Ο Αλέξης Τσίπρας ανδρώθηκε πολιτικά αρχικά ως νεο-κομμουνιστής, μέσω του αριστερού συντεχνιακού συνδικαλισμού. Είναι ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του που εξακολουθεί να παραμένει έντονο, αν εξετάσει κανείς τον μεγάλο αριθμό αριστερών συνδικαλιστών ισχυρών συντεχνιών, που όρισε ως υπουργούς στην Κυβέρνησή του. Ο συνδικαλιστής και μάλιστα ισχυρής συντεχνίας αποτελεί τον ορισμό της μερικότητας. Μαχόμενος, μέσω της συνδιοίκησης, για μια ζωή για τα στενά συμφέροντα της συντεχνίας του, δεν έχει εξ υποθέσεως τη δυνατότητα να πιστέψει και να παλέψει για το κοινό συμφέρον. Ο δεύτερος αρνητικός παράγοντας, στον οποίο σκόνταψαν όλοι οι προκάτοχοί του και ο μέντοράς του Ανδρέας, είναι ο χαρακτήρας των Ελλήνων. Και είναι σχετικά εύκολο αυτόν τον τύπο ανθρώπου να τον χειραγωγήσεις και να τον εκμεταλλευτείς, για να καταλάβεις την εξουσία, αλλά είναι πολύ δύσκολο να τον αλλάξεις και να τον εκσυγχρονίσεις. Ειδικότερα ο Αλέξης Τσίπρας –τώρα που αποφάσισε να κυβερνήσει– θα βρει απέναντί του τον ελλαδικό ομαδικό άνθρωπο. Ο τύπος αυτός ανθρώπου δεν στράφηκε προς τον εαυτό του και την ατομική ευθύνη, αλλά είχε πάντα στραμμένο το βλέμμα του προς την ομάδα, προς την κοινότητα, προς αυτούς που αισθανόταν δικούς του ανθρώπους. Όμως με την πλήρη ταύτισή του με την ομάδα και τις ομαδικές σχέσεις του, με τους πανίσχυρους δεσμούς αίματος (οικογένεια), τόπου (η ιδιαίτερη πατρίδα του), πίστης (εκκλησία), συντεχνίας (εργασία), κ.τ.λ. απώλεσε ολοκληρωτικά το Εγώ του και παρέμεινε εγκλωβισμένος σ’ ένα παιδικό ψυχισμό. Και ο ψυχισμός αυτός διακρίνεται για την περίσσεια συναισθήματος έναντι λογικής, την έλλειψη μετριοπάθειας και μέτρου, την έλλειψη ψυχραιμίας, την παρορμητική και αντανακλαστική δράση, τη μειωμένη αυτοπεποίθηση και ανασφάλεια, την καχυποψία, τη δυσπιστία, αλλά και το φθόνο.
Τελικά αυτό είναι το πολιτικό υποκείμενο, που πρέπει να εκσυγχρονίσει και αυτός ο λαός που πρέπει να εκσυγχρονιστεί. Μπορεί όμως να εκσυγχρονίσει και να εκσυγχρονιστεί, πολιτικό υποκείμενο και λαός αντίστοιχα, αν προηγουμένως δεν ενηλικιωθούν; Τα ίδια πάνω κάτω μεγάλα προβλήματα αντιμετώπισε και ο παλιός Ανδρέας και ίσως κάποια στιγμή, διαπιστώνοντας το βάθος τους, να τα παράτησε…
Ας ευχηθούμε ο νέος Ανδρέας να πάει τα πράγματα λίγο παραπέρα. Υπάρχει ελπίδα; Σίγουρα υπάρχει σε ατομικό επίπεδο, μέσω της αυτογνωσίας. Αλλά και σε συλλογικό επίπεδο υπάρχει κάποια αχτίδα φωτός, αρκεί μετά τις επικείμενες εκλογές του Σεπτεμβρίου να συνεργαστούν όλες οι ορθολογικά σκεπτόμενες πολιτικές δυνάμεις, του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως συμπεριλαμβανομένου, για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Μήπως και δικαιωθεί, έστω και λίγο, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, ο Καποδίστριας…
Δημήτρης Γ. Σουλιώτης
Συγγραφέας
