«Τρομερή η παρασημοθηρία στον πόλεμο. Πάνε και πολεμούν με ανδρεία για να πάρουν ένα παράσημο. Δεν σκέφτονται όμως ότι τόσο η απόκτηση όσο και η διατήρησή του πολλές φορές ασκούν ψυχική καταπίεση και σχεδόν πάντα οδηγούν στην πνευματοκτόνο παραση- μοθηρία εις βάρος της εμβάνθυνσης του νέου ανθρώπου στη μάχη».
Γράφει ο Aνδρέας Δαφνῆς
Φυσικοθεραπευτής
Κάπως έτσι θα ήταν αν αντί για τα αριστεία στα σχολεία έγραφε για τα παράσημα στους στρατιώτες, το άρθρο με τίτλο «Ποιό Ελληνόπουλο πρέπει να πλάσουμε» που δημοσιεύθηκε σε προηγούμενο φύλλο. Μεταξύ άλλων έγραφε για τον κίνδυνο οι αριστεύσαντες να περιέλθουν σε οίηση και να αποτελέσουν μέλη αλαζονικών και ανελεύθερων ελίτ. Ανέφερε ότι δημιουργείται πρωταθλητισμός και το παρουσιάζει σαν αποτέλεσμα φροντιστηριακής βοήθειας.
Το αριστείο δεν είναι αποτέλεσμα πρωταθλητισμού. Είναι στέφανος προσπάθειας για τον μαθητή πού το πήρε και πρότυπο για τους άλλους μαθητές. Ζούμε άλλωστε σε μια κοινωνία που χρειάζεται τέτοια πρότυπα διότι διαγράφει τα πατροπαράδοτα της πατρίδος μας -τον ήρωα, τον Άγιο, τον φιλόσοφο- και οι διάφοροι εκπαιδευτές και διαμορφωτές της κοινωνίας βάζουν αχυρανθρώπους εφήμερους του θεάματος και του χρήματος.
Παρουσιάζεται πρόταση για «σεμνό έπαινο» σε όλους τους μαθητές ή ακόμα και για μη βαθμολόγηση όπως γίνεται στη Φινλανδία. Μα τότε πώς θα καταλάβει ο μαθητής ότι καρποφόρησαν οι προσπάθειές του; Είτε μικρή προσπάθεια είτε μεγάλη ίδιος έπαινος. Σαν τον αθλητή που πετά τό ακόντιο και όπου καί να πέσει του λένε μπράβο και δεν μετράνε τη βολή του, για ποιό λόγο να βάλει δύναμη;
Ο νέος πρέπει να έχει στόχους, πρέπει να μάθει να αγωνίζεται. Σε αντίθετη περίπτωση γίνεται αδιάφορος, νωχελικός, ράθυμος.
Γιατί να συζητούμε τη Φινλανδία και όχι τα σχολεία δύο ταχυτήτων των ΗΠΑ; και τα δύο ακραία. Όμως να αναγνωρίζουμε την υποβάθμηση των δυνατοτήτων των άριστων μέσα σε σχολεία που οι καθηγητές αναλώνουν χρόνο και προσπαθούν -και καλά κάνουν- να σπρώξουν τους μέτριους ή και αδύναμους μαθητές.
Θα ήταν τέλειο αλλά δεν γίνεται να έχουν όλα τα παιδιά τις ίδιες μαθησιακές δεξιότητες. Δεν μπορούμε τους άριστους να τους αποδίδουμε σε φροντιστηριακή υποστήριξη. Υπάρχει ένας δείκτης νοημοσύνης, μια φιλομάθεια, μια συνειδητή προσπάθεια που καθορίζουν την πρόοδο και τα αριστεία. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε μαθητές που σε όσα φροντιστήρια και να τους στείλεις δεν μπορούν να προχωρήσουν.
Ας προσέξουμε τις μηδενιστικές ή και ανατρεπτικές τάσεις της νέας εποχής. Καλυμμένες με ονόματα όπως ισότητα, δημοκρατία, πολυπολιτισμικότητα, προσπαθούν να ανατρέψουν τις αξίες και τα ιδανικά της κοινωνίας μας. Να αναφέρω χαρακτηριστικά το βιβλίο του καθηγητή Βίκτωρ Νταίηβις Χάνσον «Σφαγή και πολιτισμός. Μάχες ορόσημα στην άνοδο της δυτικής ισχύος», στο οποίο αναγράφεται ότι: «Στη Σαλαμίνα οι μανιασμένοι (!) Έλληνες προκάλεσαν το χαμό ενός πλήθους ανθρώπων που είχαν έρθει με το φόβητρο του μαστιγίου και όχι εξαιτίας θρησκευτικού, εθνικού ή πολιτισμικού μίσους προς τον Ελληνικό Πολιτισμό». Με άλλα λόγια παραλογίστηκαν οι αρχαίοι Έλληνες και θέλαν να μείνουν ελεύθεροι και όχι να κάτσουν και να τους σφάξουν ώστε να επιτευχθεί από τότε η τόσο ζητούμενη σήμερα πολυφυλετικότητα και πολυπολιτισμικότητα.
Ας έχουμε το νου μας γιατί σε λίγο θα μας πουν να καταργήσουμε τις μαθητικές παρελάσεις γιατί η ελληνική σημαία κρατιέται από τον άριστο των αρίστων ο οποίος «μπορεί να περιέλθει σε οίηση» ή να χαρακτηριστεί ρατσιστής, φασίστας και άλλες ανοησίες.
Να πλάσουμε Ελληνόπουλα που δεν θα χαίρονται με τα σεμνά μπράβο, αλλά θα σέμνονται με τα ηχηρά ΕΥΓΕ!
