Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 10/05/2024
Οι ημέρες του Πάσχα είναι πίσω μας αλλά η έννοια της Ανάστασης -θα έπρεπε να- μας απασχολεί ακόμα.
Άλλωστε «Ανάσταση» για τον κάθε ένα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Σίγουρα, δεν είναι η μαγειρίτσα, το αρνί, τα αυγά και το τσουρέκι. Δεν είναι η κοινωνική συναναστροφή, οι εκτός έδρας εκδρομές, ίσως και το πρώτο μπανάκι στη θάλασσα.
Καλά όλα αυτά και χρήσιμα για να ξεκουραστεί το σώμα και η ψυχή αλλά δεν φτάνουν.
Ανάσταση είναι να βγαίνεις νικητής από κάποια δοκιμασία. Ή να βλέπεις το φως στην άκρη του τούνελ και να οδεύεις προς καλύτερα πράγματα. Να γυρνάς την πλάτη στους «πειρασμούς» και να ανυψώνεσαι. Όχι, δεν είναι μόνο θρησκευτική η έννοιά της. Μπορεί και πρέπει να εντάσσεται στην καθημερινότητά μας, όταν οι μικροί και μεγάλοι «θάνατοι», η «σταύρωση» που βιώνουμε, μας γονατίζουν και αναζητούμε τρόπο να συνεχίσουμε.
Ταυτόχρονα, καλό είναι να τραβάμε το βλέμμα από τον καθρέφτη μας και να κοιτάμε γύρω μας. Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε στην «Ανάσταση» της κοινωνίας και της πραγματικότητας στην οποία κινούμαστε;
Να είμαστε ενεργοί, να συμμετέχουμε, να στηρίζουμε, να προστατεύουμε -ανθρώπους, ζώα, φυσικό περιβάλλον- και να επεμβαίνουμε για να βελτιώνεται και το «γύρω» μας.
Να μην πέφτουμε στην παγίδα της εικόνας, που τόσο πολύ φτιασιδώνεται πλέον, για να αρέσει στους τρίτους και να πουλάει την ψεύτικη ευτυχία. Αυτή η εικόνα, μπορεί να οδηγήσει στη «σταύρωση» ανθρώπων χωρίς να έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα. Η αποδοχή, η άσκηση της ουσιαστικής ελευθερίας και δημοκρατίας, ανυψώνουν την ψυχή όχι μόνο αυτού που τη δέχεται αλλά και εκείνου που την παρέχει.
Να δίνουμε ένα χέρι βοηθείας ακόμα κι όταν δεν έχουμε γύρω μας μάρτυρες να το καταγράφουν, ακόμα κι αν δεν το μάθει κανείς. Η «Ανάσταση» της ψυχής, είναι προσωπική υπόθεση του καθενός όχι αποτέλεσμα διαφήμισης των πράξεών του.
Εύκολα όλα αυτά στο λέγειν. Δύσκολα όμως στην πράξη, γιατί όλοι μας έχουμε τον δικό μας «Γολγοθά» που ανεβαίνουμε. Ειδικότερα αυτό το τελευταίο, ας το έχουμε στο νου μας, όταν κοιτάμε γύρω μας τους άλλους…
