Με το δημοσίευμα της 18/04/2014 η «ΑΜΑΡΥΣΙΑ» και τι δεν μου θύμισε. Σήμερα θα αναφερθώ σε μικρές ιστορίες, πραγματικά γεγονότα.
Ο 55 ετών, αν δεν κάνω λάθος Σωτήρης, ήταν ο πρώτος που έφεραν στο μικρό κρατητήριο της χωροφυλακής των Αγίων Αναργύρων, μετά από εμένα. Από την πρώτη στιγμή δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να πηγαινοέρχεται σαν ελατήριο, να παραμιλάει και να λέει: – Τι κάνει ο Νεοκλής μου – Τι κάνει ο Νεοκλής μου, καθώς επίσης: – Γιατί δεν μου το έλεγαν; Ποιος ήταν ο Νεοκλής του και ποιοι δεν του έλεγαν κάτι, που κάποιοι γνώριζαν. Ο μπάρμπα Σωτήρης, όπως τον έλεγα στα Γιούρα, στην κατοχή ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ, μετά την κατοχή τον έστειλαν εξορία, σε ηλικία περίπου 50 ετών, τον άφησαν ελεύθερο. Από προξενιό παντρεύτηκε, έτσι έγινε ο Νεοκλής, ο οποίος πρέπει να ήταν 2 – 3 ετών. Οπότε… Ο μπάρμπα Σωτήρης κατοικούσε κοντά στο αστυνομικό τμήμα, εκεί κοντά υπήρχε ένα καφενείο, είχε γνωρισθεί με τους χωροφύλακες και εκεί παίζει χαρτιά μαζί τους, χωρίς να γνωρίζουν την ιστορία του, ότι ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ κλπ. ΑΛΛΑ ο φάκελος υπήρχε και με την διαταγή που έστειλαν ΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΗΣ CIA ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ – ΠΑΤΤΑΚΟΣ ΚΑΙ CIA, να συλλάβουν, άνοιξαν οι φάκελοι, έτσι συνέλαβαν τον μπάρμπα Σωτήρη. Ο οποίος νόμιζε ότι οι χωροφύλακες γνώριζαν για την 21 Απριλίου 1967, γι’ αυτό παραξενεύτηκε -γιατί δεν του το έλεγαν.
Ένας Έλληνας Βορειοηπειρώτης το ‘σκασε από την κομμουνιστική Αλβανία του Χότζα και ήρθε στην Ελλάδα, τον συνέλαβαν και ξαφνικά βρίσκεται στα Γιούρα, αν είναι δυνατόν!!! Κρατάει και μια τσάντα στα χέρια του, πηγαινοέρχεται στο προαύλιο των φυλακών φωνάζοντας: – Γιατί με έφεραν εδώ με τους κομμουνιστές, εγώ είμαι αντικομμουνιστής κλπ. – κλπ.
Από τις Ανατολικές χώρες έρχονται πολλοί καλλιτεχνικοί θίασοι. Ένας τέτοιος είχε έρθει από Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας, ένα νέο παιδί, χορευτής, ο Σιλβέστρε Αττίλα; Έμεινε εδώ στην Ελλάδα και έγινε χορευτής της Λυρικής Σκηνής στην οδό Ακαδημίας. Άγνωστο γιο ποιο λόγο τον συνέλαβαν και μας τον έστειλαν στα Γιούρα. Ήταν ένα ήσυχο παιδί γύρω στα 25. Όταν μετά από δύο μήνες ήρθε μια επιτροπή, οι τρεις που αναφέρω πιο πάνω έφυγαν.
Ακούμε από το μεγάφωνο:
– Όποιος θέλει, εθελοντικά, να πάει στο κτίριο του όρμου να το καθαρίσουν το οποίο θα γίνει νοσοκομείο. Από το ύψωμα που ήταν τα κτίρια, που έμενα και εγώ ξεκινάει μία παρέα στην οποία είμαι και εγώ.
Μόλις φθάνω στην είσοδο του κτιρίου πέφτω απάνω, τρόπος του λέγειν, στη Βουδούρη – Στεφανίδη: Και εσύ εδώ; – Καλημέρα κα Βουδούρη κλπ. Ποια ήταν η κα Βουδούρη; Η γυμνάστρια των κοριτσιών στο γυμναστήριο Κηφισιάς 1945 – 1950 με τις φουφούλες τότε τα κορίτσια. Είχε βγει σε σύνταξη, κατετάγη στο Ερυθρό Σταυρό και ήρθε…. Μετά από λίγο έφυγε και πήγε να προσφέρει τις υπηρεσίες της στον πόλεμο των 7 ημερών μεταξύ Ισραήλ – Παλαιστίνης κλπ. Μαζί μας, φυσική συνέπεια, υπήρχαν και πολλοί παλαιοί εξόριστοι, οι οποίοι εγνώριζαν όλα τα κατατόπια του νησιού, πήγαν προς την ανατολική πλευρά του κτιρίου, κάτω στον όρμο που υπήρχε πηγάδι με νερό υφάλμυρο, βρήκαν την μηχανή, την οποία είχαν σκεπάσει πολύ καλά, όταν είχαν ελευθερωθεί, σαν να γνώριζαν ότι πάλι μπορεί να βρεθούν εξόριστοι. Σε χρόνο μηδέν η μηχανή δούλεψε και έστειλε νερό σε δεξαμενές που υπήρχαν και από εκεί στους χώρους μας υγιεινής, αποχωρητήρια κλπ. Καθαρό νερό μας έφερνε ο «ΝΤΟΡΙΣ» ένα υδροφόρο καραβάκι. Παρέα έκανα με τους αδελφούς Μαραγκουδάκη Κώστα και Τάκη, παλαιοί Κηφισιώτες με τον πατέρα τους Θεόδωρο έπαιζα τάβλι στο καφενείο Παρδάλη πλατείας Κηφισιάς, καθώς επίσης, μαζί μας, ήταν και η Ρόζα Αϊβαλιώτου, παλαιά Κηφισιώτισσα.-
Τάσος Στεφανίδης
