«Οι Έλληνες είναι καλός λαός αλλά, δεν είναι βιώσιμο είδος», έγραφε γερμανική εφημερίδα, λίγους μήνες πριν. Η κοινωνικοοικονομική κρίση πέρα από την μεγάλη περιπέτεια που μπήκαμε όλοι, ξεσκέπασε και τις μεγάλες παθογένειες που υποβόσκουν το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, αρχής γενομένης από την απελευθέρωση της νότιας Ελλάδας το 1821. Αυτή η φθοροποιός κατάσταση πρέπει να ερευνηθεί από ειδικούς για τα αίτια που μαστίζουν την πολιτική ζωή της χώρας και να γίνει αντικείμενο αυστηρής αυτοκριτικής από το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας.
Αν ως λαός, δεν αποδεχτούμε και δεν αναγνωρίσουμε τα δικά μας μεγάλα λάθη, δηλαδή τον εσωτερικό εχθρό δύσκολα η χώρα μας θα βρει το δρόμο της μέσα στο μεγάλο ευρωπαϊκό πολιτισμό. Το βαρύ ιστορικό παρελθόν με πολιτικούς και πολίτες κατώτερους των περιστάσεων με τη διχόνοια ως εθνικό γνώρισμα του γένους αρνούμαστε να αποδεχτούμε τις εξελίξεις. Το πολιτικό κατεστημένο χέρι χέρι με τη δημόσια διοίκηση από την εποχή του Μακρυγιάννη ως τα χρόνια του Εμμανουήλ Ροΐδη και ως τις μέρες μας παραμένει διεφθαρμένο και ανίκανο να συγκροτήσει ευνομούμενη δυτικού τύπου πολιτεία. Ο Ροΐδης είχε πει το αμίμητο: «Η Ελλάδα δεν χρειάζεται εξωτερικούς εχθρούς. Έχει τους Έλληνες…» Από το 1982 ως το 2010 έγιναν στην Ελλάδα περίπου 250 απεργίες το χρόνο. Ακόμη και ένας σύντομος πόλεμος καταστροφικές συνέπειες. Η καταστρατήγηση των νόμων δια ίδιον όφελος κατάντησε να είναι εθνικός σπορ. Είναι πολύ δύσκολο, αν όχι σπάνιο, να βρεις πολίτη που δεν έχει φοροδιαφύγει, δεν έχει χτίσει αυθαίρετο, δεν έχει κάνει μικρές ή μεγάλες κομπίνες. Ο αριβισμός αγκαλιά με το νεποτισμό, που σκοτώνει την αξιοκρατία, ποτέ δεν τιθασεύτηκε για να δώσει αίσθημα δικαιοσύνης στους πολίτες. Η πελατειακή σχέση των πολιτικών έχουν αναγάγει τον αριβισμό για διορισμούς και γρήγορη ανάδειξη ανθρώπων με αμφισβητούμενα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα αλλά, προσκυνημένων στο κόμμα, σε βάρος των έντιμων και των ικανών.
Ακόμη και τώρα εν μέσω της πολύμορφης κρίσης δεν δείχνει να συνειδητοποιούμε ότι ως λαός έχουμε κληρονομήσει μεγάλο έλλειμμα ηθικών αρχών και άρα ευθύνης με την μεμψιμοιρία, την ελάχιστη προσπάθεια, τον αμοραλισμό, που κυριαρχούν σχεδόν σε ολόκληρη την κοινωνική διαστρωμάτωση.
Η παραμόρφωση και ο αποπροσανατολισμός της ελληνικής κοινής γνώμης με τη βοήθεια των μέσων μαζικής ενημέρωσης έχει εξελιχθεί σε «επιστήμη». Με τεχνάσματα που κατά καιρούς έχουν δοκιμαστεί στην πράξη με επιτυχία σε φασιστικές και ολοκληρωτικές κοινωνίες. Έτσι, φτάσαμε να ερίζουμε για τα κόμματα και το σύστημα, ενώ στην πραγματικότητα για όλα αυτά έχουμε και εμείς οι πολίτες μερίδιο ευθύνης. Μια, επιεικώς, ακαταλόγιστη σύγχυση για τις προτεραιότητες. Προτεραιότητες τώρα έγιναν ο ατομικισμός, με την ιδιοτέλεια να κυριαρχεί ανάμεσα σε φατρίες φαύλων που έφτασαν τη χώρα εκεί που είναι σήμερα.
Έτσι, τώρα βλέπουμε αμέτρητους νεομπουρτζουά (τα ρετιρέ) με βίλες, πισίνες και κότερα, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν δούλεψαν ούτε μια μέρα στην ζωή τους. Ναι καλά διαβάσατε, ούτε μια μέρα!!! Βλέπουμε νέα παιδιά, τον ανθό της κοινωνίας μας, να χάνουν την όποια ικμάδα τους απέμεινε για πρόοδο και να ετοιμάζουν τα χαρτιά τους για ξενιτεμό. Βλέπουμε τον απόδημο Ελληνισμό να αναβάλλει την επιστροφή του στην Ελλάδα και να προβληματίζεται για το σήμερα και το αύριο της πατρίδας του. Ο μεγάλος κοινωνικός ερευνητής Erich Fromm γράφει ότι «κάθε λαός βιώνει (είναι) το αποτέλεσμα της ιστορίας του». Το ανησυχητικό είναι, εμείς κάνουμε το ίδιο λάθος και την ξαναγράφουμε…
Γιώργος Σταυράκης
