Αυτή η άνιση και εκ των προτέρων «χαμένη» μάχη της Ελλάδας με τη Γερμανία, είναι μια ακόμη επανάληψη παρελθουσών μεγάλων «αυτοκτονικών» στιγμών της ιστορίας μας. Μια ζωή μας έπιανε η τρέλα και κάναμε γιούργια, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα σπάγαμε τα μούτρα μας!
Η ελληνική κοινωνία διαιρεμένη, όπως πάντα σε αντίστοιχες στιγμές. Το Φανάρι μάς διαβεβαίωνε ότι περνάγαμε καλά με τους αγάδες, οι δωσίλογοι καμάρωναν την «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» των ναζί κατακτητών, η νέα μεταπολεμική «άρχουσα τάξη» χόρευε σάμπες με το «Τρίο Μπελκάντο», όταν ο ανθός της χώρας βρισκόταν στη Μακρόνησο ή στο βουνό!
Έτσι και τώρα, οι «λογικοί» καταριώνται αυτό το ενάντιωμα στον ισχυρό –πανίσχυρο πάλι!- Ούννο και καλούν τους ξεσηκωμένους να «λογικευτούν» και να ξαναγυρίσουν στη «νομιμότητα» και στο «μαντρί». Φαΐ και νερό θα μας δίνουν, έτσι θα μας φαίνονται λιγότερο βαριές οι αλυσίδες…
Κάτι τέτοιες στιγμές αναζητάς τους κλασικούς. Τους μεγάλους Έλληνες, αυτούς που στην καρδιά και το μυαλό τους μεταφέρονται τα μεγάλα του παρελθόντος, κληρονομιά στις επόμενες γενιές. Ένας απ’ αυτούς, ο Γιώργος Σεφέρης. Με το πασίγνωστο (ελπίζω…) ποίημά του «Οι Γάτες τ’ Αι-Νικόλα» τι άλλο ήθελε να πει από τον απελπισμένο ηρωισμό κόντρα σε υπέρτερο αντίπαλο… «Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι»! Αλλά -κρατήστε το βαθιά στο μυαλό σας- νικητής και σ’ εκείνον τον αλληγορικό αγώνα δεν ήταν τα φίδια…
Χρήστος Φωτιάδης
