Τους τελευταίους δυο – τρεις μήνες το ρήμα διαπραγματεύομαι και το ουσιαστικό διαπραγμάτευση, έχουν γίνει ο εφιάλτης της χώρας μας. Ο ένας ρωτά φοβισμένος τον άλλον –νιώθοντας μέσα στη συναισθηματική του τρικυμία τη θηλιά να του σφίγγει το λαιμό- αν άκουσε κάτι συγκεκριμένο, αν συμφώνησαν επιτέλους στις διαπραγματεύσεις ή μήπως θα τα χάσουν κι αυτά. Και ο φόβος τους αυτός είναι δικαιολογημένος, γιατί μήνες τώρα ακούμε μόνο ψέματα. Άλλα λέει ο ένας, τα αντίθετα γράφει ο άλλος και κάπου ανάμεσα στους δύο φλυαρεί ο τρίτος. Έχουμε χάσει τον μπούσουλα. Δε γνωρίζουμε που κρύβεται η αλήθεια για το αύριο. Δε μας τη λέει κανείς. Πολλοί αρμόδιοι και υπεύθυνοι αυτοσχεδιάζουν, υπόσχονται σωτήριες λύσεις και μετά ανακαλούν επινοώντας αστήρικτες προφάσεις. Σκορπούν μια φωτεινή σπίθα αισιοδοξίας και την άλλη ώρα τη μαυρίζουν. Σίγουρο δεν είναι τίποτα. Αυτοί διαπραγματεύονται μας λένε… αλλά δε συμφωνούν σε πολλά σημεία. Εμείς βάζουμε «κόκκινες γραμμές» -αγκάθια- όπως τα χαρακτηρίζει ο Τύπος, σε κάποια σοβαρά για τη χώρα μας θέματα, κυρίως κοινωνικά, όπως είναι οι μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, ο Φ.Π.Α., οι ιδιωτικοποιήσεις και άλλα. Και οι δανειστές μας βλέπουν τις «κόκκινες γραμμές» και νομίζουν ότι είναι σερπατίνες. Τις κόβουν μικρά – μικρά κομματάκια και τα σκορπούν στον αέρα του χρόνου που φυσά στη σφαίρα της αβεβαιότητας και του παράλογου.
Κι ενώ οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται με αμέτρητα ταξίδια, συναντήσεις, συζητήσεις και γεύματα με τους Θεσμούς μας (πρώην Τρόικα), εμείς βρισκόμαστε στριμωγμένοι στη μέγγενη του κάθε Γιούρογκρουπ, που αρχίζει και τελειώνει με την ίδια σταθερή απόφαση των δανειστών μας: Πρώτα επιτάχυνση στις διαπραγματεύσεις και συμφωνία και μετά εκταμίευση…
Στο πρόσφατο Γιούρογκρουπ του Απριλίου, που έγινε στη Ρίγα της Λετονίας και που το περιμέναμε με αγωνία γιατί πλέον η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας είναι δραματική, αφού και οι διαπραγματεύσεις έχουν «σκαλώσει και έχουν κολλήσει» αρνούμενοι τις «κόκκινες γραμμές» που βάζει η χώρα μας και παραμένει εκεί αμετακίνητη, κατέληξε το Γιούρογκρούπ σε μια ακόμα ψυχρολουσία με ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα και με αποτέλεσμα οι δέκα οκτώ Υπουργοί της Ευρωζώνης που διαπραγματεύονταν το χρέος μας, να απομονώσουν τον Υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας, να τον χαρακτηρίσουν «κόκκινο πανί» και να τον «στολίσουν» με σκληρά λόγια, όπως ότι είναι βαθιά νυχτωμένος, ότι είναι στον κόσμο του, ότι είναι ανεύθυνος, μπλοφατζής, ερασιτέχνης, τσογαδόρος… και άλλα διάφορα απαράδεκτα επίθετα. Από πολλούς οι χαρακτηρισμοί αυτοί, κρίθηκαν σαν «δημόσια δολοφονία της προσωπικότητάς του», αλλά το σίγουρο είναι ότι η χώρα μας συνεχίζει να παραμένει στο χείλος του γκρεμού και οι θεσμοί να προειδοποιούν ότι «όλα εξαρτώνται από την Ελλάδα που έχει όλη την ευθύνη και πρέπει να επιταχύνει τις εργασίες της, γιατί ο χρόνος εκπνέει και το χάσμα των διαφόρων παραμένει αγεφύρωτο…».
Ο Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, παραδέχεται ότι υπάρχουν διαφωνίες σε βασικά θέματα, αλλά παρά τις επικριτικές δηλώσει των δανειστών, είναι αισιόδοξος ότι στο Γιούρογκρουπ στις 11 του Μαΐου, θα υπάρξει συμφωνία.
Από την άλλη όχθη, υποστηρίζουν οι δέκα οκτώ Υπουργοί της Ευρωζώνης, ότι δυστυχώς δεν φαίνεται πιθανή κάποια λύση, ψαλιδίζοντας κάθε ίχνος αισιοδοξίας της χώρας και καταλήγοντας, ότι το κόστος της «μη λύσεως», θα είναι τεράστιο για την Ελλάδα.
Αλλά δεν πλανάται στον ορίζοντα μόνο η παραπάνω σύγχυση, που κανείς δεν καταλαβαίνει τι γίνεται και κυρίως τι θα γίνει αύριο, γιατί ακούγονται και άλλες δηλώσεις παράξενες και ανεξήγητες, όπως π.χ. ότι θα επιστρέψει στην Αθήνα η Τρόικα. Ακόμα, γνωστή εφημερίδα του εξωτερικού, που διασκεδάζει με τις στερήσεις και την ανέχεια που βιώνουμε καθημερινά, γράφει ότι «η Ευρώπη τα τελευταία πέντε χρόνια, έστειλε για βοήθεια στην Ελλάδα 88 φορτηγά αυτοκίνητα γεμάτα με χαρτονομίσματα των εκατό ευρώ…»
Και ενώ νιώθεις ότι όλα έχουν χαθεί και το «αύριό σου» θα είναι πιο σκοτεινό και από τη χειμωνιάτικη νύχτα, ακούγεται μια φωνή ενθάρρυνσης από εκεί που κανείς δεν την περίμενε. Είναι η κ. Μέρκελ, που δηλώνει καθαρά ότι: «θα κάνουμε τα πάντα για να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ…» και ακόμα ότι απέκρουσε πιέσεις –μαζί με τον Ντράνγκι- για «ξαφνικό θάνατο», δηλαδή να κλείσουν οι στρόφιγγες των χρημάτων προς τις Ελληνικές Τράπεζες. Όμως, ας μην απορούμε και χαιρόμαστε και ας μη βιαζόμαστε. Γνωρίζουμε καλά από το παρελθόν, τι πρεσβεύει η κ. Μέρκελ και τα κροκοδείλια δάκρυά της για την επιστροφή στη δραχμή.
Στις συνεχείς διαπραγματεύσεις που γίνονται για την οικονομική κρίση της Ελλάδας, ακούγονται διάφορες προτάσεις, θέσεις και απόψεις, όπως ότι το GREXIT είναι σίγουρο για τη χώρα μας, ότι άρχισαν ήδη να συζητούνται στις Βρυξέλλες οι λεπτομέρειες και άλλα πολλά δυσάρεστα, όπως ειρωνικά σχόλια και προσβολές, που υποβαθμίζουν την πατρίδα μας και την αξιοπρέπειά μας. Διαβάζω στο Λεξικό ότι: Το ρήμα διαπραγματεύομαι είχε στην Αρχαία Ελληνική τη σημασία «εξετάζω λεπτομερώς». Στη Νέα Ελληνική σημαίνει απλώς «συζητώ τους όρους για τη διευθέτηση κάποιου ζητήματος». Και διαπραγμάτευση είναι «η διεξαγωγή συνομιλιών για τη εξεύρεση λύσης σε συγκεκριμένο θέμα».
Και αναρωτιέμαι: Τι είδους διαπραγματεύσεις είναι αυτές που γίνονται εδώ και δύο – τρεις μήνες τώρα, χωρίς καμία ουσιαστική λύση και με άλλα να λέγονται από τους μεν, διαφορετικά από τους δε και τίποτα από τους άλλους;
Αλλά τι θετικό και ελπιδοφόρο μπορούμε να περιμένουμε, όταν ακούμε τον κ. Σόιμπλε από το αναπηρικό του καροτσάκι, να προτρέπει γελαστός τους Υπουργούς της Ευρώπης που παρευρίσκονταν πρόσφατα στο Γιούρογκρουπ στη Ρίγα της Λετονίας, τα εξής: «Πηγαίνετε καλύτερα να δείτε τα πολλά αξιοθέατα που έχει η Ρίγα. Εδώ –δηλαδή στο Γιουρογκρουπ για την οικονομική κρίση της Ελλάδας- δε θα ακούσετε τίποτα αξιοσημείωτο.»
Μπράβο σας κ. Σόιμπλε! Βέβαια, από τη φαρμακερή γλώσσα σας δεν περιμέναμε να ακούσουμε κάτι καλό. Τώρα το είπατε και καθαρά: «Οι διαπραγματεύσεις που γίνονται για να δοθεί κάποια λύση στην οικονομική κρίση της Ελλάδας, για σας δεν είναι τίποτα το αξιοσημείωτο…»
Αλήθεια… Μήπως αυτά που με αγωνία ακούμε καθημερινά από τους δανειστές μας, είναι μια καλοστημένη θεατρική παράσταση και τις αποφάσεις τους τις έχουν πάρει ήδη πριν από αρκετό καιρό και τώρα όλα αυτά γίνονται για το θεαθήναι;
Ο κάθε ένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα…
Ελένη Κονιαρέλλη-Σιακή
