Ο Σκαρλάτος ζωγράφιζε τότε τον πρίγκιπα Γεώργιο. Είδα ένα πατέρα καμιά εβδομηνταριά χρονών άνθρωπο να σέρνεται στα γόνατά του και με δάκρυα να παρακαλάει τον Σκαρλάτο. Είναι αθώος έλεγε και ξανάλεγε. Ο Σκαρλάτος τάχει χαμένα, δεν ήξερε πώς να αντιδράσει μπροστά στον ανθρώπινο πόνο. Δεν είχε το θάρρος να ζητήσει χάρη, έστρεψε τα μάτια του προς εμένα σα να μου ζητούσε τη σύνεργη γνώμη. Αυθόρμητα του έγνεψα ναι. Είχαν ορίσει την ημέρα εκτέλεσης των βαρυποινιτών την 25ην Μαρτίου, σκόπιμα. Ο βασιλιάς δεν μπορούσε να απονείμει χάρη γιατί θα ήταν απασχολημένος με την τελετή της επετείου. Όλα έδειχναν πως η εκτέλεση πια ήταν αναπόφευκτη… Μετά από αυτά ο Σκαρλάτος είχε πάρει με τη συνεργία μου μια απόφαση φανερά επικίνδυνη. Δεν γνώριζε την πρόθεση της κατηγορίας και της δίκης. Έτσι την επόμενη μέρα, στις 9 ανεβαίνει στο μέγαρο με τον πρίγκιπα και του μιλάει όσο μπορεί πιο πειστικά για την υπόθεση. Ο Γεώργιος τού υπόσχεται ότι κάτι θα κάνει. Δεν υπήρχε χρόνος, παρά δύο μέρες καιρός. Την τελευταία νύχτα ξαναήλθαν οι άνθρωποι τρελοί από απελπισία. Ξημέρωσε η 25η Μαρτίου θα πήγαινε στο παλάτι να δουλέψει… Πράγματι η ποινή του θανάτου του κατόπιν μετατράπηκε σε ισόβια και οι τότε μελλοθάνατοι μέχρι σήμερα ζουν.
Ο Άγγελος Δόξας σημειώνει: Ο Σκαρλάτος είναι ένας από τους εξέχοντας νέους πορτραιτίστες μας και η αποκλειστική αφιέρωσή του στο είδος αυτό δικαιολογεί απολύτως την αλματική εξέλιξη…
Από την τελευταία εργασίαν του σημειώνομεν τα εις την έκθεσιν ευρισκόμενα λίαν επιτυχή πορτραίτα των Πέτρου Ράλλη, Άγγελου Τανάγρα, Γιωργίου Ιακωβίδη και της κυρίας Μαγκλή κλπ.
Ο Χρήστος Γρηγορίου γράφει στην εφημερίδα «Ημερήσια Νέα» της 15ης Μάη 1952 (Αλεξάνδρεια).
«Εις την αίθουσα Λεμάν εξέθεσε ο Αθηναίος ζωγράφος Ι. Σκαρλάτος. Είναι ο επίσημος ζωγράφος της Βασιλικής Αυλής της Ελλάδος και άριστος προσωπογράφος…»
Θα κλείσω γράφοντας για το μοιραίο τέλος αυτού του ανθρώπου, από τη γυναίκα του Ξανθούλα Σκαρλάτου.
«…Όμως ήταν μοιραίο να μη φθάσουμε στην Αντίς Αμπέμπα. Ξαφνική αρρώστια καθήλωσε στη Δαμασκό το Γιάννη Σκαρλάτο. Μεσοκαλόκαιρο του 1965 ο καλλιτέχνης πέφτει σε κώμα. Δεν θα ξαναξυπνήσει. Τον κήδεψαν με τιμές επιφανούς άνδρα. Στη νεκρώσιμη ακολουθία χοροστάτησε δεσπότης σταλμένος από το Χαλέπι της Συρίας. Τάφηκε στο Παπ Τούμα (Πόρτα του Θωμά) του ελληνοαραβικού ορθόδοξου κοιμητηρίου της Δαμασκού με δαπάνη δημόσια…
Στο επόμενο το β’ μέρος: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΓΙΟΣ
