Οι λαοί και τα άτομα αν δεν έχουν προβλήματα να τους καταπιέζουν για κάποιο ανεξήγητο, για την κοινή λογική λόγο, τα κατασκευάζουν. Εμείς, ως λαός, λίγο ως πολύ, ξέρουμε πολύ καλά στο πετσί μας από οικονομικές κρίσεις και κοινωνικές ανωμαλίες.
Γράφει ο κοινωνιολόγος Γιώργος Σταυράκης
Τα τελευταία διακόσια χρόνια «έχουμε αναπτύξει αντισώματα» για να αντιμετωπίζουμε τοξικές καταστάσεις σαν αυτή που βιώνουμε τα τελευταία πέντε χρόνια. Όχι όμως σα κάθε κρίση το ίδιο αποτελεσματικά, και αυτό γατί από τη σοσιαλιστική πανδαισία που δεν δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα περάσαμε απότομα στον αστερισμό της μελαγχολίας. Όχι όλοι βέβαια, υπάρχει και η μεγάλη συνομοταξία της φαυλότητας που έχουν εξασφαλίσει το οικονομικό τους μέλλον για τα επόμενα διακόσια χρόνια. Ναι καλά διαβάζετε, 200 χρόνια. Αυτή η συνομοταξία υπάρχει από καταβολής του νεοελληνισμού και δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει. Εκείνο που φαίνεται να είναι καινούργιο είναι η μελαγχολία συνώνυμο βέβαια της κατάθλιψης. Όπως και να ονομάσουμε το φαινόμενο τα πράγματα δεν αλλάζουν, το βλέπουμε κάθε μέρα στο οικείο και γνωστό περιβάλλον ανθρώπους να παραμιλούν ή να χάνουν τον ειρμό του λόγου τους. Άλλοι πάλι εκτονώνονται με ύβρεις προς τους πολιτικούς και το σύστημα στα καφενεία με το παραδοσιακό ελληνικό καφεδάκι στο χέρι. Τα τουριστικά ταξίδια για ψώνια και αναψυχή με τα νέα οικονομικά δεδομένα σταμάτησαν και πολλά πρακτορεία ταξιδίων έκλεισαν λόγω αναδουλειάς.
Αρκετοί άλλοι αναβάλλουν να πάνε στο οδοντογιατρό να φτιάξουν τα δόντια τους για να πληρώνουν τους νέους φόρους που κάθε τόσο, επινοούν οι φωστήρες του συστήματος. Ακόμη και εκείνοι οι εντός εισαγωγικών διασωθέντες από την κρίση, έχουν χάσει και αυτοί το φρόνημα ότι μπορούν να σχεδιάσουν το μέλλον.
Γενικά ένας ζόφος άλλοτε δικαιολογημένα και άλλοτε όχι, διαχέεται σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα και σε πολλούς καλά σκεπτόμενους γεννάει υπαρξιακή αγωνία και άγχος. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα μπορέσει να πληρώσει τη ΔΕΗ, ή δεν θα έχει να φάει την άλλη εβδομάδα, τον άλλο μήνα. Οι καλά σκεπτόμενοι πολίτες δικαιολογημένα ανησυχούν για την ποιότητα της προσωπικής τους ζωής και προπαντός το μέλλον των παιδιών τους.
Μάνα θα φύγω θα ξενιτευτώ λέει ο 25ης πτυχιούχος που ψάχνει δυο χρόνια να βρει δουλειά. Θα πάει σε άλλη χώρα που δεν θα κυβερνούν Έλληνες. Η Ελλάδα «πρόδωσε» τα παιδιά της.
-Μια μνησικακία για το κράτος και τους πολιτικούς που στην καλύτερη περίπτωση δεν έκαναν τίποτα και η πίκρα γυρίζει πίσω στους εαυτούς μας. Σε εμάς τους έντιμους, τους αδικημένους.
Οι άλλοι; Η συνομοταξία της φαυλότητας αντέχουν οικονομικά, αλλά θα τους κυνηγάνε εσαεί οι Ερινύες. Το ρήγμα ανάμεσα στους πολίτες και τους πολιτικούς τα τελευταία 30 χρόνια φοβούμαι δεν θα κλείσει με μπαλώματα και μερεμέτια. Θα περάσουν πολλοί χειμώνες και καλοκαίρια ώσπου να ‘ρθει η ανατολή του ήλιου, η ελληνική Άνοιξη. Από την εποχή που οι άνθρωποι έγιναν αριθμοί και τα στατιστικά στοιχεία στοιχειώνουν τη ζωή μας ποιος μπορεί να είναι ο εαυτός του; Όταν ο Σωκράτης ρωτήθηκε από τους μαθητές του κάτω από τη σκιά της ελιάς, τι είναι χειρότερο δάσκαλε η πολιτεία να μας κατηγορεί και να μας στέλνει στη φυλακή, ή εμείς να κατηγορούμε την πολιτεία, απάντηση: Αν δεν γίνεται αλλιώς, καλύτερα να μας αδικεί η πολιτεία…
– Σήμερα μπορεί το σύστημα να μην μας στέλνει φυλακή, αλλά γίνονται κηδείες αυτόχειρων όπου πολλά μέλη της οικογένειας δεν ξέρουν καν ότι αυτοκτόνησαν. Οι αυτοχειρίες όμως είναι ένα ηχηρό μήνυμα προς την κοινωνία. Είναι ο ψυχικός πόνος ανθρώπων που δεν αντέχουν την υποκρισία από όπου και αν προέρχεται. Πως μπορείς να μείνεις ο εαυτός σου σε έναν κόσμο που συνεχώς προσπαθεί να σε κάνει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό.
– Η σημερινή Ελλάδα μοιάζει με μια χώρα γερασμένη, μια ξεπεσμένη παλιά αρχόντισσα και παρά τις μεγάλες προσπάθειες που γίνονται από τμήματα της κοινωνίας της λείπει το συλλογικό σθένος, όχι επειδή της λείπουν τα χρήματα αλλά επειδή της λείπει η διάθεση για καινοτομία και πρόοδο.
