Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Αμερικανός συγγραφέας βραβευμένος με Νόμπελ όταν ρωτήθηκε για ποιόν χτυπάει η καμπάνα; χωρίς περιστροφές απάντησε: «χτυπάει πάντα για σένα» δηλαδή για τον καθένα χωριστά, αλλά και για όλους μαζί. Αν λάβουμε υπόψη μας την απίστευτη συλλογική βλακεία που δέρνει την ανθρωπότητα τότε θα καταλάβουμε τι ακριβώς εννοούσε ο Χέμινγουεϊ. Ο συνεχής αγώνας δρόμου της ανθρωπότητας για δήθεν καλύτερη ποιότητα ζωής, είναι στην πραγματικότητα η πάλη εναντίον του εαυτού μας. Ένας αγώνας δρόμου με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, ηλεκτρονικής και άλλης, γίνεται διαρκώς ταχύτερος. Αυτός ο αγώνας μας κάνει τυφλούς προς όλες τις αληθινές αξίες και μας στερεί το χρόνο για το γνήσιο νόημα της ζωής, τον στοχασμό και τη φιλοσοφημένη προσέγγιση του τρόπου που ζούμε συγκεντρωμένοι στα μεγάλα αστικά κέντρα και όχι μόνο. Όλα τα αγαθά που αποκτήσαμε οι άνθρωποι χάρη στην ολοένα και βαθύτερη γνώση για το φυσικό περιβάλλον, η πρόοδος της τεχνολογίας, της χημείας, της ιατρικής επιστήμης όλα αυτά, μερικές δεκαετίες πριν, έδειχναν ότι θα μπορούσαν να απαλλάξουν τον άνθρωπο από την φτώχεια την κοινωνική μιζέρια και τις ταλαιπωρίες του ανθρώπινου γένους. Στην ανατολή του 21ου αιώνα όλα αυτοί οι ευσεβείς πόθοι μας δείχνουν με έναν τρομακτικό και παράδοξο τρόπο ότι μάλλον μας οδηγούν σε κάποιο είδος αυτοκαταστροφής, χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε ποια μορφή θα έχει αυτή. Έτσι, το ανθρώπινο είδος χωρίς να μπορεί να το συνειδητοποιήσει, απειλεί να κάνεις τον εαυτό του, ότι δεν κάνουν άλλα έμβια όντα.
Γράφει ο κοινωνιολόγος Γιώργος Σταυράκης
Σε άλλες χώρες περισσότερο και σε άλλες λιγότερο, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης καταφέρνουν να μας απομακρύνουν από τη δική μας θέληση και να μας μεταβάλλουν πειθήνια όργανα. Έτσι μας στερούν την ιδιοπροσωπία (individualism). Οι πολιτιστικές και οι πολιτικές πιέσεις που βιώνουμε ως άνθρωποι είναι τόσο δυνατές και απόλυτες, που από παιδιά ακόμη χάνουμε την έμφυτη δυναμική της προσωπικότητας, ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας με αποτέλεσμα να γινόμαστε ένα μικρό γρανάζι του κοινωνικού συστήματος. Λειτουργούμε ως έρμαια μιας κουλτούρας που έγινε για εμάς, χωρίς εμάς. Από εκεί και πέρα ο τρόπος σκέψης και κοινωνικής συμπεριφοράς, αυτό που λέμε ή πράττουμε, λίγες φορές είναι γνήσιο δικό μας. Κάθε προσπάθεια να απελευθερωθούμε από αυτά τα δεσμά, μας κάνει να νιώθουμε λίγο, πολύ, βλάκες, αν αποκοπούμε από το σύστημα. Οι γνώσεις που αποκτήσαμε από το σχολείο παύουν να είναι γόνιμες και παραγωγικές, διότι πάντα πρέπει να συμπίπτουμε με το σύστημα, με τον άλλο, όσο βλάκας και ένα φαίνεται. Ο φόβος αποκοπής από το μαζικό τρόπο σκέψης, αυτό που λέμε κοινή γνώμη μας ταλαιπωρεί και μας τρομάζει. Βλέπουμε μοναχικούς και ολιγόλογους ανθρώπους, συχνά τους εκλαμβάνουμε ως αφελείς και αποκομμένους από το «σωστό δρόμο» ενώ κατά βάθος μπορεί να κρύβουν μια φιλοσοφική προσέγγιση στη ζωή.
-Στις εκλογικές αναμετρήσεις, εμείς οι πολλοί, θα ψηφίσουμε αυτό που ψηφίζουν οι άλλοι, οι πολλοί. Στη μάχη σκοτώνουμε τους άλλους, τον άλλο άνθρωπο, γιατί έτσι κάνουν όλοι. Να γιατί ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ μας λέει πως η καμπάνα χτυπάει για όλους. Οι άνθρωποι τελικά μοιάζουμε όπως εκατομμύρια κουτάκια σπίρτα που βγάζει π.χ. ένα εργοστάσιο στη Σουηδία. Νομίζουμε ότι διαφέρουμε μεταξύ μας αλλά είμαστε όλοι ίδιοι. Όσο έξυπνοι και ένα δείχνουμε εμείς οι άνθρωποι, πάντα μας συνοδεύει η αλαζονική αντίληψη του αναντικατάστατου που φτάνει συχνά τα όρια της μαζικής βλακείας. Από ένα σημείο και μετά τίποτα δεν μας εξασφαλίζει α τον κίνδυνο αυτοκαταστροφής, ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος.
-Η συνεχώς αυξανόμενη προσκόλληση των ανθρώπων στον καταναλωτισμό σε κατασκευασμένες, από άλλους, ιδεολογίες και δόγματα οδηγούν στην απώλεια ανθρωπισμού και η βία ως μέσω επίλυσης κοινωνικών προβλημάτων λογικά παραπέμπουν σε κάποιο ζοφερό μέλλον. Η προσήλωση στα υλικά αγαθά «ως ένα σύστημα αξιών» με επίκεντρο το ρήμα «καταναλώνω» τσακίζει την ευτυχία και τη ηρεμία των ανθρώπων και συνδέεται με το άγχος, την κατάθλιψη και τις διαλυμένες ανθρώπινες σχέσεις. Αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που σκεπτόμαστε δεν θα αλλάξει η μοίρα μας.
