Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την άγνοια του κοινωνικού γίγνεσθαι. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισοπεδωτικό από την άγνοια της αλήθειας για ό,τι συμβαίνει γύρω μας και μέσα στην ψυχή μας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να μετρούμε τα βήματα του «χτες» με γνώμονα, τι δημιουργήσαμε, πού πετύχαμε και πού αποτύχαμε και γιατί και να μη μπορούμε σήμερα προτάσσοντας την ουσιαστική λογική, την αυτοκριτική και την πείρα που μας εξασφάλισε ο χρόνος που κύλησε, να προβλέψουμε το «αύριο», ή έστω μόνο τις αποχρώσεις του.
Τώρα, αυτό που σίγουρα διαβάζουμε σε μια καλοτυπωμένη σελίδα του μυαλού μας είναι, ότι οι μέρες που έρχονται είναι απογυμνωμένες από ευοίωνα μηνύματα, από θετικές ενοράσεις και ελπιδοφόρες εικόνες. Παρατηρώντας τη μετέωρη επικοινωνία με τους δανειστές της χώρας μας, την ασυνέπεια και το ψέμα, που σαν ιστός της αράχνης περιπλέκεται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, με φόβο νιώθουμε πόσο σφιχτοδεμένοι, πόσο ανήμποροι και ανυπεράσπιστοι είμαστε, για να αντιμετωπίσουμε τις συναθροίσεις των εταίρων μας, που παίζουν αδιάφορα και σκληρά στην αποπνικτική εποχή μας, την Αξιοπρέπεια και την Τιμή μας, τον Πολιτισμό και την ένδοξη Ιστορία της χώρας μας, που –αιώνες πριν- τους φίλεψε σταγόνα – σταγόνα το ανέσπερο φως της γνώσης, χωρίς να ζητήσει ανταλλάγματα. Ούτε αυτά που μας είχαν κλέψει και που επίμονα τα ζητήσαμε και τα ζητούμε, δεν μας τα έδωσαν. Το ίδιο έπραξαν και για τις πολεμικές αποζημιώσεις για τους αμέτρητους θανάτους και τις καταστροφές που έσπειραν στον τόπο μας.
Πίστεψαν ότι σήμερα, στο χάος της παγκόσμιας κρίσης, θα ήταν εύκολο αυτή η Ελλάδα, η μικρή χώρα, που τα αλόγιστα χρέη της θόλωσαν τη λαμπερή πορεία της στο χρόνο, θα μπορούσε να γίνει το εξιλαστήριο θύμα, για παραδειγματισμό και εκφοβισμό και των άλλων χωρών.
Οι επίμονοι δανειστές μας κάθε ημέρα που περνά «γεννούν». Γεννούν απρόβλεπτες απαιτήσεις και ανίερα «θέλω», προσπερνώντας ένα λαό που αγωνιά και φλέγεται και κυρίως ένα λαό που οι εκπρόσωποί του υπέγραψαν πολύ γρήγορα, κάτω από την πίεση του χρόνου που αντιμετώπισαν, καταρράκτη δυσβάστακτων μνημονικών όρων… χωρίς να ξέρουν (;). Αυτή την άγνοια μετέφεραν και ακούμπησαν στις πλάτες του κόσμο. Ένα κόσμο με σκοτισμένο μυαλό, γεμάτο νοητικές αμφισβητήσεις και αμφιβολίες, ρίζες του δέντρου της απορίας και της αβεβαιότητας για το τι θα ξημερώσει την επόμενη ημέρα.
Σήμερα, ο ανθρώπινος πόνος της ανέχειας, αφυπνίζεται και μεταλλάσσεται ραγδαία. Δεν ελέγχεται πλέον. Γίνεται γνώστης βαθύς αυτού του θεάτρου του παραλόγου που παίζεται στη σκηνή της ψυχής μας και στο δύσμορφο μέλλον των παιδιών μας. Ουρλιάζουμε ότι προδοθήκαμε από όλους. Αυτούς που εμπιστευτήκαμε και στηρίξαμε, αυτούς που ψηφίσαμε και αποτύχαμε. Και περιπλανώμενοι σε χώρους που καινούργιες πολιτικές δυνάμεις μάς ακολουθούν επίμονα και πειστικά και με όπλα την πειθώ λόγων και άλλων αποδεικτικών στοιχείων και στοχεύοντας στο ότι αιτία όλων των κακών που μας λύγισαν ήταν οι λάθος χειρισμοί της προηγούμενης κυβέρνησης, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τον νέο ελπιδοφόρο (;) δρόμο που μας υποσχέθηκαν με θάμβος αισιοδοξίας οι επίμονοι. Αλλά πάλι εναγώνια διαπιστώσαμε, ότι αφουγκραστήκαμε επιπόλαια τις καινούργιες υποσχέσεις που ακούσαμε, γιατί κι αυτές ήταν ψέματα. Ψέματα…, με άλλη εικονογράφηση. Και απέναντι, σαν λαίμαργο θηρίο, οι δανειστές μας, αδιάφοροι για μια εύρυθμη λειτουργία των πραγμάτων, συλλειτουργούν, αποφασίζουν και διατάζουν…
Επίλογος δεν μπορεί να γραφτεί με αυτά τα δεδομένα. Μόνο αδιέξοδα. Κανείς δεν είναι δυνατόν να προβλέψει το αύριο της πατρίδας μας στη σκοτεινή και στείρα απεραντοσύνη των ημερών που ζούμε. Η πραγματικότητα είναι καταλυτική και η παρακμή μάς λαβώνει όλους.
Ας ελπίσουμε ότι με σύνεση, καθαρή ενατένιση των γεγονότων και κυρίως φιλειρηνική διάθεση, θα ξεπεράσει η χώρα μας τις όσες και όποιες δυσκολίες βιώνει και κυρίως την ανθρώπινη κατάπτωση και θλίψη που πλανάται παντού.
Ας ελπίσουμε ότι θα απαλλαγεί από τους γαντζωμένους σε ανόσια συμφέροντα εταίρους μας και η κατακραυγή πάντων θα τους αφυπνίσει, πριν βυθιστούν στον βούρκο της ντροπής και της παγκόσμιας αμφισβήτησης.
Ελένη Κονιαρέλλη-Σιακή
