Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ | Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Σήμερα επίτρεψέ μου, τακτικέ μου αναγνώστη, να ασχοληθώ με κάτι προσωπικό. Θα μου επιτρέψεις όμως, προηγουμένως, να κάνω μια μικρή παρένθεση.
Θέλω να εκφράσω τη χαρά μου, που ο πρωθυπουργός μας συνάντησε τον πλανητάρχη Ντόναλντ Τραμπ (τον οποίο απευχόταν να τον δει πρόεδρο ως «μεγάλο κακό») και προηγουμένως είδε Αμερικανούς επιχειρηματίες, στους οποίους είπε ότι η χώρα μας είναι ασφαλής και φιλική στους επενδυτές.
Θυμάσαι το αντιαμερικανικό κλίμα, που υπήρχε τα τελευταία 30-40 χρόνια και πως κάθε διαμαρτυρία και κάθε πορεία οποιασδήποτε συλλογικότητας, κατέληγε στην Αμερικανική Πρεσβεία. Φρούριο την έχουν κάνει οι άνθρωποι από την τρομάρα τους. Ελπίζω τώρα, να τους φύγει ο φόβος και να αφαιρέσουν μερικά μπετά, που έχουν υψώσει απ’ έξω (είναι και αντιαισθητικά).
Επίσης, μου άρεσε ότι με την εν γένει συμπεριφορά του, ανακάλεσε την αγενή στάση του απέναντι στον προηγούμενο πλανητάρχη Μπαράκ Ομπάμα, όταν είχε επισκεφθεί την Ελλάδα το 2016. Θυμάσαι, καλέ μου αναγνώστη, πως τον προσφωνούσε στον ενικό, με τι τρόπο τεντωνόταν στην πολυθρόνα του και έπαιζε με τα δάκτυλά του κοιτάζοντας το μανικιούρ του, έκανε μορφασμούς κοιτώντας τα χαλιά, ή το ταβάνι, ή το ρολόι του με στυλ «αρκετά μας ζάλισες, έχουμε και δουλειές» όταν μιλούσε ο Ομπάμα;
Τα έβλεπα αυτά το Νοέμβριο του 2016 και τον κακολογούσα. Λάθος μου. Ίσως τελικά ο πρωθυπουργός μας, να μη γουστάριζε τον democrat και να ήθελε τον republican (που «μοιάζει διαβολικός, αλλά το κάνει για το καλό»). Ίσως να μη του άρεσε που υποδέχτηκε εδώ τον πλανητάρχη και να προτιμούσε να πάει εκείνος στις ΗΠΑ. Δεν ξέρω. Γι’ αυτό και έκανα αυτή την παρένθεση.
Το προσωπικό θέμα τώρα, στο οποίο θέλω να αναφερθώ, είναι ότι δεν πρόσεξα πως την προηγούμενη Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2017 το καθημερινό μας φύλλο, έφερε αύξοντα αριθμό 6.000 και μου το θύμισε το Editorial του (πρώτα φίλου και μετά αρχισυντάκτη μας) Γιάννη Μπεθάνη στο φύλλο του προηγούμενου Σαββάτου.
Ήταν λοιπόν αρχές του 1995. Τότε, ο φίλος μου Χρήστος Ζαγκλής τον οποίο δεν μπορώ να αποκαλέσω Εκδότη, διότι γνωριζόμασταν και πριν το 1987 που άρχισα να γράφω (Φιλοτελική Στήλη, τότε) και τον έχω δει να στήνει σελίδες στο «μάρμαρο» την εποχή της λινοτυπίας και ξέρω τι έχει τραβήξει μέχρι να γίνει η Αμαρυσία αυτό το κομψό φύλλο που κρατάς στα χέρια σου σήμερα, με κάλεσε στο γραφείο του και μου ανακοίνωσε την πρόθεσή του να προχωρήσει στην καθημερινή έκδοση. Έμεινα άναυδος, όχι διότι δεν πίστευα στις ικανότητές του, αλλά επειδή φανταζόμουν τι σήμαινε αυτό για όλους μας, τότε. Ξεπεράσαμε όμως το σοκ. Σιγά-σιγά ήρθαν και νέοι συνεργάτες και να ‘μαστε σήμερα στο Κέντρο Τέχνης & Πολιτισμού Αμαρυσία, πλέον. Είμαι συγκινημένος. Μόνον αυτό προλαβαίνω να γράψω, διότι το Word με ειδοποιεί ότι μου τελειώνει ο χώρος.
Να ‘σαι καλά Χρήστο, όπως και όλοι οι συνάδελφοι. Και καλή συνέχεια…
