Θρησκεία και, σε αυτή την περίπτωση τον Λουθηρανικό Προτεσταντισμό. Κόρη προτεστάντη Πάστορα, η Ανγκελα Μέρκελ, φέρει έντονη την αίσθηση του αμαρτήματος, όπως και πολλοί συμπατριώτες της. Υπάρχει ένας γερμανικός τρόπος να μιλάει για το ευρώ ο οποίος αναδίδει έντονη μυρωδιά από προτεσταντικό ναό. Ο τρόπος αυτός προφανώς επηρεάζει τις λύσεις που προωθούνται για την διάσωση της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ), αλλά και για την λύση του ελληνικού προβλήματος.
Γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
Από το 1981 η συμπεριφορά των Πολιτικών Ηγεσιών και του πολιτικού συστήματος της χώρας μας ήταν και είναι όλως αντίθετη απέναντι των χωρών του αγγλοσαξονικού άξονα εντός του οποίου κυριαρχεί η αρχή της προτεσταντικής ηθικής και η σχέση της με το πνεύμα του καπιταλισμού. Το ισχυρό θεολογικό υπόβαθρο της «προτεσταντικής νοικοκυροσύνης» που ευνοεί την δημιουργία πλούτου, δηλαδή ισχυρές οικονομίες. Ο προτεστάντης πρέπει συνεχώς να εργάζεται για να επιβεβαιώνεται ότι ανήκει στους εκλεκτούς του Θεού. Η αιρετική διδασκαλία του απόλυτου προορισμού εξωθεί τους προτεστάντες στην ιερότητα της εργασίας και στην συλλογή πλούτου, ο οποίος θεωρούμενος ως ευλογία του Θεού, αποτελεί επιβεβαίωση της σωτηρίας. Ο αρθρογράφος Kevin Myers, σε ιρλανδική εφημερίδα, γράφει: «στην προτεσταντική ηθική, αν δεν δουλέψεις, σου αξίζει να πεινάσεις!».
Είναι γνωστό ότι η κρίση χρέους της χώρας μας είναι μοναδική περίπτωση εις τα παγκόσμια χρονικά. Δεν οφείλεται, ως εσφαλμένα εικάζεται, εις τον εκτροχιασμό των κρατικών δαπανών και σε λάθη των οικονομικών προϋπολογισμών όπως αυτό συμβαίνει π.χ. με την Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία Ιταλία. Αλλά κυρίως εις την διαφθορά του Πολιτικού Συστήματος της χώρας μας το οποίο εξέθρεψε μία άκρως καταναλωτική συμπεριφορά, η οποία στηρίζονταν αποκλειστικώς και μόνον σε κοινοτικές επιδοτήσεις και δάνεια τραπεζών, διαβρώνοντας και καταστρέφοντας με αυτόν τον τρόπο τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Από το 1981 η διασπάθιση όλων των τεράστιων αυτών κονδυλίων και δανείων, με αποκλειστική ευθύνη όλων των Πολιτικών Ηγεσιών και του πολιτικού συστήματος, δεν οφείλεται μόνον στην απευθείας κλοπή. Ήταν στην έμμεση, την νομότυπη, σε αυτή που τη βάφτιζαν κοινωνική πολιτική, η οποία δυστυχώς στηριζόταν κυρίως σε κοινοτικές επιχορηγήσεις και ξένα δάνεια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ και που ως ήταν αναμενόμενο, διέλυσε κυριολεκτικώς και την κοινωνία και την παραγωγή και την ηθική και το μέλλον μας.
