Γράφει ο Γιώργος Ανδρουτσόπουλος: Δημοσιογράφος – Δημοσιολόγος
Το 2020 μπήκε εδώ και τρεις ημέρες, οπότε «κλείσαμε» και την ευκαιρία που μας έδωσε η σχόλη για ν’ αφουγκραστούμε τη χρονιά που μόλις έφυγε, αλλά και να δούμε «κάπως αλλιώς» αυτήν που ήρθε. Αν και στο 2019 όλα κινήθηκαν στη σφαίρα της εκλογικής έντασης, με τον Νόμο «Κλεισθένης» και την απλή του αναλογική να έχει αναδειχθεί σαν ένας σύγχρονος Αρμαγεδδών, στον οποίο «θυσιάζονται» υπέρ του Μολώχ της διοίκησης… συνειδήσεις, οράματα, προτάσεις και σχέδια, αφού ο «εκλεκτός» δεν θέλει να πιστέψει το πόπολο πως δεν έχει τη δύναμη να υψώσει το… σπαθί και να κόψει κεφάλια, αφήνοντας να αιωρείται μια αίσθηση… αδυναμίας, η οποία – δήθεν – κονταροχτυπιέται με το «ήθος και τάξη».
Στην πραγματικότητα, το 2019 υπήρξε μια χρονιά απραξίας, όπως ακριβώς και η προηγούμενη, δηλαδή, μόνο με τις σάλπιγγες των εκδηλώσεων να ηχούν διθυραμβικά, στο όνομα μιας κάποιας φαινομενικής πολιτιστικής ανάτασης, που δεν μπορεί να σηκώσει καν τα χέρια της ψηλά. Κι αυτό, γιατί και το 2019 ακούσαμε και είδαμε ό,τι πάνω – κάτω και το 2018, ίδια μ’ αυτά του 2017, τα οποία ήταν και λιγότερα σε αίγλη απ’ αυτά του 2016. Άλλα πρόσωπα, άλλη αίσθηση του «ωραίου», άλλη κουλτούρα, που έμεινε εκεί…
Υπήρξαν και κάποιες… ομιλίες που τις ακούσα – με – ίδιες κι απαράλλακτες – για πολλοστή φορά, έτσι για να τις εμπεδώσουμε, ώστε να… ενδώσουμε για τα καλά σε μια πλατφόρμα λόγου χαμηλής στάθμης, χωρίς μια νέα θεματολογία, χωρίς παλμό για τη ζωή, τον οποίο θα μπορούσε να δώσει κάποιος «παλαίμαχος» της γνώσης. Όλες στο ίδιο μοτίβο, στο ίδιο σκηνικό εδώ και χρόνια τώρα, μουσειακές γνώσεις στον χρόνο..
.Κι αν εξαιρέσουμε την προσπάθεια που καταβάλλεται στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Δήμου Κηφισιάς, όπου παρουσιάζονται, ομολογουμένως, άκρως ικανοποιητικές διαλέξεις σε ιστορικά και αρχαιολογικά θέματα, κυρίως, θα μπορούσαμε να πούμε πως όλη η διαδικασία κινείται στη λογική του να μην ταράξουμε τη ροή της… μαλθακότητας ενός πολύ μικρού και «κλειστού» κύκλου ακροατών! Ίσως, οι νέες ιδέες, μια άλλη και πιο σύγχρονη ματιά στη ζωή, να τρομάζει.
Από την άλλη, στη δημοτική κονίστρα, επί της ουσίας, ουδέν! Αν και ο προηγούμενος συνδυασμός του δημάρχου διασπάστηκε προεκλογικά σε τέσ-σερα κομμάτια, με την αποχώρηση τριών στελεχών του, τα οποία έφτιαξαν δικά τους «βιλαέτια» και με κάποια άλλα που οδηγήθηκαν στο αντίπαλο στρατό-πεδο ή έφυγαν από τη δράση στα κοινά, αυτά παρέ-μειναν «κοινά» μόνο γι’ αυτόν, σε σημείο να ξεσπά-σουν προσφάτως οι «πολλοί» της μειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου σ’ ένα «αντάρτικο» δίχως, όμως, αποδέκτες. Γιατί, αν ένας απ’ αυτούς… αυτομόλησε ήδη προ ημερών, η πλειονότητα των δημοτών έμεινε απαθής στην όλη αυτή προσπάθεια, λόγω της έλλειψης μιας στοιχειώδους επικοινωνιακής τακτικής. Και η έλλειψη επικοινωνιακής τακτικής είναι, δυστυχώς, το μεγάλο πρόβλημα των τοπικών κοινωνιών. Γιατί, αν αυτό που κάνεις δεν μπορείς να το επικοινωνήσεις στον κόσμο, τότε είναι σαν να μην έκανες τίποτα! Κατανοητό;
Μόνο που για τους υπεύθυνους φορείς, αυτό το «κατανοητό» φαντάζει γράμμα κενό, καθώς, αφημένοι στη δική τους και μόνο εσωστρέφεια – ή και φιλαρέσκεια, αν θέλετε – βαυκαλίζονται περί του… πρακτέου, αφήνοντας το κοινό στην πλάνη του, να σκέπτεται και να σχολιάζει κατά βούληση, μακριά από τη βούλησή τους! Γιατί, μπορεί η βούληση να υπάρχει, ενδεχομένως και να καταγράφεται στους «πίνακες» των προς εκτέλεση έργων, αλλά τα έργα δεν ήρθαν ούτε και το 2019, όπως ακριβώς δεν έφτασαν ακόμα κι αυτά του 2018, γιατί όλα «σκόνταψαν» στις… λακκούβες του 2016, τις οποίες όλο το 2017 προσπαθούσαν για να κλείσουν.
Αστεία πράγματα, άσχετα αν είναι και άκρως σοβαρά! Αστεία, γιατί μόνο με ευχολόγια, σοβαρά πράγματα δεν γίνονται. Ούτε από τη μια ούτε κι από την άλλη πλευρά της διοίκησης του Δήμου. Απαιτείται, λοιπόν, σοβαρότητα σε οράματα, ιδέες, σχέδια και προτάσεις, ώστε τα έργα που θα ακολουθήσουν θα πρέπει να βλέπουν αυτά που δεν έγιναν και να… γελούν! Και το 2020 είναι ακόμα όλο μπροστά μας…
