Η έγκυρη παγκόσμια ιστορία μαζί με κοινωνιολογικές και ανθρωπιστικές έρευνες καταγράφουν ότι στις κοινωνίες και τους λαούς αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μια μικρή μειονότητα ανθρώπων που κυριαρχεί και μια μεγάλη που κυριαρχείται και υποτάσσεται.
– Με την άναρχη παγκοσμιοποίηση και την κυριαρχία του χρήματος ως πρώτη αξία μέσω της κερδοσκοπίας, ένα τεράστιο πλήθος ταπεινών και καταφρονεμένων ανθρώπων είναι πάντοτε τα θύματα εκμετάλλευσης. Στην Ελλάδα της χρεοκοπίας και της κοινωνικοπολιτικής αστάθειας, αυτό το ζήτημα (διαπλοκή, απληστία και φαυλότητα) τα τελευταία 30 – 40 χρόνια πήρε δραματικές διαστάσεις. Μειονότητες κυβερνούσαν και κυβερνούν τη χώρα υπέρ μιας τάξης «ημετέρων» και κατά μιας άλλης μεγάλης, δηλαδή ενάντια στο πόπολο που ανέχονται και υποφέρουν. Η γνώριμη κομματική νοοτροπία των ημετέρων ποτέ δεν εξέλειπε από την πολιτική και τη δημόσια διοίκηση. Δεν ισχυρίζεται κανείς βέβαια ότι μεταξύ του πολιτικού κόσμου όλων των εποχών δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ωστόσο, είναι σε όλους γνωστό ότι ζούμε σε ένα κράτος χωρίς οργάνωση, δίχως το αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης. Ένα αναποτελεσματικό κράτος με μια πανίσχυρη, πελατειακά οργανωμένη μειονότητα απέναντι στη μεγάλη κοινωνία των πολιτών που είναι πολιτικά αδύναμη, με εξαίρεση την ψήφο του. Ανέκαθεν, οι πολιτικοί χωρίς καμία ουσιαστική αξιολόγηση, ήθους και ικανότητας επαίρονται κιόλας για την εκλογή τους. Βολεύονται να θεωρούν την ψήφο του πολίτη ως λευκή επιταγή. Εδώ πρόκειται για μεγάλη κοινωνική πλάνη μέσω της οποίας μετριότητες φωλιάζουν στην πολιτική ζωή της χώρας. Στη ρίζα αυτού του αντικοινωνικού φαινομένου βρίσκεται ένας αχαλίνωτος ατομικισμός και εξουσιομανία τα οποία βάζουν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα την τύχη και την προοπτική της ελληνικής κοινωνίας. Είναι απίστευτο μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι επίδοξοι πολιτικοί (και πολίτες) για να ανατρέψουν μια κυβέρνηση με δήθεν δημοκρατικά τεχνάσματα για να πάρουν την εξουσία, αδιαφορώντας ότι μπορεί να βλάψουν τη χώρα.
Στην Ελλάδα οι επίδοξοι πολιτικοί και το σύστημα που οι ίδιοι έχουν φτιάξει αντί να χαράσσουν μακροπρόθεσμη πολιτική με προγράμματα που να γίνονται σεβαστά και από τους επόμενους για την εμπέδωση εμπιστοσύνης και την αναβάθμιση του πνευματικού επιπέδου του λαού, λαϊκίζουν με φράσεις κλισέ και θεατρικές ατάκες που γοητεύουν το πλήθος. Τους αρκεί να γίνονται αρεστοί. Δεν διαθέτουμε αυτόνομη πνευματική βάση να αντιληφθούμε ότι πολύ συχνά πρόκειται για δοκιμασμένη «παραπλάνηση» σε βάρος του λαού. Ακόμη και σήμερα (2015) όπου ο μέσος όρος (Μ.Ο.) του τυπικού μορφωτικού επιπέδου είναι ανεβασμένος, οι Έλληνες εξακολουθούμε να αντιγράφουμε και να παπαγαλίζουμε άκριτα. Μας γοητεύουν οι φήμες αδιακρίτως προέλευσης και εγκυρότητας. Και τούτο διότι ο ψυχισμός και η νοοτροπία μας παραμένουν μέτρια εξ΄ αιτίας της κακής παιδείας και της κοινωνικής απαιδευσίας.
– Από την ανασύσταση του νεοελληνικού κράτους η σχέση του πολίτη με τους πολιτικούς παραμένει ένα μείγμα αγάπης και μίσους. Χαρακτηρίζεται από συνεχείς μεταπτώσεις ενθουσιασμού και απογοήτευσης.
– Αλήθεια, τι έγιναν οι αγανακτισμένοι της πλατείας Συντάγματος; Δείχνουμε ζήλο να μάθουμε τα δικαιώματα που μας δίνει η δημοκρατία αλλά, τις υποσχέσεις τις αφήνουμε για τους άλλους, τους λιγότερο έξυπνους. Τι τέλος πάντων φταίει για την πολιτική αστάθεια και εντέλει το διαχωρισμό σε επηρμένους και πληβείους;
Φίλοι μου τα αίτια είναι πολλά και ανάγονται στα ελαττώματα του γένους και την ιστορία μας που είναι γεμάτη αντιφάσεις, πόνο και αίμα. Κλεισμένοι αυτιστικά σε ένα μικρόκοσμο ως απόγονοι σοφών, που μετέδωσαν τον πολιτισμό στην οικουμένη αδυνατούμε, ή δεν θέλουμε, να αντιληφθούμε τη μεγάλη απόσταση που τώρα μας χωρίζει από τις οργανωμένες κοινωνίες. Η κουλτούρα της παρέας και της κλειστής κάστας ανάμεσα σ ομάδες συμφερόντων είναι η μάστιγα για τα μεγάλα κοινωνικά στρώματα που αδικούνται και υποφέρουν. Όσο για τη δημοκρατία, που πολλοί επαίρονται για αυτήν, είναι το περιτύλιγμα και όχι η ουσία.
Γιώργος Σταυράκης
Kοινωνιολόγος
