Κάτι δεν μου πήγαινε καλά από το Σάββατο, όταν συνάντησα έναν συνάδελφο τυχαία στο τραίνο να πηγαίνει για τις εκδηλώσεις εν όψει του Μαραθωνίου της Αθήνας και η κουβέντα μοιραία στράφηκε και στην Αγγελική με την οποία είχαμε συνυπάρξει στο γραφείο τύπου της διοργάνωσης.
Τα νέα δεν ήταν καλά, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, όπως λέμε.
Το μεσημέρι της Κυριακής σε μια αναζήτηση στο φωτογραφικό μου αρχείο, όλος τυχαίος και πάλι βρέθηκα μπροστά σε μια φωτογραφία στην οποία μου πόζαρε δίπλα στον Μίλτο Τεντόγλου, χαμογελαστή σαν κάτι να ήθελε να μου πει…
Τελικά αυτό που ήθελε προφανώς ήταν να πει αντίο, αφού λίγες ώρες αργότερα έμαθα το άσχημο νέο, ότι πλέον η αγαπημένη μας Αγγελική Βύζικα μας «αποχαιρέτησε», μια ημέρα μετά την γιορτή της, στην οποία βέβαια δεν της ευχηθήκαμε γιατί το μήνυμα μας ήταν στην προώθηση, χάνοντας την μάχη που έδινε τα τελευταία χρόνια κόντρα σε έναν εχθρό που ναι μεν της κατέβαλε το σώμα αλλά ουδέποτε το πνεύμα.
Δημοσιογράφος της γενιάς μου, προερχόμενη από την Θεσσαλονίκη, με πολύ μεγάλη ιστορία και παρουσία στον χώρο του αθλητικού ρεπορτάζ, ενώ υπηρέτησε τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου από διάφορους ρόλους ευθύνης, με κυριότερο εκείνον της ταμίας, θέση που κατείχε έως και σήμερα.
Το χαμογελαστό μας κορίτσι ξεχώριζε, ενώ όσους μας άγγιξε με την παρουσία της μας έκανε καλύτερους ανθρώπους – τουλάχιστον όσο αφορά εμένα και της το χρωστάω.
Έφυγες κοριτσάκι μου ενώ είχες πολλά να προσφέρεις, έφυγες αθόρυβα όπως ήταν και η παρουσία σου όταν προσέφερες με την χαρακτηριστική σου ηρεμία χωρίς να θέλεις να το φωνάζεις και να επιδεικνύεσαι, την ίδια ώρα που προσέφερες ένα πέπλο προστασίας.
Όταν μπορούσες να βοηθήσεις το έκανες χωρίς δεύτερη σκέψη. Πολλές φορές δεν χρειαζόταν καν να σου το ζητήσουμε, το καταλάβαινες από μόνη σου. Πάντα χαμογελαστή και δοτική, ακόμα και όταν έδινες την σκληρή μάχη σου, με περηφάνια και αξιοπρέπεια.
Με βλέμμα έντονο, μας κοιτούσες και μας έδινες ενέργεια. Δυνατή αλλά ταυτόχρονα ευαίσθητη, σε πείραζαν καταστάσεις αλλά δεν τις άφηνες να σου αλλάξουν τον χαρακτήρα.
Τα πράγματα δεν σου ήρθαν εύκολα, ενώ ακόμα και όταν πλησίαζε το τέλος, εσύ φρόντιζες να μας γεμίζει ελπίδα, στέλνοντας «ανταποκρίσεις», για την πορεία της υγείας σου, όπου πάντα το μεγαλύτερο κομμάτι τους ήταν το ευχαριστώ στους ανθρώπους που σε στήριζαν στον αγώνα σου.
Διάβασα σε ένα τοίχο ένα σύνθημα, ότι «Στα αντίο φεύγει ο άνθρωπος και όχι το συναίσθημα…», ούτε οι αναμνήσεις θα προσθέσω εγώ, μπορεί να ξεθωριάζουν με τον καιρό, αλλά πάντα θα βρίσκουν τον τρόπο να ξεπροβάλουν μπροστά, όπως μια παλιά φωτογραφία…
Αντίο Αγγελικούλα μου…
