Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν, κατά γενική ομολογία, «μπροστάρης» και συνεκτικός δεσμός των κοινωνιών με το κεντρικό κράτος, στην προσπάθεια να ξεπεραστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η δοκιμασία της καραντίνας για τον κορωνοϊό. ωστόσο, υπήρξε ένας τομέας στον οποίο, σε μεγάλο ποσοστό, απέτυχε και μάλιστα παταγωδώς.
Ο λόγος για τις συνεδριάσεις των Δημοτικών Συμβουλίων… Κατά τη διάρκεια των περιοριστικών μέτρων, οι Δήμοι προσπάθησαν να λειτουργήσουν τον κορυφαίο θεσμό τους είτε με συνεδριάσεις δια περιφοράς ή με τηλεδιασκέψεις. Κι αν κουτσά – στραβά και υπό αντίξοες και πρωτόγνωρες συνθήκες, οι πρόεδροι των Δημοτικών Συμβουλίων κατάφεραν να προετοιμάσουν, να οργανώσουν και να φέρουν εις πέρας τη δύσκολη αυτή διαδικασία, εντούτοις δεν ήταν πολλοί οι Δήμοι που φρόντισαν να ενημερώσουν τους πολίτες τους για τις αποφάσεις που πάρθηκαν μέσα σε ένα διάστημα περίπου 70 ημερών, δημιουργώντας ένα ουσιαστικό έλλειμμα δημοκρατίας, διαφάνειας και πληροφόρηση.
Ένα καλό παράδειγμα είναι ο «μητροπολιτικός» Δήμος Αμαρουσίου, από τον οποίο, ασφαλώς, θα ανέμενε κανείς άμεσα αντανακλαστικά και ανταπόκριση στις νέες συνθήκες. οπρόεδρος του Σώματος Δημήτρης Σμυρνής κατάφερε να συγκαλέσει δύο συνεδριάσεις δια περιφοράς (εν μέσω αντιδράσεων από την μειοψηφία) και άλλες τρεις μέσω τηλεδιάσκεψης, ώστε να «τρέξουν» είτε τα άμεσα λειτουργικά ζητήματα του Δήμου, είτε να παρθούν αποφάσεις σε σημαντικά πολιτικά θέματα.
Κι όμως… Από αυτές τις συνεδριάσεις ουσιαστική πληροφόρηση από πλευράς Δήμου προς τους πολίτες για όσα αποφασίστηκαν, υπήρξε μόνο για 2 – 3 θέματα. Παράλληλα, οι δημοσιογράφοι δεν είχαν πρόσβαση στις συνεδριάσεις δια τηλεδιάσκεψης, οι οποίες, μάλιστα, όπως μαθαίνουμε, εμφάνισαν και ποικίλης φύσεως προβλήματα, με αποτέλεσμα να καθίστανται μάλλον δυσλειτουργικές. Αποτέλεσμα; Βαθύ σκοτάδι. Και πάλι καλά που υπήρξαν κάποιες ανακοινώσεις από τις παρατάξεις της μειοψηφίας για κάποια από τα σημαντικότερα θέματα που συζητήθηκαν, ώστε, τουλάχιστον, να πληροφορηθούμε από… σπόντα τι συζητήθηκε και τι αποφασίστηκε.
Αλλά το Μαρούσι είναι μια μόνο ενδεικτική περίπτωση, καθώς και σε πολλούς άλλους Δήμους ίσχυσε, λίγο πολύ, η ίδια νοοτροπία, ρίχνοντας νερό στον μύλο των μειοψηφικών παρατάξεων που έκαναν λόγο για «έλλειμα δημοκρατίας». Αν σε όλη αυτή την κατάσταση προστεθεί το γεγονός ότι δεν είχαν την ευκαιρία ούτε οι σύλλογοι, οι φορείς και οι μεμονωμένοι πολίτες να διατυπώσουν τις ερωτήσεις τους, όπως προβλέπεται από τη διαδικασία, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι σε αυτόν τον τομέα οι Δήμοι δεν πήραν καλό βαθμό. Ελπίζουμε όλη αυτή η παρένθεση να κλείσει για πάντα, να μη χρειαστεί ξανά να καταφύγουμε σε τέτοιες ακραίες λύσεις, ωστόσο αν, ο μη γένοιτο, βρεθούμε και πάλι σε μια τέτοια κατάσταση, η τωρινή αρνητική εμπειρία θα πρέπει να μετουσιωθεί σε γνώση, ώστε να μην εμφανιστεί ξανά η «μαύρη τρύπα» που χώρισε τον δημότη από το Δημοτικό Συμβούλιο, το κοντινότερο θεσμικό όργανο στην άμεση δημοκρατία που όλοι αποζητάμε.
