Στα τέλη του 1990 οι κορυφαίοι αξιωματούχοι του θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ, παρέα με μια μικρή ομάδα μεγάλων τραπεζιτών, συνωμότησαν να παρακάμψουν τους οικονομικούς κανονισμούς σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Όταν λοιπόν βλέπετε 26,3% ανεργία στην Ισπανία, απελπισία και πείνα στην Ελλάδα, διαδηλώσεις στην Ινδονησία και το Ντιτρόιτ λόγω πτώχευσης, αναζητείστε το υπόμνημα του Τελικού Παιχνιδιού και τη γένεση του αίματος και των δακρύων.
Ο αξιωματούχος του Θησαυροφυλακίου που παίζει το κρυφό παιχνίδι των τραπεζιτών ονομάζεται Λάρυ Σάμερς. Ο Σάμερς αποτελεί την πρώτη επιλογή του Ομπάμα για τη θέση του προέδρου στο Federal Reserve της Αμερικής, την κεντρική τράπεζα του πλανήτη. Εάν το εμπιστευτικό υπόμνημα είναι αληθινό, τότε ο Σάμερς δεν θα έπρεπε να υπηρετεί το Federal Reserve αλλά να περιλαμβάνεται στην ομάδα των εγκληματιών της παγκόσμιας οικονομίας.
Βρέθηκα στην Γενεύη όπου σε συνάντησή μου με τον Γενικό Γραμματέα του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, τον Πασκάλ Λαμύ -στρατηγό της Παγκοσμιοποίησης- πληροφορήθηκα τα εξής:
«Ο Οργανισμός του Παγκόσμιου Εμπορίου δεν δημιουργήθηκε από κάποια μυστική ομάδα πολυεθνικών εταιρειών που συνωμοτούν κρυφά εναντίον των λαών. Δεν έχουμε πλούσιους τρελούς τραπεζίτες που καπνίζουν πούρα και συνωμοτούν».
Τότε του έδειξα το υπόμνημα.
Ξεκινά με έναν υπηρέτη με τα διακριτικά του Λάρυ Σάμερς, τον Τίμοθι Γκάιντνερ, ο οποίος υπενθυμίζει στο αφεντικό του να καλέσει τους μεγάλους τραπεζίτες να ετοιμαστούν, δηλαδή να ενημερώσουν τους λομπίστες τους, να βαδίσουν στο πεδίο της μάχης ως εξής:
«Καθώς εισερχόμεθα στο Τελικό Παιχνίδι των διαπραγματεύσεων των οικονομικών υπηρεσιών του Οργανισμού του Παγκόσμιου Εμπορίου, πιστεύω ότι θα ήταν καλή ιδέα να έρθετε σε επαφή με τους Διευθύνοντες Συμβούλους».
Για να αποφύγει ο Σάμερς να τους καλέσει το γραφείο του ώστε να του δώσουν τους τηλεφωνικούς αριθμούς (οι οποίοι σύμφωνα με σχετικό νόμο των ΗΠΑ πρέπει να εμφανίζονται δημοσίως στα αρχεία), ο Γκάιντνερ καταχώρησε τις ιδιωτικές γραμμές των πέντε πιο ισχυρών Διευθυνόντων Συμβούλων του πλανήτη, που είναι:
Goldman Sachs: John Corzine (212)902-8281(212)902-8281
Merrill Lynch: David Kamanski (212)449-6868(212)449-6868
Bank of America: David Coulter (415)622-2255(415)622-2255
Citibank: John Reed (212)559-2732(212)559-2732
Chase Manhattan: Walter Shipley (212)270-1380(212)270-1380
O Λαμύ είχε δίκιο: Δεν καπνίζουν πούρα. Εμπρός, καλέστε τους στο τηλέφωνο. Το έκανα και βεβαίως πήρα ένα χαρούμενο χαιρετισμό από τον Reed μέχρι που αποκάλυψα ότι δεν ήμουν ο Λάρυ Σάμερς. (Σημείωση: Οι άλλοι αριθμοί αποσυνδέθηκαν αμέσως. Ο Κορζίν δεν απαντά διότι αντιμετωπίζει ποινικές διώξεις.)
Δεν είναι η μικρή ομάδα των συνομιλητών του Σάμερς και των τραπεζιτών που ενοχλούν τόσο. Ο σκοπός του τελικού παιγνιδιού είναι η διασπορά του φόβου.
Αφήστε με να σας εξηγήσω:
Ήταν το 1997. Ο γραμματέας του θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ Ρόμπερτ Ρούμπιν πίεζε πολύ για την απορύθμιση των τραπεζών. Αυτό αφενός προϋποθέτει την κατάργηση του νόμου Glass-Steagall για να διαλύσει το φράγμα μεταξύ των εμπορικών και των επενδυτικών τραπεζών. Ήταν σαν να αντικαθίστανται τα θησαυροφυλάκια των τραπεζών με τροχούς ρουλέτας.
Κατά δεύτερο λόγο, οι τράπεζες ήθελαν το δικαίωμα να παίζουν σε παιγνίδια υψηλού ρίσκου, δηλαδή στις «συναλλαγές με παράγωγα προϊόντα». Μόνο η JP Morgan θα μετέφερε 88 τρισεκατομμύρια δολάρια από αυτές τις ψευτο-ασφάλειες σαν «περιουσιακά στοιχεία» στα βιβλία της.
Ο βοηθός γραμματέα του Θησαυροφυλακίου Σάμερς (που σύντομα θα αντικαθιστούσε τον Ρούμπιν ως γραμματέας) μπλοκάρισε οργανικά οποιαδήποτε προσπάθεια να ελέγξουν τα παράγωγα.
Αλλά ποια θα ήταν η χρησιμότητα να μετατραπούν οι τράπεζες των ΗΠΑ σε καζίνο παραγώγων, εάν τα λεφτά επρόκειτο να φύγουν για χώρες με πιο ασφαλείς τραπεζικούς νόμους;
Την απάντηση έδωσαν οι Πέντε Μεγάλοι Τραπεζίτες: καταργήστε τους ελέγχους στις τράπεζες όλων των κρατών του κόσμου – με μια κίνηση. Η ιδέα τους ήταν τόσο εκπληκτική όσο και εξωφρενικά επικίνδυνη.
