Θα ξεκινήσω με την πρώτη προϋπόθεση που ονομάζεται ή λέγεται ή αναφέρεται ως φιλοσοφία ένταξης η προσαρμογής των παιδιών με αναπηρίες στο σχολείο έχει άμεση σχέση με το ποια φιλοσοφία χαρακτηρίζει την ένταξη που λαμβάνει χώρα σ’ ένα συγκεκριμένο κράτος ή σε μια συγκεκριμένη χώρα. Όπου υπάρχει αντίληψη πως τα παιδιά ανήκουν μόνο στην Ειδική Εκπαίδευση, τότε θεωρώ ότι ούτε ένταξη γίνεται αλλά ούτε και εύκολη προσαρμογή επιτυγχάνεται. Ο λόγος είναι απλός. Αν ορίσουμε την ένταξη ως την πρακτική εκείνη με την οποία παρέχεται στα παιδιά με αναπηρίες η ευκαιρία να αλληλεπιδράσουν, να μάθουν και να εκπαιδευτούν μαζί με άλλα παιδιά σ’ ένα φυσιολογικό περιβάλλον που τους παρέχει πλήρη ερεθίσματα και το οποίο προωθεί και ενισχύει την ανάπτυξη τους, τότε απλά και μόνο η αντίληψη, ότι τα παιδιά με αναπηρίες ανήκουν μόνο η κατά αποκλειστικότητα στην Ειδική Εκπαίδευση, αναιρεί τη βασική φιλοσοφία της ένταξης.
Συνεπώς είναι ουσιώδους σημασία να διαμορφωθεί συγκεκριμένη φιλοσοφία στη βάση της οποίας θα αναπτυχθεί και η ακολουθητέα πρακτική, μα πρακτική που θα πρέπει να στηρίζεται στην αντίληψη πως στην προσαρμογή των παιδιών με αναπηρίες στο σχολείο συμβάλουν όλοι όσοι εμπλέκονται ακριβώς στη λειτουργία του σχολείου ή του σχολικού συστήματος. Δηλαδή, ο οικείος επιθεωρητής ειδικής εκπαίδευσης ο διευθυντής του σχολείου, όλο το προσωπικό αλλά και άλλα άτομα που εργάζονται στο χώρο του σχολείου και παρεπιπτόντως θα ανάφερα εδώ πως ο ρόλος του ειδικού δασκάλου στα πλαίσια μιας φιλοσοφίας για ένταξη θα πρέπει να αναβαθμιστεί και να αποτελεί ως πρόσωπο περισσότερο αναφοράς παρά ως άτομο που διδάσκει εξατομικευμένη ή ατομικά κάποια παιδιά. Ο δεύτερος παράγοντας είναι η υλικοτεχνική υποδομή. Ήδη έχει γίνει αναφορά στην υλικοτεχνική υποδομή και η σημασία της , αλλά εδώ μιλούμε το πώς είναι κτισμένα τα σχολεία, το μέγεθος των σχολείων, ο αριθμός των παιδιών στις τάξεις και ούτω καθεξής. Η Τρίτη προϋπόθεση είναι η ενημέρωση, η ευαισθητοποίηση και η επιμόρφωση του προσωπικού του σχολείου.
Τέταρτη προϋπόθεση, ο συντονισμός της τάξης με τους ειδικούς δασκάλους των παιδιών με αναπηρίες. Η Πέμπτη προϋπόθεση είναι η στοχοθέτηση , οι στόχοι που τίθενται να είναι σαφείς και ευέλικτοι για το κάθε παιδί. Η έκτη προϋπόθεση είναι η αποδοχή της αναπηρίας εκ μέρους των γονιών. Η προσαρμογή των παιδιών με αναπηρίες στο σχολείο ξέρουμε ότι διευκολύνεται ή δυσχεραίνεται ανάλογα με το βαθμό που οι γονείς έχουν αποδεχθεί την αναπηρία του παιδιού τους. Φυσικά η αποδοχή μιας αναπηρίας, πρέπει να ξέρουμε πολύ καλά ότι , δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Γι αυτό και χρειάζεται η ειδική βοήθεια στους γονείς να ξεπεράσουν τα συναισθήματα ματαίωσης, με το που γεννήσουν ένα παιδί με αναπηρία. Πρέπει να πούμε ότι δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας υπερήφανους, σε ότι αφορά το θέμα αυτό.
