Την έννοια της δημοκρατίας την έχουμε (είχαμε) καταντήσει ακορντεόν. Ο Παύλος Μπακογιάννης είχε πει για την δημοκρατία ελληνικού τύπου τα εξής: «Ζητάμε δημοκρατία για τον εαυτό μας και δεν διστάζουμε να κάνουμε κάθε αντιδημικρατική ενέργεια σε βάρος των άλλων.» Αυτά έχουν ειπωθεί πριν από 25 χρόνια όταν το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα στην Ελλάδα βρισκόταν σε ανεκτό επίπεδο. Τα χρόνια κύλισαν και φτάσαμε στο σωτήριον έτος 2015 με το Ελληνικό πολιτικό σύστημα να διολισθαίνει σταθερά στην ασυνεννοησία, την ακρισία και εντέλει την ανευθυνότητα σε βάρος ενός λαού που του αξίζει καλύτερη μοίρα.
Γράφει ο κοινωνιολόγος Γιώργος Σταυράκης
Στην παιδεία, για παράδειγμα, οι καταλήψεις στα σχολεία όλων των βαθμίδων έγιναν «δημοκρατικό δικαίωμα» και τώρα για τα νέα παιδιά μοιάζουν ως μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η απόκτηση πτυχίου, για να μπει στην κορνίζα, έγινε δημοκρατική απαίτηση χωρίς το αντίστοιχο επίπεδο γνώσης.
Αλλά το αποκορύφωμα του κομματικού τραμπουκισμού και ενίοτε της ατιμωρησίας το είδαμε με την θρασύτατη εισβολή φοιτητών στο γραφείο του πρύτανη του Πανεπιστημίου της Αθήνας και το άδειασμα σκουπιδιών πάνω στο γραφείο ενώπιου του αντιπρύτανη με την παρουσία πρόθυμων δημοσιογράφων από την T.V. Η επέλαση της αναίδειας, από την ίδια την πραγματικότητα, φαίνεται πως δεν θα ξεριζωθεί τόσο εύκολα από την κοινωνία μας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ως κοινωνία, όσο είναι ακόμα καιρός ότι η ελληνική κρίση είναι βαθιά πολιτισμική κυρίως τις τελευταίες δεκαετίες και όχι τα μνημόνια και η τρόικα. Με τη συνεχή διάρρηξη του κοινωνικού ιστού η ισοπέδωση θεσμών και κοινωνικών αξιών παίρνουν, κατά την άποψή μου, δραματικές διαστάσεις με απρόβλεπτες συνέπειες για τους νομοταγείς και έντιμους πολίτες.
Το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο, χέρι – χέρι με τη δημόσια διοίκηση, από την εποχή του Μακρυγιάννη ως την εποχή του Εμμανουήλ Ροΐδη και ως τις μέρες μας, με ελάχιστες αναλαμπές χρηστής διοίκησης, παραμένει διαφθαρμένο και ανίκανο να συγκροτήσει ευνομούμενη δυτικού τύπου πολιτεία.
Το βαρύ ιστορικό παρελθόν, όσο και αν το αρνούμαστε, βαραίνει το παρόν και το μέλλον μας και αυτό διότι δεν βιώνουμε σωστά το παρόν. Αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε και να αποδεχτούμε την πραγματικότητα. Σύμφωνα με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν δεν μπορούμε να λύσουμε ένα πρόβλημα χρησιμοποιώντας το ίδιο είδος σκέψης με αυτή που το δημιούργησε.