Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν γεμάτη αθλητικές συγκινήσεις κάνοντας εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να βγει στους δρόμους και να πανηγυρίσουν τις επιτυχίες των ομάδων τους.
Βράδια χαράς για τις ομάδες μας όχι όμως και για τις ομάδες των άλλων.
Οι προηγμένες αθλητικά χώρες επενδύουν σε αυτές τις επιτυχίες τους και καταφέρνουν να τις επαναλάβουν, εμείς πάλι κοιτάζουμε να τις μειώσουμε, ανάλογα με ποιά ομάδα υποστηρίζουμε, με αποτέλεσμα τα απίστευτα πισωγυρίσματα που έχουμε βιώσει κατά το παρελθόν.
Είδαμε και διαβάσαμε πολλά που προσπάθησαν να μειώσουν αυτές τις επιτυχίες από όλες τις πλευρές.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό υπάρχουν και κάποιες ακτίνες ελπίδας, όπως οι δράσεις που διάβασα πως έκαναν κατά της βίας στον αθλητισμό, μικρά παιδιά σε Δημοτικό σχολείο.
Εκεί λοιπόν με αφορμή τις πρόσφατες διακρίσεις των ελληνικών ομάδων συζήτησαν για τη χαρά της νίκης, την ομαδικότητα και τον οπαδισμό.
Μίλησαν για το πώς διαχειριζόμαστε μία ήττα, για τους φιλάθλους που πρέπει να υποστηρίζουν την ομάδα τους με ευγένεια, για τον σεβασμό στους αντιπάλους, για τον συναγωνισμό κι όχι τον ανταγωνισμό και για το ότι ο αθλητισμός πρέπει να «ενώνει» τους ανθρώπους κι όχι να τους χωρίζει.
Γιατί θα πρέπει η προσπάθεια, το ήθος κι οι αξίες που έχουμε δείξει σε όλη τη διαδρομή μας, να μετράει περισσότερο από το αποτέλεσμα.
«Τέρμα στον οπαδισμό, πάσα στην ομαδικότητα» ήταν το σύνθημα τονίζοντας ότι Κόκκινοι, πράσινοι, κίτρινοι, ασπρόμαυροι…είναι μόνο χρώματα και δεν πρέπει να αποτελούν αφορμή για πόλεμο, μέσα ή έξω από τα γήπεδα.
Η βία δεν έχει θέση στον αθλητισμό, όπως κι ο οπαδισμός. Κι όπως είπαν κι οι μαθητές του «Goal στη βία, πάσα στη φιλία».
Διαβάζοντας τα όλα αυτά με έκανε να νιώσω ότι υπάρχει ελπίδα, αφού αν μάθουμε τα μικρά παιδιά να σκέφτονται αλλιώς κάτι μπορεί να αλλάξει.
Λίγες μέρες αργότερα προσγειώθηκα απότομα όταν διάβασα ότι σε παιχνίδι 15χρόνων κορυφαίων ομάδων της χώρας μας, γονείς μπήκαν στο γήπεδο και διέκοψαν τον αγώνα για αμφισβητούμενο οφσάιντ…και επέστρεψα στην σκληρή πραγματικότητα.
Τι μπορεί να αλλάξει όταν οι άνθρωποι που θα έπρεπε να δίνουν το παράδειγμα το κάνουν με τελείως αρνητικό πρόσημο.
Όπως εκείνοι οι πατεράδες που πόζαραν μετά τον τελικό του Conference μαζί με τα παιδιά τους μάλιστα κρατώντας ως λάφυρα καθίσματα που πήραν από το γήπεδο της μισητής τους αντιπάλου, την ώρα μάλιστα που η ομάδα τους είχε πετύχει ένα πρωτόγνωρο για τα ποδοσφαιρικά δεδομένα της χώρας μας θρίαμβο με την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου.
Άραγε υπάρχει ελπίδα…;
