Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου
Η εορταστική περίοδος πέρασε για τους περισσότερους γεμάτη χαμόγελα, ευχές και αισιοδοξία για μια καλύτερη χρονιά και μια ακόμα καλύτερη δεκαετία που ανοίγεται μπροστά μας. Όμως, άφησε πίσω της και έντονο προβληματισμό για τις ευθύνες της κοινωνίας πάνω σε ζητήματα που, άλλους περισσότερο άλλους λιγότερο, αγγίζουν όλους και τον καθένα μας ξεχωριστά. Δεν έχει περάσει παρά λίγος καιρός από την μέρα που η γειτονιά της Πεύκης συγκλονίστηκε από την τραγική ιστορία της μητέρας που πέταξε από την ταράτσα της πολυκατοικίας της την 5χρονη κόρη της και, στη συνέχεια, έδωσε τέλος στη ζωή της και η ίδια.
Και όλα αυτά, όταν σε μια γειτονιά λίγο παρακάτω, μερικές εβδομάδες πριν, ένας έφηβος έδωσε τέλος στη ζωή του, αφήνοντας πολλά ερωτηματικά στην οικογένειά του και τους οικείους του. Κάθε μια από τις περιπτώσεις διαφέρουν ως προς τους λόγους, το υπόβαθρο, τα κίνητρα των θυμάτων πριν προβούν σε αυτά τα απονενοημένα διαβήματα, όμως, συγκλίνουν σε ένα πολύ βασικό στοιχείο που θα πρέ-πει να προβληματίζει Αρχές και πολίτες.
Ότι οι άνθρωποι αυτοί, άνθρωποι «της διπλανής πόρτας», όπως θα τους χαρακτήριζε η Κοινή Γνώμη, βασανίζονταν μέσα τους και εκ του αποτελέσματος κρίνεται πως κραύγαζαν για βοήθεια.Και εδώ έρχεται να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για τη συλλογική και κοινωνική ευθύνη τόσο των πολιτών, όσο και των τοπικών Αρχών που θα πρέπει να σκύψουν εμφατικά πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Σε ό,τι έχει να κάνει με το πρώτο, όλοι εμείς, ως πολίτες, έχουμε ευθύνη να κρατάμε μάτια και αυτιά ανοικτά με φορά προς τον διπλανό μας. Όχι με την έννοια του κουτσομπολιού και του άκριτου σχολιασμού.
Αλλά, οφείλουμε, όσο δύσκολο κι αν είναι στην πράξη, να προσπαθούμε να αντιληφθούμε αν ο γείτονάς μας, ο συμμαθητής του γιου μας, η συνένοικος της πολυκατοικίας μας, δείχνουν προβληματισμένοι και έχουν ανάγκη να μιλήσουν. Από μια «καλημέρα» ακόμα, μπορεί να ανοίξει ένας δρόμος για την αποφυγή τραγικών καταστάσεων. Σε αυτό, έρχεται και η ευθύνη των τοπικών Αρχών να ενισχύσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τις κοινωνικές, υποστηρικτικές δομές τους. Είναι δεδομένο ότι το προσωπικό είναι ανεπαρκές και οι ανάγκες πολλές και αυτό είναι κάτι που αναγνωρίζεται ως αντικειμενική δυσκολία.
Παρ’ όλα αυτά, οι ανάγκες των συνανθρώπων μας για υποστήριξη, δεν έχουν την πολυτέλεια της αποδοχής αυτής της κατάστασης, συνεπώς πρέπει να υπάρξει έντονη προσπάθεια ενίσχυσης με όποιον τρόπο μπορεί να γίνει αυτό. Με έκτακτο προσωπικό; Με έξωθεν χρη-ματοδοτικά εργαλεία; Με τόνωση του δυναμικού εθελοντών; Τρόποι υπάρχουν.
Επίσης, πολύ σημαντική είναι η ενίσχυση της εξωστρέφειας των δομών. Να έχουν οι πολίτες τη δυνατότητα της πληροφορίας. Να γνωρίζουν ότι μπορούν ανά πάσα ώρα να απευθυνθούν κάπου που θα τους ακούσουν και θα τους υποστηρίξουν. Έπειτα από μια δεκαετία κρίσης και έντονης πίεσης προς όλους, αλλά και σε συνδυασμό με τις ιδιαιτερότητες κάθε ατόμου, οποιαδήποτε υποστηρικτική προσπά-θεια μπορεί να είναι σωτήρια για μια ζωή και, κατ’ επέ-κταση για την κοινωνία. Ας είναι αυτός ένας από τους στόχους της νέας χρονιάς. Να κοιτάμε λίγο περισσότερο τον διπλανό μας. Όχι από τη κλειδαρότρυπα, αλλά από την καρδιά μας.
Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ηρακλείου – Λυκόβρυσης – Πεύκης – 14/01
