Ένα απίστευτο περιστατικό το οποίο συνέβη σε κάποιο δημοτικό σχολείο μου έφερε στο μυαλό την λαϊκή φράση, « ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε».
Σε ένα σχολείο λοιπόν πριν λίγες μέρες έγινε κλήρωση ως είθισται, για τον σημαιοφόρο της 28ης Οκτωβρίου, παρουσία του Διευθυντή, της δασκάλας και της γυμνάστριας.
Ανακοινώθηκε ότι οι αριστούχοι μαθητές της ΣΤ’ τάξης ήταν 14. Κάθε παιδί πήρε ένα χαρτάκι με το όνομά του και το έβαλε στην κληρωτίδα. Η δασκάλα τράβηξε ένα χαρτάκι και ανακοινώθηκε ο σημαιοφόρος αλλά και οι παραστάτες για την παρέλαση.
Μέχρι εδώ όλα καλά, μετά αρχίζουν τα ευτράπελα. Λίγες ώρες αργότερα, όπως ενημέρωσε το παιδί τους γονείς του, κλήθηκε στο γραφείο του Διευθυντή. Εκεί του είπαν ότι η κλήρωση «έγινε λάθος» και ότι θα επαναληφθεί. Στη δεύτερη κλήρωση, το όνομά του δεν υπήρχε καν ανάμεσα στα χαρτάκια, που αυτή τη φορά ήταν 13 αντί για 14. Έτσι, αποκλείστηκε τόσο από τη θέση του σημαιοφόρου όσο και από εκείνη των παραστατών.
Να προσθέσω ότι το συγκεκριμένο παιδί έχει επίσημα αναγνωρισμένη διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή. Έχει αξιολογηθεί από όλες τις αρμόδιες επιτροπές, συμπεριλαμβανομένου και του ΚΕΠΑ.
Υπάρχει γνωμάτευση καθώς και έγκριση από το ΚΕΔΑΣΥ για πλήρη παράλληλη στήριξη καθ’ όλη τη διάρκεια της φοίτησής του στο Δημοτικό Σχολείο, την οποία όμως δεν διαθέτει, αλήθεια τι πρωτότυπο!
Αυτό το παιδί λοιπόν κατάφερε με τη στήριξη της οικογένειας του έχει καταφέρει να συμμετέχει ισότιμα στη σχολική ζωή και να πετυχαίνει πολύ υψηλές επιδόσεις, κάνοντας μια τεράστια υπέρβαση και αλλοίμονο δεν είναι το μόνο…
Άντι λοιπόν αυτό το παιδί να το επιβραβεύσουμε και να του δώσουμε τη σημαία χωρίς καν κλήρωση σαν ανταμοιβή για την τεράστια προσπάθεια του, του την στέρησαν ακόμα και όταν η τύχη τον έφερε να είναι ο σημαιοφόρος.
Η οικογένεια κάνει λόγο για ξεκάθαρη διάκριση και τείνω να συμφωνήσω μαζί τους ενώ μας δίνουν και πολύτιμα μαθήματα αξιοπρέπειας, αφού δεν ζητούν να πάρει το δικό τους παιδί τη σημαία αλλά θέλουν να διασφαλιστεί ότι κανένα παιδί δεν θα ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.
Σε ένα σχολείο που θεωρεί φυσικό να αποκλείει ένα παιδί επειδή βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, η έννοια της εκπαίδευσης χάνει το νόημά της και υπονομεύει τη σχολική ένταξη. Κι αν κάτι αναδεικνύει αυτό το περιστατικό, είναι ότι η “συμπερίληψη” στα ελληνικά σχολεία παραμένει συχνά μια ωραία λέξη σε εγκυκλίους και ημερίδες, αλλά δύσκολα εφαρμόζεται στην πράξη…
Άρα δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς λάθος αρμενίζουμε…
