4. «Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007 σε παγίδα» (From Russia with love – 1963) του Τέρενς Γιανκ. Από τις 100 αγαπημένες μου, επίσης, διότι υπήρξε ο πιο γήινος Μποντ ever. Ο καλύτερος, της μακροβιότερης σειράς ταινιών που έγινε ποτέ. Είχα δει το Δρ. Νο την προηγούμενη χρονιά και ετούτη δω τη βρήκα καλύτερη, διότι διέθετε πλοκή, αγωνία και δράση και ένα σενάριο απόλυτα συμβατό με τις απαιτήσεις της κατασκοπείας της εποχής. Ο «κακός» της ταινίας είναι «ολοκληρωτικά κακός και κυνικός» και η ταινία διαθέτει την πιο μεγάλη σε μήκος πάλη, που έχει γίνει στο σινεμά, μέσα σε βαγόνι τρένου και με το τρένο εν κινήσει. Σκοτεινή εν γένει ατμόσφαιρα με επιρροές film-noir και πολύ καλές ερμηνείες. Αυτή η ταινία συνέβαλε, ώστε να «κολλήσω» στη σειρά των ταινιών Μποντ.
5. «Αλφαβίλ» (Alphaville – 1965) του Ζαν Λυκ Γκοντάρ. Ο Λέμυ Κώσιον του αγαπημένου μου ηθοποιού Έντυ Κωνσταντίν, έρχεται αντιμέτωπος με τον δόκτορα Φον Μπράουν, που ελέγχει τον υπερκομπιούτερ Άλφα-60, που διευθύνει την πόλη του μέλλοντος, την Αλφαβίλ. Ο Γκοντάρ σχολιάζει την αλλοτρίωση του ανθρώπου σε μια ιμπεριαλιστική μητρόπολη και χρησιμοποιεί το Παρίσι της εποχής του ως φουτουριστικό ντεκόρ. Γνήσια, εντυπωσιακή επιστημονική φαντασία με ανθρωπιστικά μηνύματα. Το γεγονός ότι ο Λέμυ Κώσιον ήταν πράκτορας του FBI σε επτά προηγούμενες ταινίες, έκανε δημοφιλή την ταινία και έτσι την είδα, αφού μάλιστα είχα εντρυφήσει σε ήρωες αυτού του είδους (μέσω «Μάσκας» και «Μυστήριου», περιοδικών αστυνομικών διηγημάτων της εποχής), όπως ο Ντικ Τρέισι παλαιότερα και ο Τζέιμς Μποντ σχεδόν ταυτόχρονα.
6. «Το δίκτυο» (Network – 1975) του Σίντνεϊ Λιούμετ. Ο πολύ καλός ηθοποιός Πίτερ Φιντς, νευρωτικός και οδηγούμενος μέχρι την αυτοκτονία, ως ρεπόρτερ της τηλεόρασης, κερδίζει το Όσκαρ καλώντας τους τηλεθεατές να βγουν στα παράθυρά τους και να φωνάξουν: «Δεν πάει άλλο», για τον τρόπο που πλασάρονται οι ειδήσεις στη τηλεόραση. Παρόλο που η τηλεόραση δεν είχε μπει για τα καλά στη ζωή μας, το θέμα με συγκλόνισε.
7. «Εξπρές του μεσονυκτίου» (Midnight express – 1978) του Άλαν Πάρκερ. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια ταινία περί του «ου μπλέξεις». Ο νεαρός που τραβάει τα πάνδεινα από την αστυνομία, εντός και εκτός Τουρκικών φυλακών, για μια πρέζα σκόνη στο σακίδιό του, αλλά και ο τρόπος που αντιμετωπίζεται απ’ έξω ο πατέρας του που απαιτεί ορθή λειτουργία της δικαιοσύνης και δεν τη βρίσκει, με στοιχειώνουν ακόμα. Είναι μια ταινία που δεν θέλω να την ξαναδώ, διότι τη θυμάμαι εφιαλτικά καλά. Όπως θυμάμαι και το δικό μας κωμικό ηθοποιό Ζανίνο, να υποδύεται έναν Τούρκο ανακριτή-βασανιστή.
8. «Ζέλιγκ» (Zelig – 1983) του Γούντυ Άλλεν. Η ιστορία ενός ανθρώπου, του Λέοναρντ Ζέλιγκ (τον υποδύεται ο ίδιος ο Άλλεν), ο οποίος «μεταμορφώνεται» σαν χαμαιλέοντας ανάλογα με το περιβάλλον που βρίσκεται και κινείται και μιλάει ανάλογα. Ίσως να είναι και η πρώτη μη ψηφιακή ταινία, στην οποία ο σκηνοθέτης ενθέτει ηθοποιό σε πραγματικά «επίκαιρα» της δεκαετίας του ’20 και τον βλέπουμε στο πλάι υπαρκτών διάσημων προσώπων, πολιτικών, καλλιτεχνών και άλλων, όπως στο ψηφιακό «Φόρεστ Γκαμπ». Η ταινία έχει τη μορφή ντοκιμαντέρ και εντυπωσιάζει. Διαπιστώνεις με φρίκη δε, ότι για να επιβιώσεις χρειάζεται να παίζεις πολλούς ρόλους στη ζωή σου.
9. «Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας πόλεμος» (Wag the dog – 1997) του Μπάρι Λέβινσον. Για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από ένα σεξουαλικό σκάνδαλο του Προέδρου των ΗΠΑ, δύο συνεργάτες του πλανητάρχη, ζητούν τη βοήθεια ενός παραγωγού του Χόλιγουντ, για να σκηνοθετήσει ένα φανταστικό πόλεμο με την Αλβανία. Αναλαμβάνει ένας ανεπανάληπτος Ντάστιν Χόφμαν, που δεν τον έχετε ξαναδεί έτσι. Επιστρατεύονται στημένες ειδήσεις και ρεπορτάζ, ψεύτικα δελτία τύπου, πολεμικές εικόνες μέσα από στούντιο. Να μην έχεις πλέον πουθενά εμπιστοσύνη. Λίγο καιρό αργότερα «έσκασε» το σκάνδαλο Λουίνσκι στις ΗΠΑ με τον πρόεδρο Κλίντον και τη γραμματέα του και ευτυχώς που δεν έσκασε και καμία βόμβα στη γειτονιά μας. Σάτιρα, από τις λίγες, αλλά και αποκαλυπτική, για το πως δουλεύουν (και μας δουλεύουν) κυβερνήσεις και μεγάλα media.
10. «Τα παιδιά των ανθρώπων» (Children of men – 2006) του Αλφόνσο Κουαρόν. Έτος 2027 στο Λονδίνο. Πάνω σε ένα πλανήτη όπου πλέον δε γεννιούνται παιδιά, η κοινωνία μοιάζει με καζάνι έτοιμο να εκραγεί. Ο μικρότερος άνθρωπος είναι ηλικίας 17 ετών. Υπερπληθυσμός και ανεργία. Οι μετανάστες διώκονται σαν άγρια ζώα. Αθλιότητα, υποβάθμιση της ζωής και καθημερινός ζόφος. Ο στρατός κάνει κουμάντο παντού. Ο ήρωας της ταινίας, παθητικός και απόλυτα συμβιβασμένος, βλέπει αναπάντεχα το μέλλον του κόσμου να εξαρτάται από τη δική του δράση. Πρέπει να σώσει το μοναδικό μωρό που υπάρχει. Και είναι κοριτσάκι. Το βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι ότι δεν απέχει πολύ. Ο Κουαρόν κινηματογραφεί σε φυσικό περιβάλλον το Λονδίνο και οι εικόνες είναι απίστευτες.
