Πολύ συχνά νομίζω ότι παραπαίουμε στην προσωπική πορεία της ζωής που βαδίζουμε. Πολλές φορές νιώθω την ψυχή μου εγκλωβισμένη σε μια μπάλα παραλόγου, να κατρακυλά στην άβυσσο της αμφισβήτησης και της απαξίωσης, γιατί η αιδώς και η αξιοπρέπεια που γνώριζα, έχει αποδημήσει στο «πουθενά», αφήνοντας πίσω της μόνο ανθρώπινο κατασπαραγμό και πόνο.
Αυτές τις ημέρες δε βλέπουμε, δεν ακούμε και δε μαθαίνουμε τίποτα σαφές, ουσιαστικά θετικό και παρήγορο, που θα λύσει τα αξεδιάλυτα και τελικά άλυτα οικονομικά προβλήματα που καλούμαστε να λύσουμε όλοι εμείς, αδύναμοι και κατάκοποι από ένα συνεχές σφυροκόπημα απαιτήσεων, που δεχόμαστε τα τελευταία δύσκολα χρόνια.
Δεν είναι όμως μόνο η ανέχεια, ο φόβος που απειλεί και τα αμείλικτα «θέλω» των σκληρών επιτηρητών μας, που πληγώνουν την τρωτή κοινωνία μας. Σαν αλυσίδα με πολλούς κρίκους, είναι στέρεα δεμένη και η εγκληματικότητα, είναι τα απλωμένα δίχτυα του πλήθους των ναρκωτικών που κυκλοφορούν ελεύθερα στο δρόμο και υπόσχονται, κυρίως στους νέους, την εύκολη ευτυχία ενώ τους οδηγούν στον εξευτελισμό και στο θάνατο, είναι οι φρικτές εικόνες των αποκεφαλισμών που βάφουν κόκκινη την οθόνη, είναι τα βασανιστήρια και οι βιασμοί αθώων παιδιών, οι βομβαρδισμοί, η κίτρινη άμμος στην έρημο που σκεπάζει χιλιάδες νεκρούς, οι θάλασσες που ξεβράζουν συνέχεια μισοπεθαμένους λαθρομετανάστες που ονειρεύτηκαν τη σωτηρία σε άλλες χώρες, μακριά από την παράνοια του πολέμου που ρήμαξε τη δική τους χώρα, είναι…
Στη θέα αυτών των τραγικών εικόνων που καθημερινά βάζουν μια μαύρη σφραγίδα στην ανθρώπινη καρδιά, κάθε χριστιανός, στρέφοντας τα μάτια στο Θεό, προσπαθεί με αγωνία να βάλει τον εαυτό του σε ανώτερα θεία πλαίσια, αναζητά τη λαβωμένη του πίστη και επιχειρεί μια καινούργια πνευματική αναδίφηση, με τη λαχτάρα ότι αν ακουμπήσει τις ελπίδες του Στον Σωτήρα Χριστό –που τόσα υπέφερε για τη σωτηρία και την ανύψωση του ανθρώπου- θα λάβει την ουράνια λυτρωτική δύναμη που θα τον παρηγορήσει, χτίζοντας τείχη ψηλά και να εμποδίσει την ολίσθηση στην οποία τον σπρώχνει η ασυδοσία της εποχής μας. Πάντα και παντού ο Χριστός! Μόνο ο Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου! Ο Χριστός, το φως μας στο σκότος!
Όμως δυστυχώς… Τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Σήμερα σταμάτησα σαν υπνωτισμένη μπροστά σε ένα περίπτερο, με τα μάτια καρφωμένα σε μια εφημερίδα που κρεμόταν ανάμεσα στις άλλες. Στην πρώτη σελίδα έγραφε με μεγάλα γράμματα: Αίσχος! Βεβήλωσαν εκκλησία στα… (ανέφερε την πόλη της Ελλάδας). ΑΦΟΔΕΥΣΑΝ στις εικόνες του Ιησού και στην Αγία Τράπεζα. Κάτω από αυτόν το τίτλο, φωτογραφίες του Ιησού, βρομισμένες με κόπρανα, από την αισχρότητα και την ανηθικότητα των βέβηλων ιερόσυλων, έδειχναν τις άνευ προηγουμένου τρομερές διαστάσεις αυτής της φρικτής και ανόσιας πράξης, που η εφημερίδα τη χαρακτήριζε «πρωτοφανές περιστατικό». Έγραφε ότι οι ιερόσυλοι, είχαν αφοδεύσει και είχαν ουρήσει παντού στο χώρο, είχαν αλείψει με κόπρανα όλες τις εικόνες της Ορθοδοξίας και τις είχαν βάλει μέσα στην κολυμπήθρα. Ακόμα σε μια Άγια εικόνα του Χριστού μας, που το ουράνιο πρόσωπό Του έλαμπε από γλυκύτητα και γαλήνη, έγραψαν στα Ελληνικά: «Φάτε σκ…ά, κερνά ο Δίας».
Έχω σταματήσει να γράφω. Το χέρι μου αρνείται να προσθέσει οτιδήποτε άλλο. Μόνο δυο – τρεις ερωτήσεις κάνουν, βουίζοντας, κύκλους στο μυαλό μου, και προσπαθώ να απαντήσω:
«Αν αύριο αυτοί οι άθλιοι νιώσουν την παγωνιά του χαμού και του θανάτου να τους κυκλώνει από παντού, έντρομοι τι θα φωνάξουν;
– Χριστέ μου… Χριστέ μου, βοήθησέ με… ή μήπως θα φωνάξουν:
– Δία, βοήθησέ με…»
Νομίζω ότι δε θα ήθελα να ξέρω.
Ελένη Κονιαρέλλη – Σιακή
