Αν θυμάμαι καλά, στα «Παιδιά του Παραδείσου» (ταινία από το Ιράν;), ένα φτωχό αγόρι ήθελε ένα καινούργιο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και επειδή δεν μπορούσε να το αποκτήσει, έλαβε μέρος σε έναν αγώνα δρόμου με σκοπό να βγει πρώτος και με το βραβείο να αγοράσει το ζευγάρι των παπουτσιών που ήθελε.
Εδώ έχουμε το ίδιο θέμα, ένα κορίτσι (την Γουάντζα) που επιθυμεί ένα ποδήλατο, αλλά όχι μόνον δεν υπάρχουν λεφτά, αλλά και αν το αγοράσει θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον κοινωνικό έλεγχο, που δεν επιτρέπει στα κορίτσια να κάνουν ποδήλατο, διότι πιθανόν «να μην μπορούν να κάνουν παιδιά». Έτσι αποφασίζει παρά την αντιπάθειά της προς το μάθημα των θρησκευτικών, να μάθει απ’ έξω εδάφια από το Κοράνι και να διαγωνισθεί προκειμένου να κερδίσει τα χρήματα με τα οποία θα αγοράσει το ποδήλατο.
Φαίνεται λοιπόν, ότι από αυτές τις χώρες με τα αυταρχικά και θεοκρατικά καθεστώτα, ο μοναδικός τρόπος αφύπνισης των λαών τους είναι ο «προοδευτικός» (γι’ αυτές) κινηματογράφος, ο οποίος στηλιτεύει τις ανεξάρτητες φωνές ακόμα και όταν προέρχονται από παιδιά.
Βρήκα αρκετά καλή την ταινία, η οποία σε μας τους «δυτικούς», ίσως να φαντάζει απλοϊκή. Διαθέτει όμως στρωτή αφήγηση, χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς και αρκετά καλές ερμηνείες, που θα αγγίξουν τις ευαίσθητες ψυχές.
Σκηνοθεσία: Χάιφα Αλ Μανσούρ
Με τους: Ρεμ Αμπντουλάχ, Βαντ Μοχάμεντ, Αμπντουλραμαν Αλ Γκοχανί, Σουλτάν Αλ Ασάφ
