Θυμάμαι, όταν δυσκόλευαν οι συνθήκες της ζωής, οι γονείς μου με συμβούλευαν:
«Κάνε υπομονή…»
Και αυτό έκανα και δεν έχασα. Άλλες φορές που πάσχιζα με μεγάλο κόπο να πετύχω τα καλύτερα και στο δρόμο μοχθούσα και λύγιζα και έλεγα ότι δε θα μπορέσω να τα καταφέρω, άκουγα μέσα μου μια φωνή καυστική, αλλά ενθαρρυντική και επιβλητική, να μου ψιθυρίζει: «Μπορείς… Έχεις μέσα σου τόση δύναμη που δεν τη γνωρίζεις. Να επιμείνεις με παρρησία. Η μαχητική επιμονή, θα σου φέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα».
Οι δύο αυτές λέξεις, επιμονή και υπομονή, κατάλαβα ότι θα με ακολουθούν πάντα στη ζωή φωλιασμένες βαθιά στην ψυχή μου, και κατά περίπτωση θα εμφανίζονται, θα δρουν, θα κυριαρχούν, ή θα αποδυναμώνονται και θα σιωπούν. Για την υπομονή πολλά και ακόμα ότι υπάρχει και η Αγία Υπομονή, που ήταν η μητέρα του τελευταίου Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Πέθανε στη μάχη στην πτώση της Κωνσταντινούπολης.
Για την επιμονή, πολλοί πιστεύουν ότι είναι με την υπομονή λέξεις συνώνυμες, αλλά αυτό είναι λάθος γιατί αυτές οι δυο λέξεις έχουν μεγάλη διαφορά η μία από την άλλη. Διαβάζουμε ότι η επιμονή βρίσκεται πολύ κοντά στο πείσμα. Και πείσμα σημαίνει ξεροκεφαλιά, ακαμψία και άκρατη ροπή στο επιθυμητό. Το πείσμα συμβαδίζει με τη νηπιακή και την παιδική ηλικία του ανθρώπου. Η επιμονή είναι η εξέλιξη του πείσματος, όπως ακριβώς είναι και η εφηβεία το επόμενο στάδιο στην πορεία του ανθρώπινου σώματος. Τα πεισματάρικα παιδιά που δεν έγιναν ξεροκέφαλοι όταν μεγάλωσαν, εξελίχθηκαν σε επίμονους ανθρώπους που επέμεναν αμετακίνητοι στις θέσεις τους και ανάλογα με την περίπτωση για κάτι καλό ή για κάτι κακό. Αν θελήσουμε να δώσουμε μια ερμηνεία στη επιμονή, θα λέγαμε ότι είναι εμμονή το να επιμένει κάποιος σε κάτι, με την ίδια ένταση και σταθερότητα. Είναι με δύο λέξεις…, ένα εξευγενισμένο πείσμα. Η επιμονή -αντίθετα με το πείσμα- σου επιτρέπει να συνομιλείς μαζί της προσπαθώντας να την κάνεις να αλλάζει γνώμη, αλλά σε μια κατ΄ επίφαση (φαινομενική) επικοινωνία, γιατί ενώ παρουσιάζεται να έχει αυτιά…, δεν ακούει καθόλου.
Καταλήγουμε πάλι στο συμπέρασμα, ότι η επιμονή είναι ένα καλλιεργημένο και ευγενικό πείσμα κρυμμένο στο φορέα του που εξωτερικεύει μια πιο κόσμια και επικοινωνιακή συμπεριφορά. Δεν είναι άσχημο εργαλείο η επιμονή και μάλιστα, αν καταφέρει να χρησιμοποιήσει τα αυτιά της, μπορεί να μεγαλουργήσει, να κάνει θαύματα, να πετύχει σπουδαίους στόχους και σκοπούς, αντίθετα με το πείσμα, που μη έχοντας αυτιά, δεν έχει τη δυνατότητα της χρήσης τους. Βέβαια, για να μετατραπεί η επιμονή σε δημιουργικό εργαλείο, χρειάζονται οι κατάλληλες προϋποθέσεις και συνθήκες και ίσως με σπουδαιότερη την αποδοχή.
Τέλος, μια μικρή ιστορία (όπως τη διαβάσαμε στο Περιοδικό «ΖΗΝΩΝ»), που αναφέρεται στη ζωή του σπουδαίου ρήτορα των Αθηνών Δημοσθένη, επιβεβαιώνει πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της επιμονής, όταν μάλιστα έχει γεννηθεί από πικρές αλήθειες και βιώματα που στιγματίζουν την ανθρώπινη ψυχή, όπως στην περίπτωση του ρήτορα των Αθηνών Δημοσθένη:
Τα κατορθώματα ενός ορφανού
«Ο Δημοσθένης, από μικρός έμεινε ορφανός. Ο ασυνείδητος κηδεμόνας του κατέφαγε την περιουσία του και ο Δημοσθένης κατέφυγε στη δικαιοσύνη. Στο δικαστήριο άκουσε κάποιον να ρητορεύει και προκάλεσε τον θαυμασμό του. Μέσα του γεννήθηκε μια δυνατή επιθυμία να γίνει ρήτορας. Όταν κάποτε επιχείρησε να μιλήσει, προκάλεσε τα γέλια των ακροατών του λόγω της βραδυγλωσσίας του. Ο Δημοσθένης όμως δεν απογοητεύτηκε. Πολλές φορές πήγαινε κοντά στη θάλασσα και εκεί στους αφρούς των κυμάτων εκφωνούσε τους ρητορικούς του λόγους. Για να νικήσει τη βραδυγλωσσία του, κρατούσε πάντα στο στόμα του ένα πετραδάκι. Αυτή η άσκηση τον ανέδειξε σε παγκόσμιο ρήτορα και οι λόγοι του αποτελούν κλασικά αριστουργήματα. Να ένα παράδειγμα συγκινητικό και διδακτικό για όλους μας. Εδώ βλέπουμε τα θαυμάσια και υπέροχα αποτελέσματα της επιμονής. Κάθε έργο που γίνεται με περισσή φροντίδα, επιμέλεια και επιμονή, δεν μπορεί παρά να στεφθεί από επιτυχία…»
Η επιμονή, όταν έχει τη σφραγίδα της δωρεάς του Θεού για την πραγματοποίηση έργων αρετής, είναι η άφθαρτη αξία που μεταγγίζει στον άνθρωπο εσωτερική βαθιά πίστη και καθαρότητα ψυχής.
Βράβευση της Ελένης Κονιαρέλλη – Σιακή από την Εταιρία Πολωνών Λογοτεχνών
Εκδόθηκε από την Εταιρία Πολωνών Λογοτεχνών Związek literatów Polskich Poznań, η δίγλωσση Πολωνο-Ελληνική Ανθολογία Σύγχρονης Ποίησης 7΄, με τίτλο «Jak podanie reki» στα Ελληνικά «Ως μια χειραψία», καθώς και δύο τόμοι Λογοτεχνίας. Στα παραπάνω έργα συμπεριλήφθηκε η ποίηση της Ελένης Κονιαρέλλη – Σιακή συνεργάτιδας της εφημερίδας μας.
Τη μετάφραση στην πολωνική γλώσσα έκανε ο Πρόεδρος του κλάδου στο Poznań και Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου στη Βαρσοβία της Εταιρίας Πολωνών Λογοτεχνών Ares Chadzinikolau.
