Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 19/10/2024
Θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχουμε πάψει να αναρωτιόμαστε, εμείς που ασχολούμαστε δημοσιογραφικά με τα κοινά, για τη συμπεριφορά του Έλληνα ψηφοφόρου. «Δεν βγαίνει άκρη» θα έλεγε κάποιος, «ανεξερεύνηται αι βουλαί των πολιτών» κάποιος άλλος και το θέμα λήγει κάπου εκεί.
Όμως ήλθε η (διπλή) εκλογική διαδικασία για ανάδειξη προέδρου στο ΠΑΣΟΚ για να ξύνουμε και πάλι απορημένοι το κεφάλι μας για το πώς σκέφτεται το εκάστοτε εκλογικό Σώμα, στην περίπτωσή μας το «πράσινο».
Αρχικά να επισημάνουμε ότι ο αριθμός των 303.223 ανθρώπων που προσήλθαν στα εκλογικά κέντρα του κόμματος την 1η Κυριακή (6 Οκτωβρίου) είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Καθόλου εντυπωσιακό, αλλά μάλλον αναμενόμενο (τα εκλογικά μοτίβα είναι τα ίδια εν τέλει στη χώρα), είναι ότι στη 2η Κυριακή (13 Οκτωβρίου) η προσέλευση ήταν περίπου κατά 28,5% μειωμένη, καθώς στις κάλπες βρέθηκαν 213.781 μέλη και φίλοι του ΠΑΣΟΚ. Εν ολίγοις, ζούμε για τη στιγμή που σε επαναληπτική εκλογική διαδικασία οποιουδήποτε επιπέδου, εκεί δηλαδή που το αποτέλεσμα είναι το κρίσιμο και το τελικό, θα προσέλθουν τα ίδια ή μεγαλύτερα ποσοστά ψηφοφόρων. Μάλλον μάταια ελπίζουμε…
Και πάμε στην ουσιώδη απορία μας, αφού πρώτα ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αφορά τα πρόσωπα αυτά καθ’ αυτά των υποψηφίων.
Ξεκινάμε με το δεδομένο, λοιπόν, ότι στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ έθεσαν υποψηφιότητα 6 άνθρωποι: Ο πρόεδρος του κόμματος και άλλοι 5 «μνηστήρες». Με απλή λογική, τι σημαίνει αυτό; Ότι 5 πρωτοκλασάτα κομματικά στελέχη δήλωσαν με την υποψηφιότητά τους ότι ο νυν πρόεδρος δεν είναι επαρκής για τους στόχους του ΠΑΣΟΚ και ότι πρέπει να αντικατασταθεί από έναν εξ αυτών.
Το σημειώνουμε και πάλι: Απέναντι στον τρέχοντα πρόεδρο ενός κόμματος δεν αντιτάχθηκαν ένα – δύο στελέχη που θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για επιζήμιες φιλοδοξίες, υπονόμευση, εσωστρέφεια, μουρμούρα κ.λπ. Μιλάμε για 5 (ολογράφως «πέντε») στελέχη, ειδικής βαρύτητας εντός του κομματικού μηχανισμού, οι οποίοι έθεσαν με κάθε επισημότητα θέμα ηγεσίας.
Σύμφωνα με τη διαδικασία, λοιπόν, δύο εξ αυτών θα έφταναν στην αναμέτρηση της 2ης Κυριακής. Ο ένας ήταν ο τρέχων πρόεδρος και στο «νήμα» κρίθηκε και ο «αντίπαλός» του. Όμως το συνολικό ποσοστό των 5 «μνηστήρων» ήταν συντριπτικά μεγαλύτερο από το ποσοστό του προέδρου κατά την πρώτη ψηφοφορία. Δηλαδή την 1η Κυριακή περίπου 70% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ επιβεβαίωσαν ότι υπάρχει θέμα ηγεσίας και μόλις 30% την επιβράβευσαν!
Και πάμε στον 2ο γύρο. Όπου ως… εκ θαύματος, ο τρέχων πρόεδρος όχι μόνον επικρατεί, αλλά θριαμβεύει λαμβάνοντας περίπου 60%, με τον ανθυποψήφιό του να μένει στο 40%!
Και ερωτά κανείς: Τελικά υπήρξε ή όχι έλλειμμα εμπιστοσύνης στην τρέχουσα ηγεσία του κόμματος στην πραγματικότητα; Διότι δικαιολογίες του τύπου «στον 2ο γύρο ο ψηφοφόρος αποφασίζει συγκρίνοντας τα δύο πρόσωπα που έχει μπροστά του και μπορεί ο αντίπαλος του προέδρου να μην “του έκανε”», «είναι θέμα εσωκομματικών ζυμώσεων» κ.λπ. μάλλον είναι «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε». Ή θεωρείς δια της ψήφου σου ότι ο τωρινός ηγέτης δεν κάνει τη δουλειά και αποφασίζεις ότι θέλεις μια αλλαγή, ή εξ αρχής τον επικροτείς. Και μπορεί στις δηλώσεις τους την επόμενη ημέρα άπαντες να εκφράζουν τη συσπείρωσή τους πίσω από τον επανεκλεγέντα πρόεδρο, ξεχνώντας ότι ευθέως τον αμφισβήτησαν με τον πλέον επίσημο τρόπο, όμως το ερώτημα αν θα εξακολουθεί να νοιώθει εσωτερική πίεση γνωρίζοντας ότι πάντα «παραμονεύουν» οι σύντροφοί του, είναι εύλογο.
Αλλά αυτά αφορούν τα εσωκομματικά. Τα δικά μας απλοϊκά ερωτήματα για τη συμπεριφορά του Έλληνα ψηφοφόρου παραμένουν αναπάντητα. Άβυσσος…
