Editorial – Γράφει ο Γιάννης Μπεθάνης
Νομοσχέδιο για την Παιδεία, νομοσχέδιο για το Περιβάλλον, πρόγραμμα Συνεργασία, «Μεγάλος Περίπατος της Αθήνας». Πολλά σημαντικά πράγματα συμβαίνουν μαζεμένα το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας. Αλλά και σε τοπικό επίπεδο, δεν είναι λίγες οι εξελίξεις: Η ιδιωτικοποίηση μεγάλου μέρους της Καθαριότητας στον Δήμο Πεντέλης, οι προαναγγελίες περί «ανάπλασης» και «αναβάθμισης» του δάσους Συγγρού, η νομιμοποίηση του εμπορικού κέντρου «The Mall», είναι μερικές από αυτές. Ο συγκεκριμένος χώρος δεν επαρκεί να σχολιάσουμε όλα αυτά που έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες, ειδικά από το ξέσπασμα της πανδημίας και μετά (αν προσθέσουμε στα παραπάνω τη νέα οικονομική κρίση, την πονεμένη ιστορία των voucher και την είσοδο της τηλε-εργασίας και τηλε-εκπαίδευσης στη ζωή μας, φτιάχνουμε… εγκυκλοπαίδεια).
Αυτό που, ωστόσο, πρέπει να επισημάνουμε και για το οποίο πρέπει να προβληματιστούμε είναι ότι μιλάμε για θέματα κεφαλαιώδους σημασίας για τη λειτουργία, βιωσιμότητα και ευημερία μιας κοινωνίας, τα οποία, ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει με απόλυτα πειστικά επιχειρήματα ότι αποφασίστηκαν μέσα από ενδελεχή ζύμωση με την κοινωνία. Μιλάμε για τομείς όπως η Παιδεία, το Περιβάλλον και τα Εργασιακά. Ό,τι πιο κοντά στον άνθρωπο και το κοινωνικό σύνολο που τον περιβάλλει. Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω έγιναν με σχεδόν… fast track διαδικασίες, με ένα κοινωνικό σύνολο πιεσμένο αφάνταστα από το lockdown 2,5 μηνών, από την ανησυχία και το άγχος λόγω του κορωνοϊού (το οποίο δεν έχει εκλείψει, απλώς έχει αμβλυνθεί) και φυσικά από πολίτες «μουδιασμένους», με περιορισμούς στις μετακινήσεις τους και με την επικαι-ρότητα να μονοπωλεί η πανδημία. Ένα «μούδιασμα» από το οποίο δεν εξαιρέθηκαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που εκπροσωπούν ένα μεγάλο κομμάτι του λαού…
Η κυβέρνηση κέρδισε πολλούς πόντους με τη σοβαρή και συγκροτημένη αντιμετώπιση της πανδημίας, σε προσέγγιση και φιλοσοφία που σπάνια βλέπουμε, πλέον, σε αυτή τη χώρα, αλλά και με τα μέτρα στήριξης της οικονομίας όσο κράτησε η καραντίνα. Ωστόσο, είναι άλλο πράγμα η έκτακτη ανάγκη και η συμμόρφωση των πολιτών στο πλάνο, τα κελεύσματα και τους περιορισμούς του κράτους κι άλλο να αποτελέσει όλη αυτή η υποδειγματική ανταπόκριση άλλοθι ή να ερμηνεύεται ως ευρεία αποδοχή και όλων όσων αποφασίζει η κυβέρνηση. (Κάποια στιγμή το θέμα των τροπολογιών και των νομοθετικών ρυθμίσεων θα πρέπει να αποτελέσει σοβαρό αντικείμενο πολιτειακής συζήτησης, καθώς έχει αρχίσει να προσιδιάζει σε κατάχρηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας).
Όπως συνήθως συμβαίνει, ωστόσο, τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. οι κυβερνητικές επιλογές, εισηγήσεις και αποφάσεις γίνονται ήδη ή θα γίνουν πράξη, τα αποτελέσματα και οι θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις τους θα φανούν αργά ή γρήγορα και φυσικά ο λαός θα είναι ο τελικός κριτής. Μόνο που, υπό τα παραπάνω δεδομένα, η κάλπη φαντάζει μακρινή και «κατόπιν εορτής». Σε τόσο κεφαλαιώδη ζητήματα ο διάλογος με την κοινωνία (θα έπρεπε να) είναι επιβεβλημένος.