Γράφει ο Γιώργος Αράπογλου– Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Ν. Φιλαδέλφεια – Ν. Χαλκηδόνα – Φιλοθέη- Ψυχικό- Μεταμόρφωση 27/10/2025
Κανονικά, τέτοιες μέρες θα έπρεπε να ετοιμαζόμασταν για μια ακόμα μεγαλειώδη γιορτή της Επετείου της 28ης Οκτωβρίου, με παρελάσεις, τραγούδια της λευτεριάς και τιμή στους ήρωες προγόνους μας που αγωνίστηκαν για να μπορούμε σήμερα ελεύθερα να σπιλώνουμε τη μνήμη τους.
Δυστυχώς, κάθε χρόνο, αντί το βάρος των αγώνων να γίνεται ηθικό χρέος να τιμηθεί, αντίθετα, υπονομεύεται, αποδομείται και ευτελίζεται. Και το χειρότερο όλων, αυτό δεν συμβαίνει από κάποιους τυχαίους, αλλά ως επί το πλείστον, κάθε χρόνο και χειρότερα, αυτό γίνεται κυρίως από εκείνους που κρατούν τις τύχες μας σήμερα στα χέρια τους.
Η συζήτηση των τελευταίων εβδομάδων περί του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη το επιβεβαιώνει. Ένα ιερό κενοτάφιο που κατασκευάστηκε τη δεκαετία του ’30 για να τιμηθούν όλοι εκείνοι που έδωσαν τη ζωή τους στους μεγάλους αγώνες του Έθνους και που, ειδικά στις μέρες μας, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο πώς αναφερόμαστε σε αυτούς.
Και, ναι, ο χώρος μπροστά από το Μνημείο και πέριξ αυτού, δεν είναι απλώς ένα μάρμαρο για να το βγάζουν φωτογραφία οι τουρίστες. Είναι τόπος συμβολικός, τόπος αγώνα. Και είναι δικαίωμα καθενός να κάνει τον δικό του αγώνα εκεί, όσο χαμένος κι αν φαντάζει. Μα, να που κάποιοι «χαμένοι» αγώνες, κάποιες φορές γίνονται νικηφόροι. Η Ιστορία το έδειξε τότε, το δείχνει και σήμερα με διαφορετικούς τρόπους.
Η καπηλεία του Μνημείου για μικροπολιτικούς σκοπούς και η χρήση του ως άλλοθι για αποτυχημένες κυβερνητικές πολιτικές, μόνο τον διχασμό εξυπηρετούν. Και, όπως καλά μας δίδαξε – να’ τη πάλι – η Ιστορία, ο διχασμός μόνο σε κακό μπορεί να μας βγει.
Η εμμονή της κυβέρνησης να «θωρακίσει» το Μνημείο με πολιτικά τεχνάσματα και εν κρυπτώ, προκειμένου να «τιμωρήσει» τον λαό για την πρόσφατη – κατά τη γνώμη μου ταπεινωτική – ήττα της από έναν και μόνο απελπισμένο πατέρα που διεκδικούσε το αδιαπραγμάτευτο, ιερό δικαίωμά του να μάθει για ποιο λόγο έχασε το παιδί του, όχι μόνο δεν την βοηθά να σώσει ό,τι σώζεται, αλλά θα πρέπει να καταλάβει ότι σιγά σιγά στρέφεται και εναντίον της. Αλλά, αυτό δεν είναι το θέμα μας. Προσπαθώντας να κολυμπήσουμε σε μια θάλασσα παραλόγου, χάνουμε την ουσία, το πραγματικό μήνυμα της Εθνικής Επετείου.
Τις μέρες εκείνες του Οκτώβρη του ’40, είμαι βέβαιος ότι κανένας από τους χιλιάδες νέους που με χαμόγελο και πίστη επιβιβάστηκαν στα τρένα που πήγαιναν στο μέτωπο, δεν νοιαζόταν για το ποιος ήταν ο διπλανός του, αρκεί που είχαν όλοι μαζί έναν κοινό σκοπό. Να προστατέψουν την πατρίδα. Και αυτό δεν είναι κάτι που έχει καμία απολύτως κομματική απόχρωση. Εκτός από τη μαύρη. Αυτών που πήγαν απέναντι. Αλλά κι αυτά είναι συζητήσεις για δύσκολες ώρες.
Αν, λοιπόν, υπάρχει ένα μήνυμα που πρέπει να κρατάμε ζωντανό αυτές τις μέρες, τιμώντας όλους εκείνους που πολέμησαν για εμάς, είναι αυτό ακριβώς. Να ξαναβρούμε τους κοινούς σκοπούς. Αυτούς που θα μας σηκώσουν ξανά ψηλά και θα μας κάνουν να αισθανθούμε περήφανοι όχι γι’ αυτά που πέτυχαν κάποιοι άλλοι πριν από εμάς, αλλά γι’ αυτά που πετύχαμε εμείς για κάποιους άλλους που θα έρθουν μετά από εμάς. Δύσκολο; Αυτή κι αν είναι πρόκληση. Οι ήρωες του έπους του ’40, είμαι βέβαιος πως θα μπαίναν πρώτοι στη γραμμή του μετώπου για να τον υπηρετήσουν. Εμείς;
