Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης: Σύμβουλος έκδοσης
Όλα αυτά τα χρόνια, είκοσι και πάνω, που συνδεόμουν με ιδιαίτερη σχέση μαζί του, ούτε πέρασε καν απ’ το μυαλό μου να τον αντιμετωπίσω με… δέος! Ήταν τόσο απλός και άμεσος, τόσο μακριά από κάθε είδους υπεροψία ή αυθεντία, ώστε η κουβέντα μαζί του γινόταν άνετα και χαλαρά, συχνά με έντονες διαφωνίες. Αυτό, θα έλεγα, είναι και το χαρακτηριστικό ενός πραγματικά «μεγάλου», η πεποίθηση ότι είναι ένας «συνηθισμένος» άνθρωπος και όχι κάτι το ιδιαίτερο.
Για να το πω απλά, η Ελλάδα είναι γεμάτη από «ψωνισμένους» και ήταν πάντα μεγάλη η χαρά μου, όταν διαπίστωνα ότι ο Μανώλης Γλέζος ΔΕΝ ήταν ένας απ’ αυτούς! Όχι, ο Μανώλης δεν ήταν αυτή η προσεκτικά φιλοτεχνημένη εικόνα του «ήρωα», με τη σωστή πάντα δόση «υπερκομματισμού» και «αποϊδεολογικοποίησης»! Δεν ήταν κάποιου είδους σύγχρονος… Κολοκοτρώνης, αυτή τη φορά κατά των… Γερμανών! Ήταν ένας εν ενεργεία αγωνιστής!
Όταν τον προκαλούσα, «άρπαζε» αμέσως! Ενώσαμε την οργή μας κατά της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ και κόντρα στα πρώτα αντικομουνιστικά ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου. Αξέχαστη θα μείνει και η «ατάκα» του για τον Τζορτζ Μπους, σε συνέντευξη που μου παραχώρησε για την ΑΜΑΡΥΣΙΑ: «Βρυκολακιασμένος Χίτλερ»! Ξεσπάθωνε με εφηβικό πάθος για κάθε πολιτικό ή κοινωνικό πρόβλημα. Οι ατελείωτες ώρες που περάσαμε συζητώντας έντονα στο περίφημο γραφείο-βιβλιοθήκη της μικρής μονοκατοικίας του Ψυχικού, ήταν η πανδαισία αυτής της μοναδικής πνευματικής σχέσης.
Τα υπόλοιπα θα τα διαβάσετε στις διάφορες «νεκρολογίες», που σίγουρα θα κυκλοφορήσουν από φίλους και «εχθρούς». Ο ίδιος αδιαφορούσε εντελώς για κάθε κριτική, ειδικά από πρόσωπα που δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα…
Καλό ταξίδι Μανώλη!
