Η ταινία «Η τέλεια ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο αποτελεί ένα βαθιά ειρωνικό σχόλιο στο σύγχρονο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς κατά κύριο λόγο της άρχουσας τάξης και των διανοουμένων, με επίκεντρο την πάλαι ποτέ πρωτεύουσα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Με τη βοήθεια του δεξιοτέχνη διευθυντή φωτογραφίας Λουκά Μπιγκάτσι, ο κινηματογραφικός φακός αποτυπώνει την ηθική και κοινωνικοπολιτική παρακμή μιας πόλης με ένδοξο παρελθόν, που ικετεύει βουβά, αλλά σπαρακτικά να διαμορφώσει μια νέα ταυτότητα, λιγότερο οδυνηρή, προκειμένου να αντέξει. Οι ήρωες της ταινίας θυμίζουν καταθλιπτικές καρικατούρες του Φελίνι με εξαίρεση τον πρωταγωνιστή (Τόνι Σερβίλο), που υποδύεται με στιβαρότητα τον ρόλο ενός καθρέφτη πολλαπλών χρήσεων, ο οποίος αντανακλά τόσο την εκφυλισμένη κοινωνία όσο και το σαθρό προσωπικό του υπόβαθρο.
Βασικός ήρωας της ταινίας είναι ένας συγγραφέας – δημοσιογράφος που αναλώνεται σε μεγαλοαστικές κοσμικές απολαύσεις, μολονότι δεν έχει εντοπίσει κάποιο βαθύτερο νόημα σε αυτές. Έχοντας διανύσει σχεδόν ολόκληρο το ταξίδι της αυτογνωσίας του, μας μεταφέρει την εσάνς των βιωμάτων του μέσα από τη διεισδυτική ματιά του στον βεβηλωμένο ή ανύπαρκτο ψυχικό κόσμο αστών και μεγαλοαστών, αλλά και του ίδιου του του εαυτού.
Τα καθηλωτικά κοντινά πλάνα που φωτίζουν τις ματωμένες ζωές των ηρώων που ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί το βαθμό της αποχαύνωσής τους, σε αντιδιαστολή προς τις γεμάτες λυρισμό και θεατρικότητα εικόνες που αποτυπώνουν τη μυσταγωγία που ακόμα και σήμερα αποπνέει η Ρώμη, καθώς και η συγκλονιστική χρήση της μουσικής σε ρόλο υποβολέα που υπενθυμίζει έμμεσα στους ήρωες τη μαγεία που απώλεσαν στην προσπάθειά τους να οικειοποιηθούν ένα ευ ζην ματαιοδοξίας, συνθέτουν ένα ονειρικό πανόραμα σε κατάσταση πένθους.
Την απάντηση στο αν υπάρχει σε κάποιο σύμπαν ή κάπου μέσα μας η απόλυτη ομορφιά, μπορείτε να την αναζητήσετε σε κάποια σκοτεινή αίθουσα που προβάλλει τη συναρπαστική αυτή ταινία.
