Γράφει ο Γιώργος Τσούκας Εκπαιδευτικός – Δικηγόρος.
Η Δια Βίου Μάθηση, ως όχημα καταπολέμησης ανισοτήτων, ως μέσο αντιμετώπισης κοινωνικού αποκλεισμού και ως δυνατότητα επανένταξης, επανακατάρτισης και επανασύνδεσης ατόμων με την εκπαίδευση και την εργασία, μονοπωλούν το ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής και εθνικής μας πολιτικής τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, ως κοινωνικοποιητικός και εργασιακά λειτουργικός θεσμός δεν φαίνεται να επαρκεί. Τα χαμηλά ποσοστά συμμετοχής του γενικού πληθυσμού σε προγράμματα Δια Βίου Μάθησης αναδεικνύουν τις δυσκολίες του εγχειρήματος και την ανάγκη περαιτέρω διερεύνησής του με συγκεκριμένες στρατηγικές και δράσεις.
Από την άποψη αυτή είναι αξιέπαινη η πρωτοβουλία του Δήμου Αμαρουσίου να εστιάσει το ενδιαφέρον του στην (υπο)στήριξη των νέων επιστημόνων Αμαρουσίου και την οργάνωση συγκεκριμένων δράσεων Δια Βίου Μάθησης για την αντιμετώπιση θεμάτων υποεκπαίδευσης, για την άρση δυσκολιών εργασιακής απασχόλησης και κοινωνικής ένταξής τους. Από τις εισηγήσεις των ειδικών και τον προβληματισμό που αναπτύχθηκε, αναδείχτηκαν ενδιαφέροντα ζητήματα και προκλήσεις για την αυτοδιοίκηση, στο μέτρο που της αναλογεί, φυσικά. Για το πολυδιάστατο θέμα της Δια Βίου Μάθησης θα ήθελα, σε μια οπωσδήποτε πρωτοβάθμια προσέγγιση, να σημειώσω τα εξής:
