Η υγρασία της νύχτας είχε απλωθεί σα βρεγμένο ρούχο παντού.
Μόλις είχε ξημερώσει και ο φθινοπωρινός ήλιος, χλωμός και αδύναμος, άπλωνε τις ακτίνες του και σα να διψούσε, ρουφούσε τις σταγόνες της πάχνης που γυάλιζαν τριγύρω.
Οι πόρτες του ΟΑΕΔ ήταν ακόμα κλειδωμένες. Δεν είχε αρχίσει το ωράριο εργασίας των υπαλλήλων, ενώ αντίθετα με αυτούς, πολύ νωρίς, σχεδόν από τα χαράματα, είχε αρχίσει το «ωράριο ανεργίας» των ανθρώπων εκείνων που, σχηματίζοντας μια μεγάλη ουρά στο πεζοδρόμιο, περίμεναν νευρικά να ανοίξει η Υπηρεσία. Ήταν η τελευταία τους ελπίδα. Θα έδιναν στον ΟΑΕΔ τα παραστατικά που τους είχαν ζητήσει και μετά θα περίμεναν μήπως γινόταν κάποιο θαύμα και άσχετα με τα προσόντα τους –πτυχία, μεταπτυχιακά, βραβεύσεις, διακρίσεις, κλπ.- που είχαν αποκτήσει με κόπο και πόνο, τώρα αγανακτισμένοι θα έπρεπε να ξεχάσουν τι έμαθαν και τι απόκτησαν στην παγωνιά του ξύλινου θρανίου που το ζέσταινε η ελπίδα και να πουν εύκολα «ναι…, ναι…, από πότε αρχίζω δουλειά;» και ας ήταν αυτή η δουλειά που τους πρότειναν άσχετη με τις ανώτατες σπουδές τους και ένα δυνατό σφυροκόπημα στα όνειρά τους.
Σήμερα, αντιμέτωποι με την ανεργία –κυρίως οι νέοι- μάχονται για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες που έφεραν στη χώρα μας «οι δημιουργικές ασάφειες» και που κυριότερη είναι η αλματώδης αύξηση της ανεργίας. Τα ποσοστά των ανέργων, όπως τα έδωσε στη δημοσιότητα πρόσφατα ο ΟΑΕΔ, είναι απελπιστικά. Δείχνουν ότι το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων, με κριτήριο την αναζήτηση εργασίας, για τον μήνα Οκτώβριο 2015, ανήλθε σε 814.798 άτομα. Από αυτά 456.540 (ποσοστό 56,036%) είναι εγγεγραμμένοι στο μητρώο του ΟΑΕΔ για χρονικό διάστημα ίσο ή και περισσότερο των 12 μηνών και 358.258 (ποσοστό 43,97%) είναι εγγεγραμμένο στο μητρώο του ΟΑΕΔ για χρονικό διάστημα μικρότερο των 12 μηνών. Από τους ανέργους δε, περισσότερο πλήττονται οι γυναίκες που ανέρχονται σε ποσοστό 61,13%, σε σχέση με τους άνδρες που βρίσκονται στο ποσοστό 38,87%.
Από τα παραπάνω στοιχεία της αύξησης της ανεργίας που έδωσε ο ΟΑΕΔ, είναι γνωστό ότι η ελληνική οικογένεια βιώνει και στενάζει κάτω από το βάρος της έλλειψης εργασίας και της οικονομικής ανέχειας, που συλλειτουργούν με τις απαιτήσεις του κράτους, που ολοένα πολλαπλασιάζονται. Είτε με τις συνεχείς μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, είτε με τις αυξήσεις των φόρων, των ασφαλίστρων, των τιμών των προϊόντων και γενικά των επιβαρύνσεων σε κάθε είδους συναλλαγή, καταλήγουμε σε μια άρρυθμη και παράλογη εικόνα της κοινωνίας, αιχμάλωτη μόνο σε υποχρεώσεις, που δεν επιτρέπει δικαιώματα και δεν αφήνει περιθώρια βελτίωσης. Ποικίλα και αξεπέραστα τα προβλήματα που γεννιούνται καθημερινά στη ζωή μας και η εναγώνια φωνή των ανέργων ακούγεται ακόμα πιο βουερή, αφού σαν αιχμάλωτοι στον δικό τους τόπο, χτυπούν καθημερινά πόρτες γνωστές και άγνωστες ζητώντας μία οποιαδήποτε δουλειά, που θα τους εξασφαλίσει τα ελάχιστα και απαραίτητα για την οικογένεια.
Η επιτυχία και η αλήθεια που ακολουθούσαν τα όνειρά τους, τότε που «μάζευαν» τα προσόντα της επιστημοσύνης και της γνώσης για το καλύτερο αύριο, σήμερα έχουν αμαυρωθεί και έχουν χαθεί μέσα σε ανυπόστατες παραπλανήσεις και περιπλανήσεις, που τους έχουν αποπροσανατολίσει και έχουν αποχρωματίσει το βαθύτερο νόημα της ζωής που ονειρεύτηκαν. Σήμερα, στην ουρά που όλο μεγαλώνει έξω από την πόρτα του ΟΑΕΔ, σφίγγοντας με οργή στο χέρι τα δικαιολογητικά που τους ζήτησαν, είναι έτοιμοι να δεχτούν οποιαδήποτε δουλειά τούς προτείνουν, με ένα γρήγορο αλλά απογοητευμένο «ναι…, ναι…, πότε θα αρχίσω να δουλεύω;»
Την ίδια ώρα η ψυχή τους καταγγέλλει την κάθε λογής ασυδοσία και βαναυσότητα των υπαιτίων και υπευθύνων γι΄αυτήν την οδυνηρή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας…, αλλά δεν υπάρχει κανείς για να τους απαντήσει κάτι ευοίωνο και ελπιδοφόρο. Ακούν μόνο ότι ο δρόμος της ανάπτυξης είναι ακόμα πολύ μακριά. Θα αρχίσει το 2017…, ή το 2018…, ίσως το 2019… και σίγουρα, αν όλα τα προαπαιτούμενα που μας θέτουν οι δανειστές μας για να ξεκλειδώσουν τα χρηματοκιβώτια του ευρωπαϊκού πλούτου, υλοποιηθούν στο ακέραιο, τότε κι εμείς θα ανασάνουμε.
Αν δεν τα καταφέρουμε όμως και η απάντησή μας είναι, όπως έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι: «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», δηλαδή, δεν μπορείς να πάρεις από αυτόν που δεν έχει, τότε οι συνέπειες για την πατρίδα μας θα είναι δυσάρεστες. Ας ελπίσουμε, ότι θα γίνει το καλύτερο και ας κάνουμε θετικές προβλέψεις για το αύριο.
Ελένη Κονιαρέλλη-Σιακή
