Από τις 24 Δεκεμβρίου προβάλλεται στους κινηματογράφους το γνωστό παραμύθι με το οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές και το οποίο αυτή τη φορά σκηνοθετεί ο Ρόμπερτ Ζεμέκις: Η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία». Ένα από τα δημοφιλέστερα διηγήματα παγκοσμίως, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1843 από τον ίδιο τον Κάρολο Ντίκενς. Το βιβλίο αγαπήθηκε αμέσως από τους αναγνώστες και μετατράπηκε σε Χριστουγεννιάτικη παράδοση, είναι δε η πρώτη ιστορία που πραγματεύτηκε το ταξίδι στο χρόνο και ίσως η πιο αγαπημένη ιστορία με πνεύματα. Στο βάθος της όμως, αναφέρεται στην προσωπική λύτρωση. «Όλοι ξέρουν να εκτιμούν μια καλή ιστορία μεταμόρφωσης, στην οποία ο ήρωας αναγνωρίζει τελικά τι είναι σημαντικό στη ζωή. Κι αυτή είναι από τις καλύτερες ιστορίες του είδους που γράφτηκαν ποτέ», λέει ο Τζιμ Κάρεϊ ο ηθοποιός που ερμηνεύει τον κεντρικό ήρωα του παραμυθιού, τον Σκρουτζ.
Βέβαια, η μεταμόρφωση δε θα ήταν δυνατή χωρίς τα τρία Πνεύματα.
Το Χριστουγεννιάτικο Πνεύμα του Παρελθόντος (Τζιμ Κάρεϊ) εμφανίζεται σα μια φλόγα που τρεμοπαίζει και ταξιδεύει τον Σκρουτζ πίσω στο χρόνο, σε τρεις διαφορετικές στιγμές της ζωής του. Τον βλέπουμε στα παιδικά του χρόνια, ως μαθητευόμενο δίπλα στον Φέζιγουιγκ (Μπομπ Χόσκινς), ως δυναμικό νέο να συνομιλεί με το συνάδελφό του, Ντικ Γουίλκινς (Κάρι Ελβς), και ως ερωτευμένο άντρα, τη εποχή που ήταν αρραβωνιασμένος με τη Μπελ (Ρόμπιν Ράιτ Πεν). Όλες αυτές οι αναμνήσεις συγκινούν βαθιά τον Σκρουτζ.
Το Χριστουγεννιάτικο Πνεύμα του Παρόντος, έρχεται για να δείξει στον Σκρουτζ πως είναι η ζωή του αυτή τη στιγμή. Τον μεταφέρει στο σπιτικό των Κράτσιτ (Γκάρι Όλντμαν), όπου βλέπει τις δύσκολες στιγμές που περνά ο υπάλληλός του, λόγω της φτώχειας και της αρρώστιας του γιου του, Τάινι Τιμ. Επίσης του δείχνει το Χριστουγεννιάτικο πάρτι του ανιψιού του, όπου όλοι σχολιάζουν την άχαρη ζωή του Σκρουτζ.
Τρίτο και τελευταίο, ίσως το πιο αποκαλυπτικό από τα προηγούμενα, είναι το Χριστουγεννιάτικο Πνεύμα του Μέλλει Γενέσθαι, που ταξιδεύει με τον Σκρουτζ στο μέλλον για να παρακολουθήσουν το θάνατο ενός άντρα. Διάφοροι επιχειρηματίες συζητούν για τα αμύθητα πλούτη του νεκρού, ενώ ο Γέρο-Τζο (Μπομπ Χόσκινς) και η κυρία Ντίλμπερ (Φιονούλα Φλάνιγκαν) βάζουν χέρι στα στρωσίδια και τις κουρτίνες του. Ο Σκρουτζ απαιτεί να μάθει την ταυτότητα του νεκρού και σοκαρισμένος διαβάζει το δικό του όνομα πάνω στην ταφόπλακα. Τρομοκρατημένος εύχεται να του δινόταν μια ακόμα ευκαιρία…
Εμπνευσμένο στη βάση νέων τεχνολογιών
Οι εμπνευστές του φιλμ, αισθάνθηκαν ότι καμιά προηγούμενη μεταφορά του διηγήματος δεν το παρουσίαζε όπως το είχε φανταστεί ο Ντίκενς. «Η ιστορία από μόνη της είναι τόσο κινηματογραφική, σαν να την έγραψε ο Ντίκενς με στόχο να γίνει ταινία» λέει ο σκηνοθέτης του έργου Ρόμπερτ Ζεμέκις. «Είναι η καλύτερη ιστορία ταξιδιού στο χρόνο που έχει γραφτεί ποτέ και θέλησα να φτιάξω μια ταινία, όπως πιστεύω ότι την είχε οραματιστεί ο συγγραφέας». Αναμφίβολα, ο Ζεμέκις είχε στο πλευρό του έναν ασυναγώνιστο σύμμαχο: Την τρισδιάστατη τεχνολογία. Με μια ειδική τεχνική που επιτρέπει την ψηφιακή αποτύπωση των ερμηνειών των ηθοποιών στο χώρο, σε ένα εύρος 360 μοιρών, ο κόσμος του Ντίκενς μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη χωρίς κανένα καλλιτεχνικό περιορισμό, επιτρέποντας στους θεατές ένα ταξίδι στο χωροχρόνο που παλιότερα δε θα ήταν δυνατόν.
«Η τεχνολογία με απελευθερώνει ως σκηνοθέτη» εξηγεί ο Ζεμέκις. «Μου επιτρέπει να απομονώσω την κινηματογραφική άποψη μιας ταινίας – έναν τομέα που όλοι οι σκηνοθέτες προσπαθούν να ελέγξουν – και να αφοσιωθώ στις ερμηνείες των ηθοποιών. Είναι ένας ιδανικός συνδυασμός, γιατί μπορείς να εκμεταλλευτείς ακόμα και τα λάθη των ηθοποιών και στη συνέχεια να προσθέσεις την κινηματογραφική γλώσσα στο έργο».
Ο Ζεμέκις ισχυρίζεται ότι η ταινία «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» αναδεικνύει τα νέα όρια της τεχνολογίας, τις δυνατότητες που προσφέρει σε ένα σκηνοθέτη να καινοτομήσει και ταυτόχρονα να απογειώσει τις ικανότητες των ερμηνευτών. Για τους ίδιους τους ηθοποιούς, είναι μια συναρπαστική νέα εμπειρία που δε σχετίζεται πλέον με τα κοστούμια, το μακιγιάζ, σχεδόν ούτε και με τα σκηνικά. «Πολλοί πιστεύουν ότι το μόνο που κάνουμε είναι να προσθέτουμε τη φωνή στο τέλος, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για μια πλήρη ερμηνεία από την πλευρά μας» σχολιάζει ο Κάρεϊ. Και βέβαια, όταν η τεχνολογία προσφέρει απεριόριστη ελευθερία, η ίδια η ιστορία παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
