Πριν λίγα χρόνια, στο αυτοκίνητο του παλιού μου φίλου Θανάση, στο περιβάλλον της πανέμορφης ανοιξιάτικης Τζιάς. Αναζητώντας σταθμούς στο ραδιόφωνο, «τόλμησα», να επιλέξω ένα τραγούδι του Ζαμπέτα. Αυτό ήταν! Ο φίλος μου εξερράγη: «Ζαμπέτας», είπε μονολεκτικά και άκρως υποτιμητικά… Ακολούθησε ένας πιο αναλυτικός μονόλογος, κάτι σαν εισαγγελικός καταπέλτης.
Φυσικά συμμορφώθηκα στη σαφή υπόδειξή του, για άμεσο εξοβελισμό τού «υποδεέστερου» αυτού μουσικού είδους. Όμως ποτέ δεν έφυγε απ΄ το μυαλό μου η σκηνή, αν και δεν εμβάθυνα ιδιαίτερα στη σημασία της…
Χρειάστηκε να το κάνω πριν λίγες μέρες, όταν σε επαρχιακό περιβάλλον αναζήτησα και πάλι κάποιον σταθμό στο ραδιόφωνο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η πλήρης απουσία σταθμών με ελληνική μουσική!
Και τότε έκανα έναν απ΄τους συνήθεις διαλόγους με τον… εαυτό μου. Η Ελλάδα είναι μια απ΄τις ελάχιστες χώρες του κόσμου με τέτοιο πλούτο εθνικής μουσικής. Και μάλιστα μουσικής που είναι αρεστή και αναγνωρίσιμη σε όλο τον κόσμο, ως «σήμα κατατεθέν» της χώρας μας. Υπάρχουν τραγούδια για κάθε γούστο, από «ελαφρά» μέχρι βαριά ρεμπέτικα ή και «σκυλάδικα». Ο Ζαμπέτας, αίφνης, έχει «στην πλάτη του» ένα πλήθος επιτυχιών, ως συνθέτης, τραγουδιστής ή σολίστας. Δεν είναι απλά «κάποιος», περαστικός, «σκυλάς», όπως υπαινίχτηκε ο φίλος μου. Τι είναι αυτό που καταφέρνει να κρύψει από τόσους πολλούς Έλληνες τον πλούτο και τη σημασία της ελληνικής μουσικής, ακόμα και σε ό,τι αφορά το εθνικό μας πρόβλημα; Γιατί προστρέχουν τόσοι πολλοί σε ξενόφερτα είδη μουσικής, κυρίως προϊόντα του αγγλοσαξωνικού «star system»; Σ΄αυτές και πολλές άλλες απορίες, ο εαυτός μου απάντησε χωρίς την παραμικρή πρωτοτυπία:
«Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου»!
Xρήστος Φωτιάδης
