Τα τελευταία πέντε χρόνια, έρχονταν και έφευγαν σκοντάφτοντας συνεχώς σε άγνωστες και δύσκολες ατραπούς.
Στην αρχή υπήρχε άγνοια και ανησυχία. Αργότερα πίκρα, αγωνία και φόβος δυνατός. Σήμερα κυριαρχεί η πλήρης αμαύρωση της ψυχής μας. Μέχρι και την τελευταία στιγμή, είχαμε την ελπίδα ότι αφού παλεύαμε σκληρά για μια λυτρωτική ανόρθωση της οικονομικής κατάπτωσης της χώρας μας, που τη βιώναμε από το αιχμηρό νυστέρι του χρέους που μας τρυπούσε κάθε ημέρα όλο και πιο βαθιά …ελπίζαμε λέω πάλι, ότι κάτι καλό και ευοίωνο θα έβγαινε από τις αμέτρητες διαπραγματεύσεις, διαβουλεύσεις, συμβούλια, Συνόδους Κορυφής, οικονομικές αναλύσεις, …φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, γελάκια και έξυπνα μυστικά στο αυτί, που γίνονταν σε ζεστό κλίμα (;) με τους δανειστές μας. Ελπίζαμε, ότι θα υπήρχε τελικά κάποια λύση, κάποιος δρόμος –σίγουρα δύσκολος και επώδυνος- αλλά δρόμος με διέξοδο ξέφωτο που θα βρισκόταν, αφού τόσοι «σοφοί», οικονομολόγοι, καθηγητές Οικονομικών Πανεπιστημίων, μελετητές, αναλυτές και τόσα άλλα σπουδαία μυαλά «εργάζονταν», όπως έλεγαν, ημέρα και νύχτα, για να πετύχουν τον καλύτερο τρόπο που θα έλυνε τον Γόρδιο Δεσμό του μεγάλου χρέους της Ελλάδας, που σα θηλιά έσφιγγε όλο και περισσότερο το λαιμό λιγοστεύοντας την ανάσα μας.
Και ενώ σα μελλοθάνατοι περιμέναμε οι στιγμές απόγνωσης να γίνουν ώρες σωτηρίας, ίδιος κεραυνός, έπεσε η Εθνική Τραγωδία της χρεοκοπίας στην πατρίδα μας. Η εξαθλίωση, ο εμπαιγμός, ο εξευτελισμός και η λαβωμένη απορία μας:
«Τι έγινε; Πως έγινε; Ποιος μας λέει ψέματα και ποιος αλήθεια; Τι σκοπούς εξυπηρετούν οι αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές και τα ψέματα των κυβερνώντων; Λένε αλήθεια οι δανειστές μας όταν υποστηρίζουν ότι εξάντλησαν με μας όλα τα περιθώρια υπομονής, ανοχής, εξυπηρέτησης και θετικής βούλησης; Που βρίσκεται η προδομένη αλήθεια; Πού λουφάζουν οι “σωτήρες μας”, αφού ισοπέδωσαν τις αξίες μας και λάβωσαν –στους βρώμικους καιρούς που ζούμε– τη Δημοκρατία και την Ελευθερία μας, μεταμορφώνοντας τους Έλληνες σε άβουλους κομπάρσους μιας ανίερης θεατρικής παράστασης; Άλλα λένε οι μεν, άλλα δίνουν γραπτά οι δε. Αποτέλεσμα: Η σύγχυση και η αμφιβολία για όλους. Νικητής: Το ψέμα.
Απρόβλεπτα και αναπάντεχα το βράδυ της Παρασκευής (26 Ιουνίου ε.έ), προς το Σάββατο (27 Ιουνίου ε.έ.), σχηματίστηκαν μέσα σε ελάχιστο χρόνο, μεγάλες και θορυβώδεις νυχτερινές ουρές τρομαγμένων ανθρώπων –αρκετοί ήταν με πιζάμες– που είχαν στηθεί μπροστά στα ΑΤΜς με τις ώρες για να «σηκώσουν» τα χρήματά τους που είχαν καταθέσει στις Τράπεζες. Αυτή ήταν μια πρώτη ένδειξη για όλα τα δυσάρεστα που ακολούθησαν.
Η Ελλάδα βρισκόταν στο μάτι του κυκλώνα και ο Πρωθυπουργός της χώρας με Διάγγελμά του γνωστοποιούσε ότι στις 5 Ιουλίου ε.έ. θα γίνει Δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο ταλαίπωρος και ανημέρωτος λαός για το μέλλον της πατρίδας μας, με ένα ΝΑΙ ή με ένα ΟΧΙ. Όμως, δε μας εξήγησε κανείς, με απλά λόγια, τι σημαίνει το ΝΑΙ και τι το ΟΧΙ. Μήπως έτσι θα εκφράσει ο λαός την επιθυμία του ή καλύτερα την απόφασή του, αν θέλει, δηλαδή, μετά τις πεντάμηνες άγονες διαπραγματεύσεις που έκανε η Ελλάδα, να παραμείνει στους 19 της Ευρωζώνης ψηφίζοντας ΝΑΙ ή να φύγει από αυτήν ψηφίζοντας ΟΧΙ;
Αλήθεια ποιος θα μας απαντήσει; Τι ήταν αυτές οι διαπραγματεύσεις που έκαναν, τι συζητούσαν, που διαφωνούσαν; Μήπως εκβίαζαν καταστάσεις, μήπως ήταν τυχοδιωκτική η συμπεριφορά τους, μήπως έκαναν άφρονες επιλογές και τέλος, μήπως το αμφιλεγόμενο συνταγματικότητας Δημοψήφισμα που ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός μας, θα είναι μια επικίνδυνη «ζαριά» για τη χώρα μας, που θα μας σπρώξει έξω από την καρδιά της Ευρώπης που βρισκόμαστε τώρα;